Pater Gabriël komt samen met Pater Pedro, een jonge Braziliaanse collega, met de grote wagen naar het vliegveld om ons en de 6 koffers op te halen.

We blijven een nacht in Recife slapen en reizen de volgende dag naar Garanhuns waar Gabriël woont en werkt. De grote rode stip op de kaart. Daar blijven we een week om te gaan kijken naar de projecten waar we volgend jaar, zomer 2007, met de jongeren mee aan de slag kunnen gaan.

Op maandag 6 maart reizen we naar Campina Grande. Een kleinere zwarte stip op de kaart. Daar gaan we o.a. op bezoek bij Juliana die dit jaar 30 jaar wordt en haar man Luis. In 1991 zijn wij (Joop en Toos met onze kinderen) bij haar de babyuitzet wezen brengen voor haar 1 e kindje Luana, wat ze toen verwachtte. In 1999 zijn we weer bij haar en haar man en 5 kinderen op bezoek geweest en zagen een goede vooruitgang in hun bestaan. Nu gaan we dus weer naar hun gezin met nu 7 kinderen en zullen zien hoe dat zich daar allemaal ontwikkeld heeft. Spannend!!

Ook zullen we daar een paar Nederlandse collega’s van Gabriël ontmoeten en hun werk bekijken.

We brengen van daaruit een bezoek aan Pater Jan Rietveld in Juazeirinho. Ook een stipje op de kaart. Jan is een goede bekende van ons geworden en is de jongste missionaris van 54 jaar.

De 9 e maart reizen we naar Monteiro, volgende stip op de kaart, daar zijn ruim 100 studenten met hun ontwikkeling bezig dank zij de studiebeurzen van mensen hier in Nederland. De meisjes hebben zo de kans om voor hun eigen onderhoud te zorgen in de toekomst. We zullen voor sommige van hen ‘n kadootje van hun sponsor gaan brengen.

Zondag 12 maart gaan we terug naar Garanhuns en gaan de 14 e ’s middags weer richting Recife om daar de 15 e door te brengen en daar dan ‘s avonds om 20.45 uur weer te vertrekken naar Nederland en komen dan op 16 maart om 11.35 aan op Schiphol. Als alles goed gaat tenminste.
De Braziliaan zegt dan: “Se Deus quiser.” “Als God het wil.”

Naar boven

Se Deus Quiser.. Als God het wil zeggen de Brazilanen en dat is ook zo. We hadden eerst geen verbinding en toen wou het niet lukken, maar hier zijn we dan. We hebben een goede reis gehad en zijn maandagavond in een warm Brasil aangekomen.Gabriël was er met Pedro en ook onze vriendin Cristiane stond weer op ons te wachten. We hebben de eerste nacht in het klooster van de paters doorgebracht met een temperatuur van 30 graden en zijn vandaag doorgereden naar Garanhuns. Een mooie tocht door een wonderlijk landschap van velden met suikerriet en tussen de bergen door waar ze door flink hakken een weg door hebben gelegen. Een rit van bijna 3 uur.

zo dat is het eerste stukje van Toos. Nu mag ik verder schrijven. Toos denkt namelijk dat ik de meest wonderlijke dingen heb meegemaakt. En dat is inderdaad ook wel het geval. Voor Joop en Toos is het gewoon weer thuiskomen. Nou ja degene die al een keer eerder hier zijn geweest, begrijpen ook best dat dat niet zo gewoon is. Brasil is een heel bijzonder mooi en hartverwarmend land. Ja warm is het zeker. maar hartelijk zijn de mensen bovenmate. De meeste foto´s heb ik op het vliegveld genomen. Hier ben ik toch eerst gewoon aan het kijken, ruiken, zien, horen, voelen, proeven. je hebt je al best wel een voorstelling van het één en ander gemaakt, maar het is toch heel anders. Je merkt zoveel op, en er is zoveel te ervaren, en het moet dan ook allemaal nog een plekje krijgen.
Onze vliegreis is heel voorspoedig gegaan. de overstap op Lissabon duurde gelukkig niet zolang en tussen het sudokos maken, een beetje lezen en slapen was het laatste deel van de vlucht van zo´n uurtje of acht ook goed te doen, weinig turbulentie. enige moeilijkheid voor mij was om het land uit te komen en Brasil in te komen. Op Schiplhol begon mijn handbagage te piepen, door het poortje heen begon ik te piepen; dat gebeurde in Lissabon weer. Toen we voor de douane in Brasil stonden zei Joop al: “ze zullen jou zodadelijk wel weer moeten hebben.” en inderdaad ik mocht mee om met koffers en al door de scan heen te gaan. Maar gelukkig ging dat allemaal goed.

