dagboek

U bent in het dagboek van de Vamos Brazilie reis 2011. Iedere dag schrijven twee van de deelnemers een bericht, wat vervolgens op de site wordt gezet.

Week 1 Week 2 Week 3 Week 4
Dag 1 Dag 8 Dag 15 Dag 22
Dag 2 Dag 9 Dag 16 Afsluiting
Dag 3 Dag 10 Dag 17
Dag 4 Dag 11 Dag 18
Dag 19
Dag 20
Dag 21

Dag 22
zaterdag 23 juli

Gechreven door:
Jeanet en Joop
Hallo Allemaal,Dit wordt het laatste dagverslag van onze bijzondere reis naar Brazilie.
We zitten nu ons verdriet te verdrinken op het vliegveld van Recife. We mogen niet blijven, helaas al zouden we dat wel graag willen. Al die ervaringen die we in de afgelopen weken hebben opgedaan, zullen in de komende weken een plaatsje moeten krijgen. Ze zijn moeilijk onder woorden te brengen, maar iedereen is een beetje anders geworden.
In de kerk van het klooster in Recife heeft pater Gabriel onze reis afgesloten met een dankwoord en een reisgebed voor onze reis terug naar Nederland.Vanmorgen hebben we ons gestort in de Casa Cultura. Een voormalige gevangenis, waar in de vroegere cellen nu allemaal kleine souvenirwinkeltjes gevestigd zijn. Daar konden we de laatste souvenirtjes voor thuis en in de Vamos kraam kopen. Daarna nog een rondrit door Recife en een ritje langs het strand.Rond 12.30u was het etenstijd. We hadden gereserveerd in een pizzazaak waar we ook donderdag en vrijdagavond gegeten hadden. Tot onze grote verassing was daar een groot deel van de Viva groep aanwezig. Dat was even slikken en traantjes wegpinken. Zij zijn met ons meegegaan naar het klooster en hebben ons weggebracht naar het vliegveld.We kregen van hen een mooi aandenken aan ons verblijf in Brazilie. Gezamenlijk hebben we nog wat gedronken en toen was het tijd om in te checken. Weer een emotioneel afscheid. Om 18.22 vertrekt ons vliegtuig. Rond 12.00u komen we in Nederland aan en dan zal er definitief een einde zijn gekomen aan de Vamosreis 2011.Ondertussen zijn we in Lissabon aangekomen en kunnen we verder met het verslag. Het is nu 24 juli. Via de paspoortcontrole die voor enkele deelnemers moeizaam verliep -dat heb je met die criminele figuren- naar de bagagescan, waar alle rode lichten begonnen te branden toen Huub, Rianne en Desire er door moesten lopen. Huub moest zelfs zijn shirt uitdoen. Helaas heeft de vlucht naar Amsterdam een half uur vertraging. Dus tijd genoeg voor een kopje koffie, thee, chocomelk of flesje water. En nu maar afwachten op wat ons verder op deze dag nog te wachten staat.Groeten Jeanet en Joop

Dag 21
Vrijdag 22 juli

Gechreven door:
Bram en Ellen
Bom Dia,Na een heerlijke nacht, ontbijten we bij het hotel waarna we om half 9 vertrekken met de bus richting de zeekoeien cr�che in Itamaraca. Hier worden deze zeldzame dieren opgevangen, verzorgd en uitgezet. We hebben een elftal van deze zeekoeien gezien en uitleg over gekregen.
Vervolgens stond het Fort Orange op het programma. Dit fort was van de Duitser Maurice van Nassau die voer onder de Nederlandse vlag. Hij heeft hier in de 17e eeuw gevochten tegen de Portugezen. Helaas was het fort wegens restauratiewerkzaamheden gesloten. Dit was zeer spijtig want dit moet volgens de kenners heel mooi zijn.
Hierdoor was er wel meer tijd voor het strand. De zon deed goed zijn werk waardoor de bikini�s, zwembroeken en bandlakens uit de tassen gehaald werden. Het water was aangenaam dankzij de temperatuur ondanks er een flinke stroming stond. Manus deed een poging vooruit te zwemmen maar ging alleen maar achteruit� De plaatselijke bevolking was ook blij met ons, want er werden de nodige souvenirs gekocht. Zeker de geurbuideltjes deden het goed. Dit is een soort gedoogd wier afkomstig uit het Amazone gebied waar een heerlijke geur vanaf komt. Het is lekker voor thuis, maar voor nu doet het dienst tegen de stank in onze koffers. Daan en Luc hadden een tentje gevonden waar zij kokosnoten kochten. De sap werd opgedronken en het vruchtvlees opgegeten. Alles goed en wel totdat er een bui regen aan kwam. Toen zijn we eerder dan gepland richting het strandtentje gegaan om onze lunch te nuttigen. Het is wel uniek want we hebben gedurende de gehele reis elke dag regen gehad. Nu is dat niet zo erg, want het regent hier bijna warm water.Vanmiddag zijn we in het stadje Olinda geweest. We hebben hier een klooster en een parochiekerk bezocht. De parochiekerk waar Dom Helder Camara begraven ligt, was heel bijzonder. Dom Helder Camara is een Braziliaanse Katholieke bisschop die zich inzette voor de armen. Pater Gabriel kende deze man persoonlijk en wist hier boeiende verhalen over te vertellen. Na afloop werden we losgelaten op de markt en de plaatselijke souvenirwinkels. Met volle tassen zijn we in de bus gestapt richting Recife.Daar werd na twee dagen het Heilig Notebook voorgelezen door Huub. Iets waar de groep elke keer weer naar uitkijkt, mede omdat Huub het zo smakelijk kan voorlezen.Daarna zijn we naar de Italiaan aan de overkant van de straat gegaan om patat met hamburgers te eten. Dit was een goede voorbereiding voor het eten in Nederland. Iedereen heeft het al druk over de bloemkool, snijbonen, ballen gehakt, cordon bleu�s en aardappels voor zondagavond.De laatste avond is aangebroken�… We gaan nu snel naar de laatste koude biertjes in het zo warme klimaat van Recife. (En dat noemen ze hier winter..! ) Tot zondag in Nederland!!!Groeten van Bram en Ellen

Dag 20
Donderdag 21 juli

Gechreven door:
Desire en Mariska
Vanwege gebrekkig internet zijn onze verhalen een beetje laat, sorry! Bom dia,Vandaag was de laatste dag in Garanhuns en dus de laatste dag dat we om 7 uur aan het ontbijt moesten zitten, jammer zeg..
Na het ontbijt reden we naar het project van de bouwploeg, om daar met zijn allen naar het eindresultaat te kijken. Het ziet er super uit, ze mogen trots op zichzelf zijn! Na het afzetten van de bouwploeg reden we door naar Sao Clemente, waar de tuinploeg direct hard aan de slag ging. Zij wilden graag nog een bed afmaken voor we weg gingen. Ook hebben zij het Vamos logo op een muur in de tuin geschilderd.De kinderploeg begon met het voorbereiden van de feestochtend. Hierbij ontdekten zij dat er een derde lokaal geschilderd was. Het was gekalkt, creme geverfd en voorzien van groene sterren met daarin onze namen, super lief! (Ik, Mariska, vroeg me al af waarom ze wilden dat ik gister een sterren sjabloon voor ze maakte).Na het ophangen van slingers en ballonnen, zijn wij (Desire en Mariska) naar het huis van onze weesmeisjes geweest. Wij gaven hen wat kleding en spulletjes en namen de meiden toen natuurlijk mee naar de feestochtend. Tijd om spelletjes te doen met de kinderen, zowel wij als zij vonden het geweldig. Terwijl we dit deden werd het speeltoestel gebracht en in elkaar gezet, Pater Gabriel heeft de glijbaan direct getest.Er werd muziek voor ons gemaakt, gezongen en er was allemaal lekkers. Na het speechen kregen wij allen een brief met een Braziliaanse tekst daarop (Pater Gabriel zal deze nog vertalen) en een door de gemeenschap gemaakt magneetje. Dit stond voor de verbintenis tussen ons en Sao Clemente. Na een emotioneel afscheid met veel knuffels was het tijd om dan ook echt weg te gaan. We reden terug naar het klooster, het is nog nooit zo stil geweest in de bus..Eenmaal aangekomen bij het klooster was het tijd voor de lunch met daarbij een bedankje en afscheid van de kokkinnen en wasvrouw. Snel werden de laatste koffers ingepakt en om half 3 vertrokken we dan ook echt uit Garanhuns.
Na een reis van 4 uur kwamen we aan in Recife. Wat een gekkenhuis van verkeer zeg! En ook het klimaat was even wennen, lekker warm en benauwd. Na de kamer indeling gemaakt te hebben bleek de soep op te zijn, balen zeg! Met tegenzin dan ook maar naar een pizzeria.
Nu nog even buiten borrelen en dan onze bedden uittesten, ook geen straf.Dikke kus, Desire en MariskaMaris p.s. mam (en ook Esters mam), Es en ik blijven hier in Brazil bij Ayron wonen, geen specifieke eetwensen dus voor zondag, haha.

Dag 19
Woensdag 20 juli

Gechreven door:
Daan en Rianne
Vanochtend weer de gebruikelijke taferelen. Huub om half voor 7 in je kamer: Bom dia! Dan om 5 voor 7 je bed uit en direct aan tafel om te gaan ontbijten.
Daarna zijn we eerst naar de kapel gereden van de kokkin. Deze kapel is gesponsord door sport en spel Maasland. Daar hebben we het nieuwe (zelf gekochte) kruisbeeld opgehangen en hebben we een tas met kleren aan haar gegeven. Het was een emotioneel moment.Vervolgens is iedereen naar zijn project gegaan om nog een ochtendje hard tegenaan te gaan. Bij de bouw is zo goed als alles af en hoeft er morgen alleen nog maar een keer gewit te worden. In de tuin is weer een nieuwe canteiro (bak) aangelegd en ook daar worden morgen ochtend de laatste dingen afgemaakt. De meiden van de kinderopvang zijn helemaal klaar met verven en zijn nu bezig met de laatste loodjes voor het afscheidsfeest van morgen.s Middags hebben we voor het eerst de tijd gehad (anderhalf uur) om de stad (Garanhuns) in te gaan om een beetje te shoppen. Daarna vertrokken we met de bus naar Fazenda da Esperanca. Dat is een opvangtehuis voor meisjes en vrouwen die van hun alcohol en/of drugsverslaving af willen. We hebben daar eerst een rondleiding gekregen. De meisjes en vrouwen maken daar allerlei dingen om te verkopen zodat ze er zelf voor kunnen zorgen dat de Fazenda kan blijven bestaan. We zijn daarna dus ook in het winkeltje geweest en hebben aardig wat inkopen gedaan. Zo heeft Rianne een handgemaakt kleed van allerlei verschillende stofjes gekocht en natuurlijk is er ook weer een lading kaarsen aangeschaft. Daarna hebben we een kerkdienst morgen meemaken in het openluchtkapelletje van de Fazenda. Na de dienst hebben een aantal meiden en vrouwen hun verhaal verteld. Veel meer dan alleen alcohol en drugs heeft in hun leven gespeeld. De verhalen waren onbeschrijfelijk.Hierna hebben we met zijn allen gegeten en na het eten werden liedjes gezongen en verjaardagen van een paar van de meiden gevierd. Het was een erg gezellige avond.
Dan nog even iets anders. Gisteravond hebben we een uitgebreid groepsgesprek gehad omdat er een voorstel was. We hebben besloten dat we met de hele groep het gezinnetje met de 4 weeskinderen (zie dagboek 13 juli) financieel gaan steunen. Dit geld zal puur worden gebruikt voor psychologische hulpverlening en het inhalen van de grote leerachterstand van de meisjes. Het hele verhaal van het gezin is te uitgebreid om hier te schrijven maar jullie zullen het thuis wel horen. Veel van ons hebben de afgelopen tijd een speciale band opgebouwd met de meisjes en het idee dat ze ook hulp krijgen na ons vertrek geeft ons dan ook een fijn gevoel.Helaas is het morgen alweer tijd voor het afscheid, maar we gaan er nog even flink van genieten.Tot morgen!Liefs van Daan en RiannePS. (Rianne) Pap en mam, ik had nog niet laten weten wat ik wil eten zondag maar ik kan nog niet zo goed kiezen.. Iets met andijviestamppot, cordonbleu, patat, bruine boterhammen met kaas en papa�s versgeperste jus (jaja zelfs die laatste). Dus leef je uit mam! En Claire, jeetje meis balen zeg.. Hopen dat je bij die na plaatsing dan alsnog mee mag! Dikke knuffel.