Op het vliegveld werden we met bloemenkransen ontvangen. Daarna naar onze overnachting in het Klooster van Recife. Ook daar werden we hartelijk ontvangen en was er een verfrissing en een versnapering. De nacht was warm, maar tussendoor toch nog geslapen. Vanmorgen om zes uur onder de douche en toen heerlijk genoten van het stille ochtengebeuren met een prachtig concert van allerlei vogels. Een paar oude bekende van Toos en Joop begroet. Daarna ons klaargemaakt om met de ‘grote’ auto naar Garanhuns te gaan. een reis van zo´n drie uur. Hoewel het nu echt droogteseizoen is en alles er ook echt heel dor en droog uitziet, was het een geweldig mooie rit. Heerlijk bij het open raam, de frisse wind en nu één verbrande arm. Dus mijn eerste kleurtje heb ik al. Maar ondanks dat, ik heb mijn ogen uitgekeken. Zoveel afwisselingen, zoveel ‘achterkanten’ van Brasil, zoveel natuur en landschap, zoveel…. Je ziet mooie dingen in aanbouw, je ziet de arme huisjes in de buitenwijken van steden tegen de heuvels aangebouwd, de grote fazenda´s met prachtige landhuizen en dan vaak aan de rand een paar ‘arbeiderswoningen’. we zagen de trieste houten hutjes met zwart landbouwplastic overtrokken van de ‘landloze boeren’. daarop volgend een tropisch zwemparadijs met centerparchuisjes. Vervolgens suikerrietplantages afgewisseld met dorre droge ‘weidegrond’ met braziliaanse koeien en een enkele zwartbonte. Ja het meest bijzondere van deze dag was eigenlijk wel…..(ja nu wilde ik dus iets van mezelf vertellen: maar er klinkt een gil hier door het huis. Toos heeft de koffer van het spookslot van één van de koffers opengekregen.) en wat ik dus wilde zeggen was dat deze autorit veel indruk heeft gemaakt.

Aankomend in Garanhuns zijn we eerst naar een restaurant gegaan voor onze lunch (wat hier de warme maaltijd is) want de kokin in het klooster heeft vrij in verband met de aankomende vasten. (nee, niet vanwege de carnaval, want dat vieren ze hier op halfvasten in mei??? ja dat is natuurlijk heel verwarrend, maar goed dat is dus les één uit de inculturatie). Het restaurant was een bijzonder gebeuren: je loopt langs een buffet met wel meer dan vijftig verschillende gerechten en grote of kleine liflafjes, je stapelt wat op je bord en gaat aan het eind naar de ‘kassa’, d.w.z. je komt langs een weegschaal en daar wordt je bord gewogen. uiteindelijk moet je dus betalen naar het gewicht op je bord. dat gebeurt met het toetje weer. En dan pas kun je afrekenen.

Overal waar we hier komen is de tweede vraag “hoe gaat het met Rianne en Sietske?”. Jullie hebben hier veel indruk achtergelaten en de mensen zijn jullie nog niet vergeten. Sommigen zeggen zelfs tegen Joop en Toos: jullie zijn toch die van Rianne?.

Vanvond hebben we vrij!!!! alleen Gabriel heeft eerst gezegd dat we morgenochtend om 7.00uur in de ochtendmis in de wijkkerk moeten zijn. Dus voor zes uur onder de douche, zonder eten, nuchter, want het is aswoensdag!!!!! (hahaha, dat was een grapje van Gabriel). Maar we mogen nu nog even met hem mee naar de studenten, die in het bijgebouw wonen, zij vieren iets van vastenavond. HET IS FEEST, HET IS FEEST!!!!!!.

Tot de volgende keer. Joop had eigenlijk ook nog willen schrijven, maar hij gaat liever naar het feest. wie geeft hem ongelijk????

Tchau.Joop, Toos, Pe Gabriel, Humberto (dat leg ik de volgende keer wel uit)

Naar boven

Wat een leven in Brasil en dat terwijl jullie allemaal in de sneeuw zitten. Lekker hoor. Wij hebben weer van alles beleefd. Na de vorige mail zijn we bij de studenten in hier in huis nog carnaval wezen vieren. Ik was er de enige van het vrouwelijk geslacht!!! De heren maakten er een dolle boel van.

De volgende dag was het natuurlijk aswoensdag, de dag die wij hier speciaal wilden meemaken. Om 7.00 uur in de morgen waren we al bij een kerkje in een van de wijken waar Gabriel veel komt. Voor bekenden de soepkerk. Er kwamen erg veel mensen en voor Padre Humberto was het zijn 1e H. Mis in Brasil. Hij heeft het heel goed gedaan en samen met Gabriel is hij voor gegaan. De mensen vonden het prachtig. Ik denk dat hij er zelf ook nog wel over zal schrijven. Niet alleen de kerk was vol maar er stonden er ook nog velen buiten om hun askruisje te halen. We hebben er mooie videobeelden van gemaakt voor thuis. De dienst duurde iets langer dan wat jullie gewend zijn, maar de mensen hier hebben minder haast dan in Schipluiden.

Na de kerkdienst eerst ontbeten, we waren nog nuchter ter kerke gegaan en toen zijn we naar de Fazenda de Esperaça gegaan, een huis waar vrouwen afkicken van hun drugsverslaving. Rianne heeft er 3 maanden gewerkt nadat ze de vorige reis met ons was meegereisd. Er waren nu allemaal nieuwe vrouwen en meisjes en ook die hadden weer hun kinderen bij zich. We hebben hun de grote knuffel gebracht die in de kerk op de doopvont zat in de vamosviering en een heel stel kleine knuffels, autootjes en een voetbal, dit alles in een tasje van zus Annie. Ze waren er erg blij mee en ook de vrouwen vroegen om knuffels, omdat ze dat in hun jeugdjaren erg gemist hebben niet alleen in de vorm van speelgoed maar ook in de vorm van aandacht. Er was een klein meisje dat was bijna schuw en had moeite met om een aai over haar bol te accepteren. Toch lukte het om haar wat liefde te geven. Vrijdag gaan we er weer naar toe. Gabriel heeft er vorige week een meisje geplaatst die erg verslaafd is aan roken en daardoor erg in de knoop zit. Het kind vroeg om een paar teenslippers en die brengen we vrijdag voor haar mee. Al met al een heel gebeuren daar en er kan nog veel voor deze vrouwen en meiden gedaan worden om ze weer in een goede leefsituatie te krijgen, zodat ze weer op een normale manier verder kunnen leven.
Alvast voor zover het nieuws nu en we gaan nu dus weer op stap en het vervolg komt vandaag nog wel.

Tchau. Toos.