Dag 18
Dinsdag 19 juli

Gechreven door:
Luc en Alwin
Bonsoir,Ja ook wij zijn het zat om steeds in het Portugees te beginnen. Dag lieve fans, hier weer een bericht van het bewolkte Brasil. Vandaag was het weer precies hetzelfde als alle andere dagen, maar dan anders.
Vandaag weinig info over de kinderopvang, zij zijn namelijk ongeveer klaar, en hoeven alleen ‘s morgens de kinderen te vermaken. Wel hebben ze wederom een kunstwerk gecreeerd: op de plek waar de speelplaats komt staat nu een hele mooie bloem op de muur met AL ONZE NAMEN!!!
De tuin ligt er ondertussen bij alsof het door de Maya‘s zelf is aangelegd, alleen het zwembad ontbreekt. Luc (ja leuk om in de derde persoon te praten) heeft vandaag 316 potjes gemaakt met behulp van lokale versterking. Ook heeft hij al zijn kennis (wat betreft de moestuin) in zijn meest vloeiende portugees overgebracht op de mensen daar, zodat ze weten hoe, wanneer en wat ze moeten planten.
De bouw is begonnen met het stuken van de buitenkant, zodat het huisje er presentabel uitziet voor donderdag. Buiten is er een betonnen vloer aangelegd bij de wasbakken (zodat ze droog kunnen staan). Ook binnen zijn ze hard aan de slag gegaan, en werden alle muren van een laag kalk voorzien. Daarnaast is er boven de deur een lijst opgehangen met al onze namen en foto‘s.Zoals u kunt lezen lopen alle projecten een beetje op zijn eind en werpt ons harde werken zijn vruchten af. Helaas betekend dit wel dat de laatste dagen van onze reis ook in zicht zijn (wij kunnen het nu ook even niet droog houden). We zouden hier als groep nog jaren kunnen blijven, maar op een paar voorwaarden:Wij willen dan namelijk:- Lagere luchtvochtigheid (lees: droge kleding, droge bedden etc.)
– Warme douches
– Bruin brood (bevorderd bepaalde lichamelijke processen)
– Warme en verse patat mayo
– En wat meer variatie in het eten (lees punt 3)
– Misschien kunnen onze vriendjes en vriendinnetjes ook opgestuurd worden?Wij vragen ons af in hoeverre dit mogelijk is? En willen JULLIE dit eigenlijk wel?En dan nu… (tromgeroffel)… de ontknoping van het mysterie van het verloren kruisbeeld..
In ons vorige dagboek verslag vroegen wij de kijkers.. uhm ik bedoel de lezers hoe het kon dat onze lieve kokkin beschuldigd werd van diefstal. We hebben hierbij verschillende antwoorden gelezen (ja er is veel gelachen). En we kunnen u alvast vertellen dat de oorzaak niet te wijten valt aan Red Bull, gouden spijkers, verf, gesloopte muren of optisch bedrog.
Als u heel heel heel goed had gekeken had u gezien dat bij het overhandigen van het kruisbeeld het touwtje waaraan het vast zat gebroken was.En wij weten dat er aan het kruisje net zoveel zwaartekracht trekt als aan de rest van ons. Dus toen het touwtje brak viel het kruis, u raad het al, naar beneden. Laat het nou net zo zijn dat er onder het kruisbeeldje alle tassen van Toos (die bestemd zijn voor het uitdelen aan de lokale bevolking) stonden, waaronder een tas van Jo Hoek (welke gevuld was met kruizen). 3 keer raden op welke tas het kruis besloot om te vallen? Juist, op de tas van Jo Hoek.
Toen onze hard werkende dames de tassen aan het voorbereiden waren om uit te delen namen ze dus aan dat dit kruis ook van Jo Hoek was. Dit leidde tot een onbewuste diefstal die volledig te wijten is aan het leed dat zwaartekracht heet.
Nog een goede avond (of ochtend, gezien het tijdsverschil) en tot volgende week. Tenzij ingegaan wordt op de lijst van eisen, dan kan er een kleine variatie optreden.Luc, Alwin (en Lisa, die ons gezellig kwam steunen)

Dag 17
Maandag 18 juli

Gechreven door:
Bram en Lisa
Guten Abend Freunden,Na al onze Portugese lessen dachten we maar een keer met een andere taal te beginnen. De projecten hebben elk hun voortgang en lopen op hun einde. De laatste puntjes worden op de I geschilderd, de laatste muren gestuukt en het laatste zandbed wordt afgerond. Dit mede dankzij het zonnetje van vanochtend.
Het huisje, heeft geverfde deuren en ramen. Manus is wezen winkelen.
De tuin, is begonnen aan het laatste terras.
De kinderopvang, de nieuwe lokaaltjes hebben deuren en ramen en zelfs de muur buiten heeft vrolijke kleuren gekregen.
Aan het einde van de dag hebben we met man en macht 6 kuub zand verplaatst met 2 kruiwagen. Voor het realiseren van een speelplaats.Helaas hebben we vanochtend afscheid moeten nemen van Denny. Onze super klusser die aan het begin van onze reis is toegevoegd aan het gezelschap, moest ons vanochtend weer verlaten, omdat zijn terugreis gepland staat voor woensdag ochtend. Nu zal je denken, ehmm, moet hij dan nu al weg. Hij kon met Pater Gabriel meerijden naar Recife. Om daar gelijk zijn vervanging op te halen. Het is een achternichtje van Pater Gabriel en haar vriendin, Jorien en Judith. Deze twee dames gaan de komende week met ons mee.En dan nu…. Het mysterie van het verdwenen kruisbeeld….Onze kokkin, Roos, heeft vrijdag een kruisbeeld van ons ontvangen om te hangen in het kerkje waarin zij leidt. Toen wij zondagmiddag terug kwamen kwam er een huilende kokkin op ons af. Zij werd verdacht van het stelen van dit kruisbeeld vanuit ons gastenverblijf. Wij waren er van overtuigd dat wij dit kruisbeeld hadden meegenomen vanuit Nederland, omdat dit kruis bij onze andere kruisen lag. Toch zagen wij op foto‘s van onze tweede week in ons verblijf dat het kruisbeeld weg was. Naar onze mening zijn wij niet schuldig en berust alles op een misverstand. Maar wat is er dan gebeurd!?Hieronder staan drie foto‘s waar het kruisbeeld opstaat, aan de lezer de opdracht om uit te vinden wat de oorzaak is dat het kruisbeeld verdwenen is en hoe de kokkin verdacht werd van diefstal. Aan u de taak om de foto‘s grondig te onderzoeken en het antwoord achter te laten in ons gastenboek.Tip 1. Bekijk goed de foto‘s
Tip 2. Maak een situatieschets.
Tip 3. Niemand heeft het van de muur gepakt.

Tevens is het verzoek niet de dagen af te tellen in ons gastenboek. Wij willen liever niet weten dat we alweer bijna naar huis moeten. Wij zijn meer geinteresseerd in de oplossing van dit raadsel.Wij hopen jullie morgen het juiste antwoord te kunnen geven, naar aanleiding van jullie suggesties.Met zonnige groeten,
Bram en Lisa.

 

Dag 16
Zondag 17 juli

Gechreven door:
Alle Vamossers
Alwin
Dag lieve thuisblijvertjes, Jeetje we zitten alweer op dag 16. Dat betekend nog maar drie en een halve dag werken en dan moeten we alweer afscheid gaan nemen. Iets waar ik nu al heel erg tegenop zie. Maar we hebben mijn z’n allen behoorlijk wat kunnen doen in zo n korte tijd. En als ik er over nadenkt hoeveel mensen er gelukkig zullen worden door onze projecten voel ik me alweer stukken beter. Misschien wordt het afscheid nemen dan iets minder vervelend. Oma wees maar niet ongerust ik doe voorzichtig. Lida: hoi schatje, veel succes en plezier in Malawi, nog een paar daagjes genieten en dan kom ik je alweer ophalen op schiphol! Pap en mam: chinees misschien? Iedereen bedankt voor alle leuke berichtjes, en tot over een week! Kan niet wachten om eindelijk in een lekker warm bed te liggen, en kleren te hebben die daadwerkelijk droog zijn.
Alwin

Bram
Beste Allemaal, In de afgelopen week zijn onze projecten verder gevorderd, hebben we een bezoek van VIVA 2 gehad en zijn we net terug van een weekend Monteiro. Hierbij hebben we heerlijk gegeten bij Pater Carlinhos. Het toetje van de middagmaaltijd zijn we bij Ana Alice gaan eten, omdat zij heel graag haar thuissituatie wilde laten zien. Ik vond het verrassend om te zien in wat voor huis ze woont. Dit huis zou voor Nederlandse begrippen armoedig zijn, maar is voor Braziliaanse begrippen een trots. Zij heeft ons ook een korte rondleiding door de buurt gegeven. Hierbij was er nog meer kleine slecht gemetselde huisjes te zien. Dit was in sterke contrast met alle overige voorzieningen die ze hebben, zoals telefoon, laptop en (spel-)computers. Met mij gaat het goed, al wordt ik wel immuun voor alle prikkels. Vandaag heb ik lasagne op en verlang ik naar pizza, patat en mijn tweepersoonsbed. Bram.

Daan
Hallo allemaal. Hier een berichtje uit het (bewolkte) monteiro. Ik ben net wakker en heb het ontbijt gemist. Helaas. Maar door deze lange nacht kan ik er wel weer een week tegenaan. Het schiet alweer heel erg op nog maar een week en dan staan we weer op Hollandse bodem. Wat een belevenissen allemaal zeg. Ik heb nu al zoveel meegemaakt dat ik niet weet of de laatste week er nog wel bijpast. Maar het gaat nog een super week worden waarin we onze projecten afronden en ook nog afscheid moeten gaan nemen. Ik zie er nu al tegenop.
Nou heel veel liefs en groetjes en tot over een week. Daan

Denny
Beste thuisblijvers, vandaag is de laatste dag voor mij met de KANJERS van Vamos. Van Pe. Gabriel krijg ik maandag een lift naar Recife, waar hij toevallig z n nichtjes gaat oppikken. Hiermee breekt voor mij het einde aan van een absurde maar vooral bijzonder leuke en nuttige reis. Ik weet nu al dat ik dit geweldige land, de Brasileiros en de Vamossers ontzettend erg ga missen (saudades, zoals ze dat hier noemen). Thuisblijvers, jullie mogen trots op deze groep zijn die lief en leed delen. We lachen ons helemaal gek, tegelijkertijd is het niet altijd makkelijk geweest met de overlijdensberichten, confronterende situaties hier e.d. Onze trip moet haast wel een steviger fundament bieden voor het verdere leven van de mensen hier en zeker ook voor onszelf. Tchau!

Desire
Hallo lieve allemaal! Bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes die jullie in het gastenboek schrijven. Ik heb het hier nog steeds super naar mijn zin. Over een week zijn we al weer geland in Nederland, de tijd gaat erg snel voorbij. Aan de ene kant ben ik blij dat ik straks weer thuis ben, maar aan de andere kant vind ik het heel erg jammer en moeilijk om alle lieve mensen hier achter mij te laten. Ik zie nu al op tegen het afscheid die er over een paar dagen aankomt. Alle kinderen en mensen hier hebben een plekje in mijn hart en ik zal ze nooit meer vergeten.
Mam ik heb nu al zin in je sperziebonen, gebakken aardappelen en een cordon bleu! Haha Heel veel liefs voor iedereen en tot over een week. Dees!

Ellen
Lieve familie en vrienden, Allereerst bedankt voor jullie lieve en leuke berichten op het gastenboek. Ik beleef een enorm mooie en indrukwekkende reis. De mensen en de cultuur hier is een wereld van verschil. Het is lastig om uit te leggen maar ondanks de armoede en vaak ook narigheid, is de liefde en het geloof heel mooi om te zien en te voelen.
Lott, ik kijk ernaar uit om mijn ervaringen met jou te delen. Sven, veel plezier met je maten in Mallorca. En Jan, ik ben blij dat ik hier nog een week mag zijn, maar ik vind het ook een heerlijk vooruitzicht om volgende week weer bij jou en ons thuis te komen. Iedereen de groeten en veel liefs van mij, Ellen

Ester
Ola thuisblijvers! Jeetje wat vliegt de tijd! Over een weekje zitten we alweer zowat in Nederland.. Nog niet aan denken. Afgelopen weekend waren we lekker een weekendje “vrij” in Monteiro. Helaas viel het weer een beetje tegen maar dat mocht de pret absoluut niet drukken! We maken hier nog steeds ontzettend veel mee. Het is super dat we zo een hechte groep hebben. Af en toe zijn er tegenslagen of verdriet maar we kunnen altijd bij elkaar terecht. Al die indrukken die we hier meekrijgen, heftig maar tegelijkertijd helemaal super! De mensen hier zijn zo blij met ons. Een dikke knuf voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes, en voor mijn familie natuurlijk een dikke kus! Blijf vooral berichtjes sturen hihi!
Heel veel liefs, Ester

Hugo
Beste mensen Al veertien dagen zijn de vamosgangers hier bij ons, maar het lijkt wel of ze eergisteren hier aan zijn gekomen. De tijd vliegt voorbij en dan te weten dat ze nog maar een kleine week bij ons zullen zijn, wat zal het hier stil worden, wat zal ik ze missen. Als ik kijk naar de verschillende projecten dan is er erg veel werk verzet. De verbouwing van het huisje van Fabiane is bijna rond, de tuin is in zeer ver gevorderd stadium, en het kindercentrum ziet er heel fleurig uit, de wanden zijn allemaal geverfd en de tekeningen aan de muur zijn schitterend. Zo dadelijk komt nog een moeilijk moment het afscheid nemen van de kinderen , van de mensen waar jullie de afgelopen weken zo�n fijne band mee op hebben gebouwd, maar wat fijn dat jullie zoveel voor deze kinderen en mensen hebben kunnen beteken. Ik wil jullie allen heel erg bedanken voor de fijne tijd die ik met jullie mocht delen.
Hartelijke groet
Hugo van den Broek

Jeanet
Hallo lieve familie, vrienden en bekenden. Eerst wil ik jullie bedanken voor al de lieve berichtjes in het gastenboek. Speciaal Marit en Kaja. Wat hebben we toch een leuke groep. We kunnen alles delen met elkaar en dat vind ik toch wel heel bijzonder. Terwijl ik dit schrijf zitten we het weekend in Monteiro in de Pousada does Poemas. We hadden gerekend op lekker veel zon, maar helaas is het bewolkt. Maar de temperatuur is lekker. Ik geniet van een weekendje vrij. Morgen, maandag, gaan we er weer tegen aan. Ook dat is weer leuk hoor. Gezellig spelletjes doen met de kinderen. Ook moet er buiten nog een muur gewit worden en een muurschildering gemaakt worden. Nou veel liefs vanuit Monteiro. Een dikke kus voor Jeroen, Esther, Chris, Wouter en Lisette.

Joop
Lieve Allemaal, Dit keer weer een persoonlijke berichtje van alle Vamossers. Het is fijn om deel uit te mogen maken van Vamos 2011. De sfeer in de groep is voortreffelijk. We lachen heel wat af en ik heb thuis nog het een en ander uit te zoeken. Op naar de laatste loodjes. Ik hoop dat we die ook nog voor elkaar gaan krijgen, We mogen erg trots zijn op het eindresultaat. Jeroen een fijne vakantie in Italie. Kom weer heelhuids terug. Ma, Wouter en Lisette, Ester en Chris en alle andere familieleden we zien jullie spoedig weer terug. Veel liefs.

Kirsten
Allereerst wil ik mijn familie, vrienden en kennissen bedanken voor alle lieve en leuke berichtjes! Ik houd het tijdens het eten niet altijd droog.. Er zijn nu al twee weken voorbij en we hebben het weekendje Monteiro er ook alweer opzitten. De tijd gaat zo snel hier! Het is hier nog altijd heel gezellig en we hebben al veel voor de mensen kunnen betekenen. Bij de bouw gaat het zijn gangetje. We gaan vanaf morgen aan de afwerking beginnen, dus de komende drie dagen gaan we kalken. Gisteren hebben we havaianas ingeslagen. Am, voor jou heb ik ze in sandaalvorm (paars). Heel gaaf! Lieve Sven, ik hoop dat alles goed met je gaat. Heel veel plezier in Turkije. Ik mis je! Pap, mam, am en non jullie mis ik ook en ik ben blij jullie volgende week weer te zien. Heel veel kussen en knuffels!

Lisa
Hallo lieve thuisblijvers, ik mis jullie wel hoor! Maar heb het hier ook zeker naar mijn zin! Ik wil graag as zondag bloemkool met cordonbleu en donkerbruin brood, geen pasta, rijst, ei en wit brood! Joos, bruin wordt ik niet want de zon wil niet echt schijnen. Ik heb gisteren al een paar souvenirs gekocht, maar voor de mannen is het lastig. Jeff veel plezier op vakantie! Ik kijk uit naar jullie berichtjes, maar schrijf ze alsjeblieft een keer (voor je)zelf. Tot volgende week! Liefs, Lisa

Luc
Ik sluit me vandaag lekker origineel bij de rest aan, wil nog laaang niet weg. Alles is ook allang gewend. Koude douches, luchtvochtigheid van 130% ongeveer, warm eten tussen de middag, veel lichamelijk contact en niet meer slapen dan nodig is. En de aandacht van het andere geslacht, al dat gestaar, alsof ze je als huisdier willen.. Wordt flink afkicken in Nederland. Gelukkig zijn de eerste schetsen voor een terugkeer al gemaakt, waar wanneer met wie etc. Helaas is inmiddels de hele viva groep ook weg, dat zijn toch wel heel speciale vrienden geworden. Buiten de mentale aandenken stapelen de fysieke aandenken zich ook op. Echt een reis die je leven, en dus jou als persoon voorgoed verandert.

Manus
In Australie zou het bloedheet zijn, maar daar regende ik verrot. In Nieuw-Zeeland zou het bloedheet zijn, maar daar bevroor ik. Toen kreeg ik het geluk om naar het warme Brazili� te gaan, en zelfs daar stierf ik van de kou en verzoop ik. Verder weet ik weinig. Ik doet mijn kleine vrienden Bas, Pim, kleine Sam en de verdere familie de groeten. Tot volgende week.
Manus

Mariska
Hallo lieve volgers, Weer tijd voor een eigen berichtje. Ik vind het hier nog steeds super. De tijd gaat snel, veel te snel. Over een week vertrekken we alweer richting Schipluiden. Van mij hoeft het nog niet hoor, ik zou nog wel even willen blijven. Het is onwijs gezellig, we hebben echt een topgroep. Net een weekendje Monteiro gehad. Het weer viel mij tegen, er was zo goed als geen zon, erg jammer. Ik kijk uit naar alles wat we de laatste week nog zullen zien, horen, meemaken en beleven. En natuurlijk ook de thuiskomst in Schipluiden. Al denk ik daar nu liever nog even niet aan. Heel veel liefs voor iedereen. Dikke kus, Mariska

Rianne
Lieve allemaal, bedankt weer voor alle berichten. Vanmiddag teruggekomen van een ontspannen weekendje Monteiro. Hangmatten, palmbomen, zwembad (alleen weinig zon), tropische planten, overal vogeltjes (kolibries!), heerlijk eten en gezellige avonden met veel Braziliaanse muziek en dans. De heupjes worden dus flink op de proef gesteld hier. Als ik thuis kom ga ik maar op salsa les. Verder geniet ik nog steeds van alles. Het is natuurlijk vroeg opstaan en toch hard werken, maar we krijgen er veel liefde en dankbaarheid voor terug. Elke dag worden er weer de heerlijkste dingen voor ons gemaakt, feestjes georganiseerd, allerlei dansen uitgevoerd en worden we overspoeld met jongens die I love you naar ons roepen en kushandjes geven. Vorige week met de Vivagroep was ook heel gezellig, kijk uit naar Januari. Zie erg op tegen het afscheid en zou hier nog wel veel langer willen blijven, maar heb ook wel zin in een goede warme douche, kleren die echt droog zijn, goede toiletten en riolering, uitslapen in een groot zacht bed en al die stomme luxe dingen. Tot snel! Abracos, tia Rianne.

Pater Gabriel
Het fantastische gebeuren van VAMOS 2011 loopt naar het einde. Het zal een moeilijk afscheid worden want de mensen hier, vooral de kinderen, hebben een enorme band geschapen. Zojuist zei Ester: over twee jaar komen wij terug en dan zoekt VAMOS 2013 maar een ander plekkie! Trouwens Alwin, Luc en Daan zijn ook al plannen aan het smeden om terug te komen. Dan is het in elk geval duidelijk hoe ze het leven en werken hier hebben ervaren. Voor mij zelf is het ook enorm leuk! Mijn zorgen zijn ook de hunne geworden, en mijn plezier ook de hunne!

Huub
Wederom mag ik als hekkensluiter. En zoals jullie hiervoor hebben gelezen het gaat SUPER. Al het gras is dan ook voor mijn voeten weggemaaid. Dat is goed!!! Ik ben namelijk reuzeblij dat het Vamos 2011 zo goed gaat. Al die gasten verdienen daarvoor een enorme pluim, want zij zijn de Vamosgroep en maken het tot dit geweldige feest, voor de mensen hier en voor zichzelf. Tja en dan kan ik alleen maar een blij en gelukkig mens zijn. En dat ben ik!!! Dankjewel voor al jullie meeleven en al jullie berichtjes in het gastenboek. Natuurlijk ook mijn moeder, want sommige Vamossers hadden zich niet gerealiseerd dat ik ook een moeder kon hebben. Ik werk dan wel het meeste mee in de groentetuin, maar ben toch niet uit de Boerenkool gekomen, hahaha. Morgen mag ik van twee dagen berichtjes voorlezen. Daar kijk ik nu al naar uit en geniet er nu al van. Want jullie support is voor ons allen een hele stimulans, zeker ook in de komende week. Ik ben dan ook niet alleen trots en blij op onze Vamossers maar ook op de thuisblijvers, onze volgers, onze Vamosvrienden en al degene die zich betrokken weten met Vamos. We gaan er weer iets moois van maken. Tchau e muitos abracos.

Dag 15
Zaterdag 16 juli

Gechreven door:
Joop en Jeanet
Sorry voor het wachten op onze berichten, maar we hadden geen internet in Monteiro. Bij deze onze verhalen: Vanmorgen lekker uitslapen naar Braziliaanse begrippen. Tussen 7.00/9.00 ontbijten en dan een duik in het zwembad, dachten we. Helaas wel water in het zwembad, maar geen zon. Een bewolkte lucht en af en toe een spat regen. Dan maar naar de markt in het centrum. Voor wie er al eens geweest is een bekend verhaal, maar voor de meesten van onze grote een echte bezienswaardigheid. Vooral de vleesmarkt zorgde ervoor dat menigeen s middags vegetarier was.

In ieder geval konden we flink inkopen doen. Slippers, shirtjes, souvenirtjes, een leuk hoedje voor Rianne, hangmatten, etc. Teveel om op te noemen. Ook heeft Huub een nieuwe hoed gevonden als vervanger voor de hoed die hij twee jaar geleden op het vliegveld is kwijt geraakt. Huub pas op je hoed! Bij de lokale Zeeman waren ze zo blij met onze inkopen, dat we allemaal een petje aangeboden kregen in de kleur…… ORANJE. We waren al herkenbaar door ons uiterlijk, aar nu waren we nog beter te herkennen door onze petjes. s Middags waren we uitgenodigd door Alcione, een lid van de VIVA groep uit Monteiro. Haar ouders wonen in het binnenland en hebben daar een fazenda, boerderij. Volgens Alcione zou haar broer daar een kuuroord hebben. We zouden daar kunnen zwemmen. Dat betekent dat we met de bus over hobbelige zandwegen moesten rijden. De schokbrekers hadden het weer zwaar te verduren. We werden daar door haar moeder uitbundig ontvangen en zoals de Brazilianen het noemen hun huis, was ons huis. We werden voorgesteld aan de rest van de familie, vader en twee zusjes. Ook oma en een zus van oma kwamen langs. Vrolijk Braziliaans pratend, omdat ze dachten dat wij hen wel konden verstaan, omdat we hen begroetten in het Braziliaans met bom dia. We kregen een rondleiding op de fazenda. Ze hebben kalkoenen, kippen en twee geiten. Verder veel verschillende soorten planten en groentesoorten. De groente wordt door haar moeder verkocht op de markt. Ze verkoopt daar ook zelf gehaakte tafelkleedjes, spreien en vestjes. Erg knap gemaakt.

Al wandelend vroegen we ons af waar dat zwembad nou was, want al wat we zagen, maar geen zwembad. Totdat we plotseling op een open plek kwamen en op een heveltje stond een gebouwtje met daarvoor een zwembad van 5 bij 3 meter. Groot genoeg voor de hele groep om in te gaan staan en niet te bewegen. Gezien de temperatuur hielden de meesten het voor gezien en alleen de echte boys, Bram, Daan, Alwin, Luc en Manus gingen het water in. Ofschoon Huub nog zo had gezegd Geen bommetje, werden de omstanders natuurlijk ook nat door het geplons en gespetter van de gasten. Rianne bengelde met haar benen in het water. Plotseling een harde gil. Een eng beest met lange poten. Dat was even schrikken. Kirsten en Desire gilden gezellig mee en zochten meteen ook maar een ander plekje op.

Rond 4 uur was het tijd om op te breken. Maar we konden niet meteen weg, want we moesten eerst wat eten en drinken. Na de nodige omhelzingen terug in de bus naar de stad om ons klaar te maken voor het avondeten op de pastorie en de viering in de kerk. Het eten was weer heerlijk, want koken kunnen we hier erg goed. Voor de viering was ook nog een huwelijkssluiting. De hele kerk was uitbundig versierd met bloemstukken, linten en lantaarns. De moeder van de bruid had hier drie jaar voor gespaard om haar dochter de dag van haar leven te kunnen geven. Toch wel weer een bijzondere ervaring om in het leven van de Brazilianen te kunnen kijken. Om 19.30 begon de viering met als voorgangers pater Carlinhos, pater Gabriel en pastor Huub. Een geweldige viering waarin pater Carlinhos samen met zijn gemeenschap hun geloof uitdragen met veel gezang, armgebaren mimiek. Het is een druk baasje die al dansend en springend over hat altaar gaat. Tijdens de viering werden er twee mensen gedoopt. Een meisje van ongeveer 16 jaar en een baby. Heel speciaal om dit mee te maken.

Na de viering werden we uitgenodigd in de gemeenschapsruimte voor een culturele avond. Er was een optreden van een muziekgezelschap bestaande uit jongeren uit de wijk Alto Sao Vincente. De wijk waar pater Gabriel heeft gewerkt en waar achter de kerk een zaaltje is gebouwd, gesponsord door Vamos. De Gabrielzaal. Verder een optreden van Rafael. Hij studeert muziek en kan virtuoos gitaar spelen. Alwin bekeek het met veel bewondering. Rafael zou eigenlijk meekomen met de VIVA groep, maar door zijn werk en studie si dit helaas niet mogelijk. Jammer wat hij zou een aanwinst kunnen zijn voor Cult Royal. Tenslotte een optreden van een folkloristische dansgroep. Dit keer geen ouderen, maar jonge mensen die vol spirit lieten zien hoe je moet dansen. Losse heupen en kleine snelle pasjes. Natuurlijk ontbraken de caiparinha, de taart en de lekkere hapjes niet. Zelfs Kirsten gaat het drankje lekker vinden. Toen terug naar huis om op de veranda in de Pousada nog gezellig na te praten over al onze indrukken met een lekker biertje en wat fris en het gezellige getokkel van Alwin op de gitaar. Morgen gezond weer op.Lieve groetjes aan alle thuisblijvers van het enige stel Joop en Jeanet.Stukje zondag 17 juliVandaag weer lekker uitslapen en lekker wakker worden in je eigen tempo. Het is nu 10.10u. en Daan, Luc en Alwin zijn nog niet gespot. Ondertussen hebben de dames al een beetje gezond langs het zwembad en heeft Bram al een aantal baantjes getrokken. Vandaag terug met de bus naar Garanhuns. We schrijven geen dagverslag, maar iedereen schrijft weer een persoonlijk stukje. Vanavond nemen we afscheid van Denny.

Dag 14
Vrijdag 15 juli

Gechreven door:
Desire en Denny
Geschreven door Desire en DennyMet spierpijn in onze (inmiddels zeer losse) heupen komen we allemaal vanochtend moeilijk uit bed gekropen. Dat komt niet door intensieve rek- en strekoefeningen in de nacht zelf maar door het dansen van gisteravond. De Tommy Polka van Viva is bijvoorbeeld een heel populaire dans, al weet nog niet iedereen van Vamos hoe je deze exact moet uitvoeren.Alle projectteams hebben alleen ‘s ochtends gewerkt. Nauwkeuriger geformuleerd: de bouwploeg heeft eigenlijk anderhalf uur niet meer gedaan dan het laatste stukje vloer eruit geramd en de wasbak afgemaakt. Eigenlijk komt het gewoon omdat het vrijdag is, misschien toch een beetje uitgeblust na twee weken snoeihard klussen.De tuinploeg is weer eens een niveau omhoog gegaan. Ze zijn bezig met een bed voor de wortelen. Luc z�n droge zaad was helaas weggewaaid. Zijn zaad heeft hij weer terug moeten stoppen met een roestige spijker. Verder hebben de meiden van de kinderopvang weer gespeeld met de kinderen. Domino een touwtjespringen waren de belangrijkste ingredi�nten van deze ochtend.Om 11.00 uur arriveerde iedereen weer bij het gastenverblijf. We hebben onze tassen gepakt voor een weekend �vrij� in Monteiro. Na de lunch zijn we met de Viva-groep naar de wereldberoemde bloemenklok in Garanhuns gegaan voor een groepsfoto. Uiteraard hebben we ook afscheid genomen van de Viva-groep. Dat vinden we erg jammer en we hopen ze snel weer te zien.

Hierna begon de bumpy (in normaal Nederlands: hobbelige) busreis naar Monteiro. Via Huub kreeg de groep te horen dat Leo‘s schoonvader is overleden. Hierbij willen we hem en zijn familie/vrienden veel sterkte wensen! Rond 16.00 uur kwamen we aan op plaats van bestemming. We zitten inmiddels in gezellige een Pousade, dat is een soort typisch Braziliaans appartementencomplex. Het is hier lekker warm en we hebben eindelijk eens geen regen.‘s Avonds zijn we naar Pe. Carlinhos gereden die ons in Hollandse stijl heeft ontvangen: hij had speciaal voor ons z�n klompen aan, een rode zakdoek om z�n nek en de Nederlandse vlag uitgehangen. Na een rondleiding door zijn hele mooie kerk hebben we wat gegeten. Dit keer was er meer variatie in het menu. Tijdens het eten kwam er bijvoorbeeld een salamander over de muur gekropen. Na het eten vertelde Huub meer over de invulling van ons “vrije” weekend. Het weekend blijkt toch aardig volgepland te zitten maar daar zitten we niet mee.

Tot onze grote vreugde liepen we ‘s avonds na het eten langs een heuse “patatkraam”. Eerst twijfelden we nog maar Manus zei: “gewoon doen.” Dus nam ieder voor 1 Reais een plastic bekertje met (k)oude patatjes inclusief drie druppels lokale mayonaise. Het borrelde nog wel wat in onze maag maar dat mag de pret niet drukken, haha. Rianne kreeg vandaag te horen dat ze is ingeloot voor haar studie psychologie! Dat vieren we natuurlijk met een cerveja (biertje). We willen ook Ana Paula feliciteren met haar 31e verjaardag. Hier drinken we onze tweede cerveja op. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Dag 13
Donderdag 14 juli

Gechreven door:
Kirsten en Esther
Dag lieve thuisblijvers,Zoals gewoonlijk stonden we vanmorgen om half 7 op. Om 7 uur stond het ontbijt klaar en om 8 uur vertrokken we met de bus richting onze projecten. Bij de kinderopvang is er weinig spannends gebeurd vandaag. De Woezel en Pip schilderingen zijn bijna af en zien er heeeeeeeeeeeeeeel mooi uit! Vandaag mochten de kinderen even mee verven, de visjes in de zee waren nogal kaal. De kinderen vonden het prachtig om mee te mogen doen met ons. Er waren vanmorgen maar weinig kinderen, maar alle visjes zijn ingekleurd.

Omdat het vakantie is voor de kinderen liepen ze ook s middags rond bij het gebouw. Gelukkig liepen ze niet in de weg. Met de bal waren ze een tijdje zoet. De bouwploeg heeft vandaag ook weer heel wat werk verricht. Zo zijn er weer een heleboel muurtjes wit gekalkt en is de wasbak netjes afgemaakt.

De complete vloer is er uitgehakt, wat van ons niet had gehoeven. Onze sjofie (buschauffeur) steekt ook graag zijn handen uit de mouwen. Zo heeft hij zowat de complete elektriciteit aangelegd. Alle Hollandse mannen hadden weer lekker veel sjans met de Braziliaanse dames en die zijn niet uit hun buurt weg te slaan. De ploeg van de groentetuin maakt ook grote vorderingen. De dames en heren werken super hard. Luc en broeder Urbanus hebben een plattegrond gemaakt van welke zaden er in welke bedden moeten komen, en daarna kon Luc lekker beginnen met het planten van de zaadjes.

We werden weer opgehaald met de bus. In de bus schoot Huub uit zijn ventiel. Hij was er zo verbaasd over dat wij helemaal nooit ruzie of gekibbel hebben. Bedankt Huub, voor dit compliment! Het laat alleen maar weer zien wat voor een TOFFE, GEZELLIGE, SCHATTIGE en LEUKE groep we zijn. Huub probeerde een discussie los te maken, maar hier stonken wij lekker niet in!!! Om 12 uur was het tijd voor de lunch. Weer lekker standaard rijst, pasta, bruine bonen en botten met kip. Het smaakt in ieder geval wel goed! Maar een bord Hollandse pot zou ook weer eens lekker zijn. Tijdens het eten werden de berichtjes van thuis weer voorgelezen. Wat een hoop berichten, super lief! Tijdens de siesta konden de dames het niet meer weerstaan, op naar de chocoladewinkel. Gelukkig werd er wel gedeeld toen ze terug kwamen. Zo had Jeanet voor de bouwploeg een zak chocolade gekocht in de vorm van allerlei gereedschap. Helaas voor jullie thuisblijvers regent het daar in dat kikkerlandje, maar hier scheen vandaag EINDELIJK de zon! We hebben er flink van genoten! Ook werd er met de Viva groep gevolleybald buiten op het plein. Na de siesta was het om 2 uur weer tijd om te vertrekken. Iedereen ging lekker aan de slag met wat ze moesten doen. De bouwploeg ging aan de bouw, de kinderploeg aan de kinders en de tuinploeg aan de tuin. Alle zaadjes zijn geplant in de eerste 200 potjes, en nu wachten tot de plantjes sterk genoeg zijn om te plaatsen. Toen gingen we weer terug richting onze verblijfplaats. Daar aangekomen hadden we nog een half uurtje voor we moesten eten. Het eten was lekker, heerlijk die soep met de resten van vanmiddag! Het smaakt wel prima hoor. Vanavond hebben we officieel geen programma maar we hebben genoeg te doen. Tas pakken voor Monteiro, afscheid nemen van Viva, koffers opruimen, douchen en vooral veel gezelligheid met iedereen. Al met al niet echt een bijzondere dag, maar eerlijk gezegd is elke dag hier in Brasil bijzonder.Heeeeel veel liefs,
Kirsten en Ester

Ps. We doen bij deze de groetjes aan onze familie en een dikke kus voor Leet!

Dag 12
Woensdag 13 juli

Gechreven door:
Luc en Mariska
Bom dia fans, familie en overige aanhang,Vanmorgen begon de dag weer om de schandalig vroege tijd van 7 uur (exclusief douchen, make-up, wakker worden). Na het wederom heerlijke ontbijt gingen we weer hard aan de slag. De meiden, Jeanet en Hugo hadden geluk want die kregen een zeer exclusieve excursie aangeboden. Zij gingen namelijk naar Santa Maria, een andere kinderopvang in de stad. Hier kregen zij een rondleiding en een capoeira-voorstelling van de buitenschoolse opvang. Daarna zijn ze ook nog naar de buitenschoolse opvang bij de segrada familia (in Garanhuns dan) geweest. Dit is een locatie die ontstaan is uit de erfenis van Koos Ammerlaan.
De tuinploeg kwam ook onmiddellijk weer op stoom. Ze konden ditmaal wel verder met de overige canteiros, omdat het gerucht door de wijk was gegaan dat er nog dakpannen tekort waren. Vanmorgen lagen er dus plotseling 150 dakpannen voor de deur, verzameld door de gemeenschap. Ook werd er weer verder gegaan met het maken van de nodige potjes waar de zaadjes uiteindelijk inkomen. Er moeten er ongeveer 3000 komen en Luc heeft er al bijna 200 gemaakt in 2 dagen. Iets is beter dan niets.

Bij de bouwploeg werd meteen begonnen met het aanleggen van de sanitaire voorzieningen. De wasbakken zijn geinstalleerd en de nodige leidingen aangesloten. Hier gaat alles zijn gangetje, de trouwe fanclub is nog altijd iedere dag aanwezig. Dit geld tevens ook voor de tuin- en schilderploeg, die hun eigen trouwe volgelingen hebben. Hier kunnen we vanwege privacy redenen verder niet op in gaan.
In de middag zijn de dames, Jeanet en Hugo weer op pad geweest. Ditmaal naar de oom en tante van 4 weeskinderen die dagelijks bij sao clemente aanwezig zijn. Hier kregen zij een heftig en emotioneel verhaal te horen. Maar gezien het feit dat wij natuurlijk een hechte groep zijn, konden we dit met elkaar verwerken. Inhoudelijk is dit eigenlijk nog niet zo te beschrijven, wellicht dat dit nog komt. Daarna kon er ter afleiding verder gewerkt worden aan de muurschilderingen, deze zijn nu bijna af! De rest van de dag verliep eigenlijk vrij normaal voor Braziliaanse begrippen. Koude douches, warme regen en ei op brood. Verder wordt er goed omgegaan en vooral veel gelachen (en geknuffeld) met elkaar en de viva-groep. Juist de geringe communicatie maakt het grappig. Gelukkig zijn er dingen als muziek, die internationaal zijn, en natuurlijk de nodige woordenboeken in 7 variaties.

In de avond waren we uitgenodigd voor een voorstelling op de plaats waar de projecten van 2007 waren. Hier waren we al eerder geweest dus we zagen wel wat bekenden, altijd gezellig. De voorstelling was echter een beetje… apart. Het was een dansgroep van 9 vrouwen en 1 man, volledig in felle kleuren met stukjes spiegel op hun pak (zie foto). De jongste deelneemster was 70 jaar jong, zeer soepeltjes dus. Ze hadden dan wel een swingend ritme, helaas duurde dit ritme ruim een uur.

Nu zitten we uiteraard weer in de chinese zaal (waar overigens het woord chinezen nog niet gevallen is). We hebben de TV van beneden meegesleept en zitten nu de copa america te kijken met de viva-groep, Brazilie – Equador. Morgen natuurlijk weer meer dan ons best doen bij de projecten, dus zijn we verder natuurlijk heeeel verstandig.Dikke kus, De tweeling.

Dag 11
Dinsdag 12 juli

Gechreven door:
Daan en Rianne
Ola!Zo, alweer een dag erop zitten. Vanochtend begon het feest al direct met de verjaardag van Emerson, een van de Viva jongeren. We hebben lang zal hij leven voor hem gezongen en een klein cadeautje gegeven. Daarna weer hard aan het werk. De meiden van de kinderopvang hebben weer flink wat tikkertje, balspelletjes en memory gedaan. s Middags zijn ze verder gegaan met de muurschilderingen, met wat hulp van Kirsten, Rianne en een aantal Viva leden.

In de bouw hebben de jongens een frame voor de wasbakken gemaakt, een waterleiding aangelegd en zijn ze verder gegaan met het stuken van de kamers van het huis. Helaas konden ze met dit laatste niet lang doorgaan doordat het cement te nat werd door de regen.
De groentetuin heeft ook grote vorderingen geboekt. Zelfs Luc heeft iets gedaan (!) De eerste drie bedden zijn af en er wordt gewerkt aan de volgende. Ook dit kon helaas niet afgemaakt worden doordat er geen dakpannen (voor over de leidingen) meer waren.

Na het werk gingen we nog even naar Sant Paulo, een kapelletje waar op dit moment een kinderopvang aan wordt gebouwd met geld van een Nederlandse stichting. Wat zijn we toch een goed volk.
Op de terugweg lagen prachtige dakpannen zo langs de weg, perfect voor in de groentetuin. Die hebben we dus maar even.. uhm.. geleend en achterin de bus gegooid. Zo gaat dat hier. Samen spelen samen delen. Dus daar doen we vrolijk aan mee!

Tijdens het avondeten (alweer soep met brood natuurlijk) zaten Joop en Jeanet voor het eerst (!) met z�n tweetjes aan tafel te dineren. Huub zorgde nog voor een romantisch kaarslichtje (met z�n aansteker). Dat vonden wij wel een dagboekvermelding waard, voor het enige stelletje onder ons.
Daarna was het feest voor Emersons verjaardag (waar we nu nog steeds zitten). Pater Gabriel had twee heerlijke taarten besteld en we hebben zelfgemaakte caipirinha gedronken. Het is de gewoonte dat de jarige het eerste stuk taart aan een bijzonder iemand geeft. Hij gaf het aan Pater Gabriel. De twee groepen (viva en vamos) mengen zich gezellig dus dat beloofd nog veel goeds voor deze avond. Wij gaan weer verder feesten! Ciao & abracos!


Daan en Rianne

Dag 10
Maandag 11 juli

Gechreven door:
Alwin en Lisa
Caros amigos que ficaram em casa,Hier weer een berichtje uit het mooie (maar regenachtige) Brasil. Morgen zijn we alweer over de helft van onze reis, maar daar proberen we nog niet aan te denken. De ochtend begon alweer goed, allereerst was er voor de aller vroegste mensen geen water omdat iemand de hoofdkraan van het water dicht had gedraaid. Daarna een wonder: Daan was zowaar op tijd voor het ontbijt! Na het ontbijt was het alweer tijd voor de eerste werkdag van de week. Manus had zulke haast met afsluiten dat hij Joop opsloot in zijn kamer. Maar na deze kleine vertraging konden we toch eindelijk aan de slag. En met de hulp van onze net gearriveerde VIVA-vrienden.De bouwploeg is de week goed begonnen: de binnendeur van de aanbouw is eruit geslagen en het raam is erin gezet. Verder zijn er 2 buitenmuren gestuukt, waar we een wastafel gaan aanleggen. Hiervoor zijn natuurlijk wel af en aanvoer voor water nodig, dus zijn er daarvoor goten gegraven om de leidingen in te leggen. Binnen (lees: droog) is er ook begonnen met stuken en er zijn voorbereidingen getroffen voor de aanbouw die we morgen gaan stuken.

Bij de tuinploeg is er een mijlpaal bereikt: de eerste bak is gevuld en klaar. Compleet met irrigatiesysteem en gezeefde aarde. De volgende bakken van het eerste terras schieten ook al erg op. Waarschijnlijk wordt er morgen begonnen met het nieuwe (tweede) terras.

En als laatste hebben we ook nog de kinderploeg, hier is vandaag heel hard gewerkt. Het plan voor de tekeningen van Woezel en Pip was het blauw maken van de muren. Dit liep iets anders, de muurschilderingen zijn al bijna klaar! Dit wel dankzij de hulp VIVA. Naast het schilderen is er ook onkruid gewied om plek te maken voor een nieuwe speelplaats. De eerste padzilla is gesignaleerd, Kirsten is gillend weggerend.

Hmm, we hebben nog plek over, hoe gaat het met ons?!We missen ons vriendinnetje en vriendje 🙁 maar natuurlijk worden we gesteund door elkaar en alle leuke berichtjes van het thuisfront.Tot over 2 weken allemaal!Groetjes Alwin en Lisa

Dag 9
Zondag 10 juli

Gechreven door:
Joop en Esther
Vandaag was het uitslaapdag. Pas om 9 uur stond het ontbijt klaar. Zoals gewoonlijk met fruit, ei en broodjes. Om half 11 begon ons programma. We zouden een tour doen door Garanhuns. De eerste stop die we maakten was bij de bloemenklok. Bij deze klok zijn alle vorige Vamos groepen op de foto gegaan dus konden wij niet achterblijven.

Toen reden we verder naar een hotel in de vorm van een kasteel. Vervolgens naar het hoogste punt in de heuvels buiten de stad. Hier werden we verwelkomd door een grote groep kinderen die ons in koor de geschiedenis van Garanhuns vertelde. In ruil daarvoor wilden ze geld zien. We spraken af dat ze iets zouden krijgen als wij zouden vertrekken. Dit gaf ons de gelegenheid om de uitkijktoren te beklimmen. Helaas kwam er een grote bui in de verte aan dus konden we niet ver kijken. Daarom snelden we de bus weer in. Jeanet en Lisa deelden knuffeltjes en pennen uit aan de groep kinderen die bij de bus stonden. Toen reden we via het park van der Linden weer terug naar ons verblijf. Tijd voor het middageten. Huub gaf aan dat onze Vamosvriend Leo gemaild had. Het gaat helaas niet goed met zijn schoonvader en we voelen heel erg met hem mee. Ook het heilig notebook werd voorgelezen. Tijdens onze siesta is de groep van de kinderopvang kleding uit gaan zoeken om s middags uit te kunnen delen in Sao Clemente. Om 2 uur stond de bus voor en vertrokken we richting Sao Clemente. Het ging om een aantal zeer arme gezinnen uit de wijk. Deze gezinnen zaten grotendeels al klaar in de zaal toen wij aankwamen. We hadden de koffers uitgepakt en de kleding op stapeltjes op tafel neergelegd. Toen riep Hugo de gezinnen een voor een naar binnen. Wij hebben een lijst gekregen met kinderen en leeftijden. Hiermee konden we voor de gezinnen kleding uitzoeken, ook al was de lijst soms incompleet. Bij ons op de opvang komen 4 meiden die wees geworden zijn. Zij wonen in bij hun tante en deze tante heeft het niet breed. Dit gezin werd als eerste naar binnen geroepen. We hadden er samen veel plezier in om kleding voor deze meiden uit te zoeken. De glimlach op hun gezicht liet zien dat ze het waardeerden.

Op een gegeven moment kwam Hugo ons melden dat er een moeder binnen was komen lopen die een kindje bij haar had dat alleen een shirtje aanhad. We kwamen tot de conclusie dat deze vrouw onze hulp zeer nodig had. We hebben haar naar binnen geroepen en ze vertelde dat ze thuis nog meer kinderen heeft. Dus zijn we voor haar in de kleding gaan zoeken om voor ieder kind wat te vinden. Deze mevrouw was ook nog 3 maanden in verwachting. Voor ons lijkt het een onbegrijpelijke situatie om, als je je kinderen niet kunt aankleden toch zwanger te raken. De vrouw ging weg met een hoop kleding en een glimlach op haar gezicht, en daar doen we het voor.
Om 5 uur begon de viering in Sao Clemente. Pater Gabriel en Huub gingen voor. Aan het eind van de viering stelde pater Gabriel voor dat wij een liedje zouden zingen. Naast de favoriet van pater Gabriel handen heb je om te geven, hebben we ook One of us en de wereld is een toverbal gezongen.

Na de viering was het tijd om te gaan eten. De gemeenschap bood ons een maaltijd aan. Toen we uitgegeten waren gingen we naar een andere zaal. Daar was muziek en werd er gedanst. Onze Hollandse knullen doen het goed bij de Braziliaanse dames. Ze bleven maar dansen! De Hollandse dames waren favoriet bij de kinderen. Ook worden we vanaf vandaag versterkt door een aantal leden van de Viva groep. Zij zijn vanmiddag aangekomen en slapen bij ons in het verblijf. Morgen gaan ze ons helpen bij de projecten.
Groetjes, Joop en Ester

Dag 8
Zaterdag 9 juli

Gechreven door:
Ellen en Manus
Vrijdag 8 juli, dag 7
Vandaag zijn we een week van huis. Voordat we naar de projecten worden gebracht, maken we een stop bij Capela Segrada Familia. Daarnaast is een wijkcentrum gebouwd vanuit Stichting Koos Ammerlaan uit Schipluiden. In dit wijkcentrum zijn allerlei activiteiten voor de gemeenschap. Een consultatiebureau, een uitdeelpunt voor melk (voor kinderen tot 6 jaar 1 liter per dag per kind) en een buitenschoolse opvang waar aandacht wordt besteed aan hygiene, huiswerkbegeleiding enz. Op de projecten loopt alles voorspoedig. Iedereen werkt hard en we hebben veel plezier. Vanavond zijn we vrij. Er wordt gekaart, gelezen, gekletst, gezongen en gelachen. Zaterdag 9 juli, dag 8
Net als alle andere werkdagen worden we om 6.15 uur gewekt door Huub. Het is dan wel weekend, maar we gaan toch een paar uurtjes aan het werk. In de groentetuin is het eerste plateau zo goed als af. Maandag kunnen we beginnen met zeil trekken in het eerste bed en het aquasysteem van Broeder Urbanus aanleggen. Daarna gaan we de grond zeven en erin kruien.
De kinderclub heeft vanmorgen de kinderen weer bezig gehouden met educatief speelgoed, ballonnen beschilderen en tussen de buien door werd er buiten touwtje gesprongen. Een genot om de kinderen zo te zien genieten.
De bouwploeg heeft vandaag in de stromende regen het dak gelegd op de aanbouw van het huisje van Fabiana. Haar zo bezorgde gezicht in het begin van de week is verandert in een blije lach en stralende ogen. Volgens de Nederlandse tradities had Manus pannenbier georganiseerd. De Nederlandse vlag hing uit en er werd een blik bier open getrokken. De bouwploeg heeft veel werk verzet deze week. Volgende week gaan ze binnen- en buitenmuren stuken.

Na de lunch hadden we een druk programma: We brachten een bezoek aan Sao Clementie. Daar hebben we gezongen en gedanst met de kinderen. Ook hebben we speelgoed uitgedeeld. En wat zijn de kinderen daar nog blij met een ballon, een pen en een fluitje!! Daarna kregen we uitleg over het consultatiebureau. De kinderen worden gewogen op een ouderwetse manier en dit wordt geregistreerd om zo de groei in de gaten te houden.

Daarna zijn we naar het project van Vamos 2007 geweest. We hebben daar een rondleiding gehad in Salao Sao Thiago oftewel De Schelp 2. Er werd voor ons gezongen en gedanst. Vanavond keren we daar terug voor een feestavond. En dat werd een groot feest!!

Na een bezoek aan De Schelp 2 zijn we terug gekeerd naar Sao Clementie om soep en brood uit te delen aan de armste mensen uit de buurt. Zeer confronterend om mee te maken…

Tot slot: Wij als begeleiders genieten van de jongeren van Vamos. Het is een geweldig leuk stel en werken heel goed samen. Jullie als ouders kunnen heel trots zijn op jullie kinderen!!!!Manus en Ellen

Een persoonlijke noot van mij voor mijn vrienden. Gecondoleerd met het verlies van onze vriend Leo. Al ben ik ver van huis, in gedachten ben ik dicht bij jullie. Sterkte allemaal, veel liefs en een verdrietige groet van Ellen.

Manus: Ik ben blij dat alle drie de meiden bij elkaar zijn op een klein eiland, en ik op een groot eiland. De groeten aan Bas, Pim en ook Sam natuurlijk!

Dag 7
Vrijdag 8 juli

Gechreven door:
Alle Vamossers
Alwin
Allereerst maar even beginnen met het feit dat ik het geweldig vind dat er zoveel reacties op het gastenboek worden geschreven! Er is pas een week voorbij en ik heb nu al het gevoel dat ik hier dik een maand ben. Waarschijnlijk omdat je hier in zo een korte tijd zoveel meemaakt, gewoon niet te beschrijven. Zoveel armoede, verdriet, geluk en blijdschap dat het bijna niet onder woorden is te brengen, je moet er gewoon bij zijn denk ik. Maar het geeft wel een geweldig gevoel als je ziet hoeveel mensen we hiermee gelukkig maken. Hoi Lida, als je dit leest in Afrika: ik hoop dat je er net zo van geniet als ik, en ik ben benieuwd naar alle verhalen die je vast en zeker zal hebben! <3 Groetjes en kus voor het thuisfront en tot over 2 weken, Alwin.


Bram
Al vanaf het moment dat wij, Vamos 2011, van het vliegveld naar onze verblijfplaats in Campina Grande reden, sta ik versteld van the way of living. Letterlijk alle huizen (lees: verzameling stenen) zien er geheel anders uit. Ik was wel voorbereid dat het in dit land anders aan toe gaat dan bij ons thuis, maar dit is een echte eye-opener. Vanuit mijn ervaring als werkvoorbereider ben ik gewend vooruit te kijken voor een optimale afstemming tussen de verschillende disciplines. Hier in Brazili� leven ze echt van dag op dag, niets is zeker in dit land qua planning. De verschillen zijn zo groot dat het moeilijk is voor te stellen hoe mensen hier kunnen leven. De temperaturen zijn momenteel aangenaam (winter), maar ik kan me niet voorstellen als het hier zomer is. Groet Bram.


Daan
Wat een reacties in het gastenboek, echt super! Huub heeft bijna nooit tijd om zelf te eten zo lang moet hij voorlezen tot hij weer bij het eind is gekomen in het gastenboek. Het is hier echt geweldig en iedere dag ontdek je weer zoveel nieuws. Het communiceren met de mensen hier gaat ook steeds beter en het voelt nu al met de mensen die helpen in de tuin zo vertrouwd. Mam, ik moet eerlijk bekennen dat ik hier nog geen sterren heb gezien omdat het vrijwel altijd bewolkt is. Het is dan alsnog heerlijk weer en ook de buitjes tijdens het werk merk je nauwelijks op. Mirjam ik ga proberen je een kaartje te sturen vanuit Brasil maar ik moet nog kijken of het lukt. Tot over een paar weken. Ik heb jullie nog zoveel te vertellen. Ciao Daan.


Denny
Zomaar een vrijdag op de bouw [gecensureerde versie] Draai schroefjes in de deurpost. Dat doe ik met de alleen rechtsdraaiende boortol die twee standen bezit: lomp (boor) en superlomp (boorhamer). Verder smijten Manus en ik cement op de muur. Ik gooi meer op mezelf, ondanks de goede aanwijzingen van Enilson en Marcel. Gelukkig regent alles van me af. Als klap op de vuurpijl slopen de kinderen uit de buurt onze illegale waterkraan. Het water spuit eruit. Ze vragen om vergiffenis en als dank krijgen ze koekjes en fruit van ons. Toch gaat alles volgens masterplan. Zaterdagochtend pannenbier! Abracos (met een , onder de c) Denny


Desire
Lieve allemaal! Bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes, het is leuk om te lezen wat jullie allemaal doen op vakantie. We zitten hier nu al een week en ik heb al zo ontzettend veel meegemaakt, dat is niet in woorden uit te drukken. Met mij gaat het hier goed (alleen vandaag wat minder omdat ik vandaag een beetje ziek ben). Het meeste wat ik hier zie kan ik niet goed bevatten, het lijkt wel alsof ik in, in een film leef. Ik heb al een paar keer met tranen in mijn ogen gestaan. Zulke mooie en lieve kinderen die bijna niks hebben, ze klemmen zich aan je vast alsof ze nog nooit liefde hebben gekend. En ze laten je ook bijna niet meer los, dat raakt me heel erg. Lieve familie en vrienden ik zie jullie over twee weken weer. Papa, mama, Joyce en Claudia ik hou van jullie! Dikke kus voor Leo.


Ellen
Vrijheid, puurheid, vreugde, verdriet, armoede, vriendschap, hoop, geluk, liefde en geloof. Achter elk woord zit een heel verhaal, nu al�. Ik ben zwaar onder de indruk van Pater Gabriel als mens en van zijn levenswerk hier. Ik beleef deze reis als zeer waardevol en geniet intens. De groep is fantastisch, we werken hard en hebben veel lol met elkaar. Hey Lott, ik ben in Vila de Jubile geweest en ik heb Juliana gevonden. Ik heb haar jouw foto toen je 21 werd gegeven. Ze was zo blij, en bij mij liepen de tranen over mijn wangen. Zeer ingrijpend en onvergetelijk!
Veel liefs van mij voor iedereen thuis en speciaal voor mijn vriendin Puck en mijn lieve Jan, Sven, Kelly, Lotte en Ruben. En Leo B, sterkte en we missen je.
Bedankt voor de lieve en leuke berichtjes. Doet me goed! Veel liefs, Ellen.


Ester
Ola lieve vrienden en familie! Daar zit ik dan, in de eetzaal een berichtje te schrijven aan die lieve Hollandse fans. Super lief al die berichtjes in het gastenboek! Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Onze groep is zo ontzettend tof, helemaal leuk. Natuurlijk zien we hier ook genoeg dingen waarbij je een brok in je keel krijgt. Maar dit maakt de ervaring des te mooier! Ik geniet met volle teugen van alles wat we zien en wat ons wordt aangeboden. De Brazilianen zijn zeer gastvrij, we worden overal met een brede glimlach ontvangen. Lieve mams, paps, Gwennie en Wout, ik denk aan jullie! Supertof dat ik elke dag een berichtje krijg van jullie! En voor alle anderen, ik denk aan jullie vanuit dit mooie, toffe, geweldige Brasil! Een dikke zoen voor jullie! �n een dikke zoen voor Leo! (:


Hugo
Beste mensen
Wat een leuke groep vamosgangers hebben jullie hier naar toe gestuurd? Het zijn stuk voor stuk harde werkers . Het is echt genieten, de mensen hier staan te kijken van het vele werk dat deze groep verzet. Ik volg alle projecten en verleen hier en daar hand en spandiensten en veel vertaalwerk.
Maar ook mag ik meegenieten van alle warme ontvangsten die door de vele groepen worden georganiseerd en aangeboden.
Ik ben alleen bang dat de groep uitgeput in Nederland zal aankomen.
Ps. Leo Jammer dat je niet mee kon komen, maar hopelijk kom ik je hier nog op een ander tijdstip tegen?


Jeanet
Lieve familie, vrienden en kennissen.
Hier is het hard werken hoor. Maar het is zo super om dit met zijn allen te doen. We hebben een super gezellige groep. Allemaal harder werkers. Wij van de kinderopvang zijn in de ochtend bezig met de kids. Spelletjes doen of knutselen. Zo hebben we vandaag alle gemaakte tekeningen en plakwerkjes aan een lijntje gehangen. Dat ziet er zo leuk uit. Ook hebben Lisa, Ester, Desire en Mariska al een hele leuke muurschildering gemaakt. Pater Gabriel, Hugo v.d. Broek, Joop en ik zijn vandaag naar het gezin van Lucivania geweest. Het was fijn ze weer terug te zien. Het is bijna niet te geloven dat we pas een week weg zijn. We hebben al zo veel gedaan. Wat ook erg leuk is al die berichtjes van jullie. We kijken er elke dag naar uit. Nou mijn 8 regels zijn vol dus ik ga stoppen. Groetjes aan alle familie, vrienden en kennissen en dikke kus voor Jeroen, Esther, Chris, Wouter en Lisette.


Joop
Beste familie, vrienden en bekenden,
In slechts acht regels beschrijven wat je hier ervaart is echt onmogelijk. Voor de derde keer terugkomen is Brazilie voelt als thuiskomen. Al die lieve mensen die zoveel dankbaarheid uitstralen. Je herkennen en je willen begroeten. Geweldig! Het aanleggen van de tuin verloopt voorspoedig. Ook dat is Brazilie. Denk niet te ver vooruit, want binnen twee uur kan je greppel die je met bloed, zweet en tranen gegraven hebt, onnodig lijken te zijn, omdat de draad toch iets verder naar links moest lopen. Gelukkig hebben we een geweldige groep die prima samenwerkt en elkaar door dik en dun steunt. Dat vind ik heel fijn. Bedankt Ester!

Kirsten
Lieve thuisblijvers,
De eerste week is alweer bijna voorbij en de reis is nu al heel bijzonder. We hebben al ontzettend veel meegemaakt en het is eigenlijk niet te beschrijven. De mensen hier zijn allemaal zo vrolijk en we worden overal met open armen ontvangen. Dat vind ik zo leuk om te zien. Je maakt de kinderen hier met een pen al hartstikke gelukkig. Manon, ik heb nog geen enkele kikker gezien! En pap, je had gelijk wat die stalen neuzen betreft, ik loop er de hele dag op en ze zijn al lekker smerig! Sven, ik hoop dat je een leuke week hebt gehad. Ik kijk uit naar je berichtje de komende week.
Heel veel liefs, en een dikke kus voor pap, mam, am, nonnie en mijn lieve schat sven!!

Lisa
Lieve familie, vrienden en Jeff! We zijn hier nu een week, maar ik heb verhalen voor een maand, wat is hier veel te beleven en te zien. Het een wat leuker en mooier als het ander. Vreugde en verdriet zijn hier nauw verbonden met elkaar. Met ons project gaat het ook erg goed, we hebben al mooie tekeningen gemaakt op de muren. Als ik thuis ben vertel ik jullie alles we met de fotos (nu al 2000) erbij anders vergeet ik de helft. Ik vind het erg leuk zoveel berichtjes te krijgen van jullie, ga vooral daarmee door en vertel over Lous. Lieve Lous, ik ben blij met het nieuws, heel veel plezier in Renesse! Dikke kus voor jullie allemaal! Ps. Eminent ging bij mij ook heel goed!

Luc
Tja, nou kan ik wel proberen deze reis te beschrijven in 8 regels, maar dat gaat hem natuurlijk nooit worden. Het is geweldig, gezellig en vooral buitengewoon leerzaam. Vamos is een van de beste beslissingen uit mijn leven, nu al. De timing in mn leven is dan ook briljant. Mn reis ging met wat ziekte niet al te goed van start, maar brazilie doet een mens goed. Vooral het van dag tot dag leven bevalt me meer dan goed. De extreme situaties die hier op je netvlies gebrand worden doen je al je 1ste wereld problemen al gauw vergeten. Maak je thuis aub niet zo een zorgen over me (n.a.v. dagboekberichten etc). Ik zal mijn best doen terug te komen (met zo min mogelijk braziliaanse kindjes en geliefden 😉 ). Geluk beleven is geluk delen, aldus pater gabriel. En leo, je bent wel een beetje een gemis hier hoor, gelukkig werkt iedereen nu voor 120 procent ter compensatie.

Manus
Leuk dat jullie zo leuk reageren. Ik vond het erg leuk, ik ging der zelfs zowat van huilen. Verder heb ik het hier gruwelijk naar mijn zin en we hebben een supergroep. Ik kijk mn ogen uit van de armoe die hier is. Leuk ook dat simone met de jongens naar terschelling komt, ik leef met jullie mee. Verder heb ik niks meer te melden, haha.

Mariska
Lieve allemaal,
Het is hier in een woord super! Ik heb het erg naar mijn zin. We beleven, zoals ook bij de anderen beschreven staat, werkelijk van alles. Het is een onwijs gave ervaring dit allemaal mee te mogen maken. En dan ook nog eens met een groep als deze, echt fantastisch. Het heeft allemaal tijd nodig om echt door te dringen. We zitten hier al bijna een week, maar hebben al zo verschrikkelijk veel beleefd. Dat kunnen we niet in een verhaal vertellen. Het werken is ook echt begonnen. Lekker de handen uit de mouwen en de dankbaarheid bij de mensen in de ogen zien, echt prachtig. Het is elke dag vroeg op en veel doen, maar dat hebben we er zeker voor over. Ik heb energie voor 10! Veel liefs voor iedereen, en een extra dikke kus voor Rick en Thijs.

Rianne
Lieve pap, mam, Thijs, Hester, andere familie en natuurlijk lieve vriendinnetjes. Heel erg bedankt voor jullie berichtjes in het gastenboek. Super leuk om te horen hoe het daar gaat met jullie! Met mij gaat het top. Het is hier heel bijzonder. De mensen zijn zo liefdevol en warm ondanks alles! Huub verwoordde het gister heel mooi: Al kunnen we elkaar met woorden niet verstaan, er is een taal die we allemaal spreken. De taal van de liefde! Verder begint het werken hier al aardig op te schieten. Ik ben vooral aan het metselen, echt leuk! En af en toe wandel ik even naar de kinderopvang om daar te helpen verven of met die schatjes te spelen. In de avonden is het hier altijd feest met die Brazilianen en we lachen ons dood om Manus. Dikke kus en knuffels en ik hou van jullie.

Pater Gabriel
Wat een feest weer, dit Vamos-gebeuren! Uiteraard weet ik allang dat wat ik mag realiseren hier in Brazilie uiteindelijk het werk is van een enorm grote familie in Nederland. We doen het allemaal samen. Het is voor mij erg leuk om te laten zien wat we doen en om samen met een stel jongelui nog meer van de grond te krijgen. We maken enorm veel lol, en er worden ook oude koeien uit de sloot gehaald. Manus Berkhout vertelt van zijn reis naar Denemarken op bezoek bij de familie Arkesteijn, familie van mij die ik lange tijd niet meer heb gezien, en met Manus kom ik dan ook langs de Meije! Met Rianne heb ik weer contact met de familie Vieveen, en ga zo maar verder. Wat ze allemaal doen, vertellen ze zelf wel. We genieten ontzettend en het is zo gezellig.

Ayron en Ana Paula
Groetjes voor iedereen en tot januari
Beijos and abracos

Huub
En iemand moet de hekkensluiter zijn. Uit de voorgaande berichtjes is al duidelijk dat niet in 8 regeltjes is te vertellen wat we meemaken en hoeveel indrukken we opdoen. Maar dat het er vele zijn, hebben jullie wel begrepen. Vamos 2011 is evenals de vorige reizen heel bijzonder. Ik ben dan ook heel blij en dankbaar dat deze groep de kans heeft genomen en krijgt om deze ervaring op te doen. Tegelijk realiseer ik me als geen ander dat dat alleen mogelijk is omdat wij zo gesteund en ondersteund worden door zoveel lieve en betrokken mensen van onze achterban. Jullie zijn degene die support geven en ja� natuurlijk zijn het alle voornoemde kanjers die het waarmaken. Ik ben supertrots op allemaal. Pater Gabriel dank voor de ontvangst en Hugo voor zijn ondersteuning. Leo hou je haaks. Muitos abracos.

 

Dag 6
Donderdag 7 juli

Gechreven door:
Kirsten en Jeanet
Lieve thuisblijvers,Vanochtend waren we allemaal pas om half 7 wakker, dus moesten we allemaal snel opschieten om om zeven uur aan het ontbijt te zitten. Dat haalden we niet allemaal, dus vertrokken we ook wat later naar ons werk. De bouwploeg zetten eerst de anderen af en gingen daarna zelf naar het huisje van Fabi�nne. Manus heeft vandaag flink zijn best gedaan. Hij heeft samen met de metselaars de hele aanbouw neergezet. Bram heeft flink wat cement aangemaakt en met zand lopen sjouwen. Het cement wordt hier buiten gemaakt met twee kruiwagens zand, een halve bak cement een veel water. Het wordt dan door elkaar geschept op de straat en zo krijg je Braziliaans cement. Alwin en ik hebben vandaag de twee gestucte kamertjes gekalkt. Het ziet er een stuk beter uit. De fans van Bram en Danny waren ook weer aanwezig en wilden graag een kusje. Deze kregen ze helaas niet. Tussendoor kwamen Hugo en Luc nog even langs om een paar leuke foto�s te schieten en onze werkzaamheden te filmen. Ook hadden zij koffie, water, koekjes en bananen bij zich. Dat hebben we echt wel nodig in de pauze hoor, we werken ons te pletter. Na het werken kwam de rest van de groep ons ophalen om alles te bekijken.

Toen de groep van de kinderopvang bij hun werk aankwam waren er nog geen kinderen te zien, we konden zelfs niet eens naar binnen. Na een kwartier kwam er dan eindelijk iemand met een sleutel. Omdat er nog geen kinderen waren zijn we alvast begonnen met de muurschilderingen in het oude lokaal. We maken een mooie rups met gras eronder en bloemetjes. Eindelijk daar kwamen de kinderen. We hadden nieuw materiaal bij ons zoals memorie, puzzeltjes en een soort rekenspel. Dit vonden ze allemaal heel erg leuk en ze gingen gelijk aan de slag. Ondertussen gingen Lisa, Mariska en Ester door met de muurschilderingen. Ook Luc kwam nog even helpen. Het twisterspel wat we van de week al mee hadden genomen was weer favoriet. Omdat ze aan het verven waren heb ik samen met andere kinderen in de andere zaal met de bal gespeeld en tikkertje gespeeld. �s Middags gingen Ester en Lisa verder met de muurschilderingen in het oude lokaal en gingen Mariska, Desire en ik in het nieuwe gebouw het eerste lokaal schilderen. Drie muren worden creme en op de andere muur gaan we van de week een prachtige muurschildering maken over de hele muur van Woezel en Pip. Daar hebben we gisteren de verf voor gekocht. Al snel kwam er een meisje kijken en bleef steeds bij de deuropening staan, toen heb ik maar gevraagd of ze ook niet wilde helpen. Al snel pakte ze een kwast en ging helpen. In de pauzes krijgen we altijd heerlijke cake en limonade of koffie. We worden daar echt verwend.In de moestuin staat bijna de eerste belangrijke muur om daar vanuit de bedden aan te gaan leggen. Om het zand voor het cement boven te krijgen moet er eerst een kruiwagen vol met zand geschept worden en daarna moeten ze een steile helling op. Er loopt iemand voor de kruiwagen met een touw die aan de kruiwagen vastzit en dan rennen ze de helling op. Zoals jullie hebben kunnen zien op de foto van gisteren. De moestuin was op hun manier al in gebruik, maar de mensen staan open voor de veranderingen die wij aan gaan brengen. De Brazilianen helpen zelf ook mee, zoals de metselaar, de buschauffeur en de beheerder van de kapel. Het loopt voorspoedig.

Vanavond zijn we naar Vila do Jubileu geweest. Daar was een wijkvergadering waar wij bij mochten zijn. Het zaaltje wat in 2009 is opgeknapt was tjokvol met moeders, vaders en kinderen. Na de vergadering hebben we kleine speeltjes uitgedeeld aan de kinderen. Het was heel bijzonder om te zien dat de kinderen zo blij zijn met iets kleins als een pen of een klein knuffeltje. Zelfs met een ballon zijn ze hartstikke gelukkig. Veel kinderen kropen op schoot bij ons en klampten zich vast.Groetjes van Kirsten en Jeanet

Dag 5
Woensdag 6 juli

Gechreven door:
Luc en Alwin
Boa noite amigos y amigas,De bedden, het slaapritme en de eettijden beginnen goed te wennen hier. Elke dag ontbijten met warme broodjes en ei, vers fruit (ananas!) uit de tuin en een flinke dosis koffie. s Middags siesta met warm eten en s avonds de restanten in de soep met wederom heerlijk brood. Zo zal het nog wel een dag of 16 gaan, niemand die dat erg vind, ook al is het misschien het tegenovergestelde van ons normale ritme.
Vandaag was het de eerste echte, volledige werkdag. Vanmorgen om 6uur opgestaan, om vervolgens om 8uur de bus te pakken. Eerst de bouwploeg (lees: Alwin, Bram, Kirsten, Denny en natuurlijk ons manus-je van alles) afgezet bij hun project, omdat het een eindje van de overige projecten af ligt. Zo kon de rest van de groep ook meteen kijken waar hun reisgenoten in beland zijn. Deze ploeg ging uiteraard meteen aan de slag; er moest een fundering gegraven worden voor de uitbouw, en binnen zijn ze begonnen met de muren egaal maken zodat er geverfd kan worden.


De rest van groep tufte uiteraard naar hun eigen projecten. s Morgens mochten de dames van de kinderopvang (versterkt door Luc) voor het eerst de kinderen gaan vermaken. Deze kinderen waren iets later door de regen, dus was er mooi nog even tijd om wat strandballen op te blazen en het spel twister klaar te leggen. Toen de regen eenmaal voorbij was kwam er werkelijk een wervelstorm van kinderen binnen. Niets bleef gespaard en ze hadden ondanks het relatief kleine beetje materiaal de tijd van hun leven, en ook de ouders genoten mee.

De tuinploeg kon gewoon verder met waar ze gebleven waren, namelijk het graven van funderingen voor de muurtjes. Dit ging weer op een razend tempo uiteraard, tot aan de siesta werd er gegraven alsof we in de eerste wereldoorlog waren beland. Helaas was dit effect na de siesta enigszins vervallen door een overenthousiaste metselaar die de muur alvast ging maken. Helaas op de verkeerde plek, maar dat terzijde. De kinderopvangdames konden s middags weer gaan verven en kalken. De bouwploeg was als vanouds ook niet af te stoppen, zeker niet aangezien ze hulp kregen van de lokale fanclub (lees: kinderen van onder de 10).

s Avonds gingen we wederom naar een kerkgemeenschap, en dit was weer niet bepaald wat je er van zou verwachten of zoals wij het gewend zijn. Er werd weer ruim een uur lang gedanst, totdat wij nederlanders �cht niet meer konden. Toen brak er nog een soort fotosessie uit, iedereen wilde met el holandeses op de foto, vooral een groep meisjes zagen ons als een soort boyband. De blanke dames zijn hier, evenals de mannen, net een soort museumstuk.
Verder komt er voor heel de groep elke dag een stukje besef en levensles bij. Zo is vandaag de tekst op de muur bij de moestuin vertaald en, zo wist pater gabriel ons te vertellen, ook weer realiteit geworden. Comece, fazendo o que e neccesario, depois o que, e possivel, e derepente voce estara fazendo o impossivel. Ofwel: Doe het noodzakelijke, dan het mogelijke, en voor je het weet heb je het onmogelijke gepresteerd.Ciao abraco, y a proxima vez, (doei, knuffel, en tot de volgende keer)
Alwin en Luc

Dag 4
Dinsdag 5 juli

Gechreven door:
Bram en Daan
Bom diaVandaag was er in de kerk een uitgave van voedsel aan de armste. Een aantal van ons was vandaag aanwezig om te kijken hoe dit in zijn werk ging. Dit was erg confronterend om te zien. Hierna zijn we met de bus op weg gegaan om te gaan kijken bij het kinderdagverblijf. Wij werden daar met veel zang onthaald.

We zijn de lokalen gaan bezichtigen. Dit zag er erg goed uit. Ook zijn we wezen kijken naar de huidige groentetuin. Hier stonden nog groenten in zoals rode bieten en sla. Het zag er mooi er uit, maar we zagen ook dat er nog veel aan verbeterd kan worden. Samen met Hugo is de bouwploeg het huis gaan bezichtigen. Het werd al snel duidelijk dat hier veel aan gedaan moest worden voor de leefbaarheid.
Terug gekomen bij de kinderopvang stond er in de zaal allerlei lekkers klaar. Hier hebben we gretig gebruik van gemaakt. Er stond meloen, watermeloen, appels, cake en een aantal vruchtensappen voor ons klaar. Samen met de mensen daar hebben we er heerlijk van genoten. Na het verlaten van deze zaal hebben we buiten nog veel foto�s gemaakt en gedanst. Hierna volgde de lunch in het gastenverblijf. Niemand had echt trek door het heerlijke eten van zojuist.
Tijdens het eten werd het gastenboek voorgelezen, wat veel reacties zeg! Na het eten is iedereen voor zichzelf iets gaan doen. De website is ge-update, zijn gaan slapen of zijn op stap geweest. De persoonlijke dagboeken zijn ook bijgewerkt. Hierna kon het echter werk beginnen en zijn we begonnen aan de projecten.
Het kinderteam is begonnen aan het wit kalken van de nieuwe lokalen. Dit had als resultaat dat zowel de muren als het team wit was. Zij hebben zelfs twee lokalen kunnen witten. Het bouwteam is met Hugo aan de slag gegaan met het graven van de fundering van de nieuwe kamer. Zij werden ondersteund door alle jongeren uit de wijk met het dragen van de stenen. De tuinmannen en vrouwen zijn aan de slag gegaan met de eerste fundering van de muur.

Hierna hebben wij gegeten, inclusief een heerlijke cake. Straks gaan we nog even zitten in de Chinese zaal met een hapje en een drankje en een cerveja, voordat we aan de verdiende nachtrust beginnen. Morgen staat er weer (vroeg) een programma te wachten.Veel groeten vanuit Garanhuns.

Dag 3
Maandag 4 juli

Gechreven door:
Mariska en Rianne
Bom dia!Na weer een heerlijke koude douche gehad te hebben was het weer tijd voor het ontbijt. Het smaakte weer uitstekend en werd extra speciaal door een mededeling: vanaf nu zullen we versterkt worden door een extra groepslid, Denny. Een Nederlandse jongen die we via Pater Gabriel in Campina Grande hebben ontmoet. Hij wilde onze groep graag versterken en wij hebben hem met open armen ontvangen. Het klikt goed tussen hem en onze groep. Na t ontbijt mochten we een bezoek brengen aan de Technische School Eter. We kregen hier eerst een presentatie over het onderwijs op die school. Vervolgens mochten we in verschillende lokalen kijken en lieten leerlingen van de school hun projecten aan ons zien. Terwijl we sommige projecten mochten uitproberen werden we als aapjes aangestaard. Vooral Desire met haar rode krullen en witte huidje. Ondanks dat dit niet nieuw meer voor ons is blijft het toch een beetje ongemakkelijk.

Op de weg terug naar het klooster kwamen we langs de proeftuin van Broeder Urbanus en kregen hier van hem een rondleiding. We hebben hier ook kennis gemaakt met het systeem dat we in Garanhuns voor de groentetuin zullen gebruiken. De groentetuin groep heeft dus extra goed opgelet!

Bij terugkomst in het klooster stond er weer een heerlijke lunch voor ons klaar die we samen met een aantal Brazilianen van o.a. Viva 1 en 2 hebben genuttigd. Na de lunch was het tijd om onze koffers in te gaan pakken en afscheid te nemen van een aantal mensen. Marloes, Marjolein en Patricia gaan morgen weer naar Nederland dus die hebben we ook uitgezwaaid. Daarna was het tijd voor onze reis naar Garanhuns. We moesten vier uur lang in de bus zitten, maar het was erg gezellig. Er werden liedjes gezongen, grapjes gemaakt en af en toe een beetje bijgeslapen.

Eenmaal bij het klooster aangekomen hebben we de koffers uit de bus gehaald en werden de slaapkamers verdeeld. Er is een kamer voor de meisjes, een voor de jongens, een voor de mannen en een voor de vrouwen. Erg gezellig dus. Tijdens het avondeten is er voor het eerst verbinding gekomen met internet. Huub heeft voorgelezen uit het gastenboek. Doordat er zo veel lieve berichten waren kon maar de helft aan bod komen. De rest wordt waarschijnlijk zo in de Chinese zaal gedaan dus daarom gaan we nu snel afronden want we zijn erg benieuwd naar de rest.Bedankt voor alle lieve berichtjes in het gastenboek! Heel leuk om te horen.Veel liefs en knuffels,Mariska en Rianne

Dag 2
Zondag 3 juli

Gechreven door:
Ester en Lisa
Op zondag 3 juli werden we om 8.00 uur gewekt, maar de meesten van ons waren al rond half 7 wakker. Dit was het begin van een lange, maar zeer bijzondere dag. We begonnen met een uitgebreid ontbijt. Er stond fruit, brood, scrembled eggs, en couscous. Na het ontbijt gingen we een citytrip doen door Campina Grande. Deze citytrip ging onder leiding van Ayron en Ana Paula. Tijdens deze citytrip werden een aantal speciale plekken aan ons laten zien. Bijvoorbeeld een meer waar kaaimannen in zwommen. Brrr.


Ook gingen we een terrein bezoeken. Op dit terrein wordt een dertig dagen durend festival gehouden. Op dit festival komen ongeveer 80.000 mensen per dag. Toen wij gingen kijken zagen we maar een aantal mensen die waarschijnlijk de vorige nacht flink hadden gefeest.


Na de citytrip gingen we met de bus terug naar ons logeeradres. Daar aangekomen stond de lunch alweer klaar. Het is de gewoonte in Brasil om s middags warm te eten en s avonds soep (met restjes van de lunch) met brood. De lunch was erg lekker en we zaten allemaal vol. Dit hadden wij ook wel nodig voor ons volgende uitstapje. Er was een familie naar ons logeeradres gekomen. Dit was de familie van Juliana en Louis. Zij worden al een aantal jaar ondersteund door Vamos. Zij hebben een jaar geleden een nieuw huis gekregen. En dit huis gingen wij bezoeken. Er was ons gezegd dat de bus zo ver mogelijk zou rijden en dat wij het laatste stukje zouden wandelen. Na een busreis van ongeveer een uur kon de bus niet meer verder. We stonden op een weg wat wij in Holland geen weg zouden noemen. Toen stapten we allemaal uit de bus om te voet verder te gaan. Het stukje werd een stuk. We hebben ongeveer een uur gelopen. De weg was vrij modderig. Gelukkig is er niemand onderuit gegaan. Onderweg kwamen we veel fruitsoorten tegen. Aangekomen bij het huis werd ons van alles aangeboden. Van mandarijnen tot suikerriet. De vader van het gezin wilde ons van alles laten zien. Hij sjouwde met bomen en planten om ons te laten zien wat hij allemaal rond zijn huis had staan. Sommige fruitsoorten vielen in de smaak, anderen niet.


Na het fruit te hebben geproefd werd de tas opengemaakt die Toos speciaal voor dit gezin had ingericht. Het was apart om te zien dat moeder de tas opende, twee of drie kledingstukken pakte, deze liet zien, om vervolgens de tas snel dicht te doen en naar binnen te brengen. Ze zei: Die kleren zijn alleen voor de zondag. Hierna liepen we samen met het gezin terug naar de bus. Sommige dames hadden sjans en mochten bij een aantal gasten achterop de motor. Niet alleen de dames maar zelfs pater Gabriel mocht achterop.

Nadat we allemaal bij de bus waren aangekomen begon het te regenen. Snel doken we de bus in om terug te gaan naar onze verblijfplaats. Het gezin dat mee was gelopen moest toen nog terug naar huis lopen door de regen. Ontzettend lief dat ze ons wilden begeleiden naar de bus, maar het was wel sneu dat toen het ging regenen wij in de bus doken en zij moesten lopen. Maar zelf zeiden ze dat het geen probleem was. Toen we weer aankwamen bij onze verblijfplaats gingen we avond eten. Zoals eerder gezegd bestond dit eten uit soep en brood. Na het eten gingen we naar de kerk. Dit was een bijzondere ervaring. Hier in Nederland zitten we stil in de kerk, klappen soms mee met een liedje en luisteren alleen naar wat de voorganger verteld. Hier in Brasil dansen mensen er op los, er word veel gezongen en natuurlijk de vredeswens. In Nederland is een handje, hier is het een abra�o. En niet een iemand die je knuffelt, nee de halve kerk. (Aangezien wij Hollanders nogal opvallen..) Na de kerk was het tijd voor een feestje. Toen we met de bus aankwamen stonden er al wat mensen in de zaal. Ook waren er mensen van Viva 1 en 2. Wij stijve Hollanders gingen maar een beetje langs de kant zitten. Maar dit duurde niet lang. De Brazilianen moesten en zouden ons leren dansen. Na wat gegiebel en gegiechel gaven we ons maar over. Zowel de hollandse dames als de heren werden de dansvloer opgesleept. Jeetje wat kunnen die Brazilianen dansen! Het was een ontzettend gezellige avond. Met dans, een beetje Brasil en een beetje Holland was het feest zeer geslaagd. Tijdens het feest werd er verteld door een van de Viva meiden dat we een typisch Braziliaanse dans gingen doen. De Hollanders moesten een Braziliaan om de dans vragen. Wij stonden allebei met een Hollandse dame. Dit was niet helemaal de bedoeling maar we deden het gewoon. Er werd door de microfoon verteld wat je als koppel moest doen. Na wat dansjes moesten de heren (waar wij dus bij hoorden) en de dames een aparte rij vormen. Zo gingen eerste de dames twee aan twee een heer zoeken om mee te dansen. En vervolgens mochten de heren een dame kiezen. Lisa mocht gewoon met Rianne dansen, maar toen Ester naar Kirsten wilde lopen werd er geprotesteerd. Ester moest met de bezem dansen. Na het feest gingen we moe maar voldaan naar onze bedjes toe. Eigenlijk is een A4tje te kort om te omschrijven wat we hebben meegemaakt, maar we doen het ermee! Het was een drukke maar erg bijzondere dag!Heeeeeeeeeeeeel veel liefs aan al onze Hollandse vrienden en familie,
Lisa en Ester

Dag 1
Zaterdag 2 juli

Gechreven door:
Desire en Kirsten
Bom dia,

Na maanden voorbereiden was het dan zover. Om 2.15 uur verzamelden we bij de Schelp met familie en vrienden. In de Schelp dronken we koffie of thee en werd de allereerste complete groepsfoto gemaakt. Om 3.00 uur moesten alle vamosleden buiten op een rijtje gaan staan, zodat alle familieleden, vrienden en anderen ons gedag konden zeggen. Hier hadden wij het erg moeilijk mee en er werd dan ook wel een traantje gelaten. Daarna vertrok de hele stoet naar de Total, want daar stond de bus. Toen moesten we dan echt afscheid nemen en dat viel ons zwaar. Om 3.30 uur werd de bus nagezwaaid en om 4.00 uur kwamen we aan op Schiphol waar het ontzettend druk was. Bij het inchecken bleek Kirsten haar koffer wel vijf kilo te zwaar! Gelukkig had Bram nog wat ruimte over, waardoor dit probleem snel verholpen was. Bij de douane moest Rianne gefouilleerd worden, maar er was maar een vrouwelijke douanier, dus moest zij even wachten. Na de douane dronken wij een bakkie bij Starbucks. Om 6.45 uur (een half uur te laat) vertrok ons vliegtuig naar Lissabon. We zaten allemaal verspreid. We landden rond 10.00 uur (11.00 uur Nederlandse tijd). Op het vliegveld hebben we nog wat gedronken en om 11.00 uur vertrokken we naar Recife.

Het was een megagroot vliegtuig met acht stoelen op een rij, een eigen beeldschermpje, eten, een kussen, een deken, maar helaas geen beenruimte. Slapen in het vliegtuig was voor ons ook niet weggelegd, dus de vlucht duurde ein-de-loos. Na iets meer dan acht uur vliegen landden we eindelijk op Recife, waar we warm onthaald werden door Pater Gabriel, Hugo, Patricia, Marloes, Marjolein en een lid van de Viva-groep. Daarna gingen we in een klein busje naar Campina Grande. Deze rit zou ongeveer 2.5 uur duren. Tijdens deze busrit hebben wij onze ogen uitgekeken naar de krottenwijken en de arme mensen op straat. Om 18.00 uur is het hier al aardedonker, dus we konden niets meer zien buiten. Ook heeft het een groot deel van de reis flink geregend. Na 2.5 uur kwam Hugo met de mededeling dat de reis nog eens 1.5 uur zou duren. Dit was erg balen want we wisten niet meer hoe we moesten zitten, aangezien we de hele dag al zaten. Slapen in de bus was ook geen succes, want de wegen zijn ook erg slecht (gaten, heuvels enz.) Rond 20.30 kwamen we aan bij het klooster in Campina Grande. Daar werden we opgewacht door leden van de Viva-groep. We kregen van iedereen een dikke knuffel en daarna werden we uitgenodigd om te gaan eten. Omdat Ester vandaag jarig was werd zij verrast met een grote taart en werden er liedjes voor haar gezongen.

Daarna hebben we alle koffers uit de bus geladen en naar de kamers gebracht. Toen ging een deel van de groep douchen en helaas was er geen warm water, dus dat was een ijskoude douche! Ook moet je bij de douche opletten dat je de elektriciteit na het water aanzet, anders krijg je een schok. Rond 11.00 uur lag iedereen uitgeteld in bed op een krakkemikkig lattenbodempje en een heel dun matrasje. Maar dat maakte niemand meer uit, als we konden slapen. De reis heeft in zijn geheel 23 uur geduurd, maar we zijn heel blij dat we er nu zijn en zijn erg benieuwd wat ons te wachten staat.Pap, mam, Joyce en Claudia een goede reis. Doe voorzichtig en een fijne vakantie!Leo we denken aan je.Wij willen iedereen die ons heeft uitgezwaaid heel erg bedanken!Liefs Desire en Kirsten