Naar boven

Om verder te gaan met waar we vanmorgen gebleven waren: we zijn na de middagmaaltijd op stap gegaan in de omgeving hier. Joop wilde naar de kapper, had de laatste tijd geen tijd gehad en vindt het hier geweldig om zich te laten knippen . Na die behandeling zijn we gaan wandelen en filmen. Huub zag op onze aanwijzingen mooie plaatjes zoals de huizen en de straten en de watertanks bij de mensen op het dak van hun huis. Bij filmen hing er ineens een straatjochie aan zijn benen. Die stelde allerlei vragen. We vertelde dat we familie waren van pater Gabriel en dat geloofde hij niet. Toen zette Joop zijn bakkerspetje af en het ventje sprong werkelijk een gat in de lucht en gilde daarbij “parece padre Gabriel”, dat is hij lijkt op pater Gabriel. Het was werkelijk prachtig zo blij het joch was, daarna rende hij naar de overkant naar zijn moeder en vertelde dat daar de broer van Pater Gabriel liep, ook zij geloofde het niet, het joch stak weer over trok de pet van Joops hoofd en gilde wederom nu naar zin moeder, “parece Padre Gabriel”. Jammer dat je op zo´n moment niet aan het filmen bent, want Huub was al gestopt met filmen om met hem te praten. Je kunt zoiets nooit over doen.We hebben er de hele middag nog om lopen lachen.

Het woord parece horen we vele malen per dag als Joop weer iemand tegenkomt op straat. Weet hij ook gelijk hoe hij eruit gaat zien als hij 72 is. Bij de wandeling zijn we weer bij de klok van bloemen geweest die bij de ingang van de stad in een plantsoen is gemaakt. Heel mooi om te zien. We hebben wat inkopen gedaan bij de Bonanza supermarkt en weer naar huis gewandeld.

Wat gegeten en nu naar de tweede viering hier in de kerk bij het klooster om de aswoensdag te vieren. Het werd deze keer een woord en communie dienst door pater Gabriel en Humberto voorgegaan. De dienst zou 19.00 uur beginnen had Gabriel gezegd, maar de start was even over half acht, de kerk zat stampvol en er stonden vele mensen. Er waren er zeker 1000 die dus allemaal het askruisje kwamen halen en ook te communie gingen. Duurde weer lekker lang,7 kwartier, maar er werd mooi gezongen en we hebben er weer een leuk stukje film gemaakt voor later bij jullie. Na de kerkdienst kwam er een man vertellen dat hij zich had ingeschreven om een cursus te gaan doen, omdat die cursus gratis is kon dat, maar nu blijkt dat hij daarvoor met de bus een eind moet reizen en dat kan hij niet betalen en heeft hij het maar afgezegd. Gabriel heeft hem gevraagd hoeveel het vervoer gaat kosten en als het niet te gek is zal hij daar zorg voor gaan dragen omdat de man het wel waard is om zich verder te ontwikkelen.

Later op de avond hebben we Huub een spelletje chinees geleerd, hij heeft nog niet gewonnen maar leert wel snel. Vanavond misschien de tweede ronde.

Vanmorgen hebben we een bezoek gebracht bij een waterproject. Dat was bij het kerkje waar we gistermorgen de mis hadden. Door een put te graven van 42 meter diep, waarvan ze de grond met emmertjes een voor een met een touw naar boven hebben gehesen. De man die ze moest vullen ging eerst aan het touw naar beneden om daar de emmers te vullen. Nu staat er 10 meter water in de put en dat wordt naar een grote tank gepompt, er is een kraan gemaakt waar de mensen uit de wijk nu hun water gratis kunnen halen. Het project heet dan ook: “Water van de Pater”. Op het zelfde terrein is ook een kinderopvang gemaakt en daarbij zijn er ook wat zalen voor allerlei andere activiteiten.

Zoals we zagen vanmorgen is er een consultatiebureau voor de kleintjes. We zagen hoe de kinderen worden gewogen en dat hebben we even op film gezet. In deze wijk zou dus volgend jaar wel wat te doen zijn voor de jongeren. Onder andere kan er het meubilair worden opgeknapt en kan de kindercreche hulp gebruiken. Er is ook een tuin bij die dus ingericht kan worden door de jongens die mee willen. Er is slaapgelegenheid en een keuken bij, dus dat is een mogelijkheid.

In het kerkje dat erbij staat waren een stel vrouwen bezig, ze hadden wat handwerkjes gemaakt. Er waren een stel kinderen die graag geknuffeld willen worden. Ik had al snel een vriendinnetje met de mooie naam Livia. Een schatje met wie ik dus even wat portugees geoefend heb. Als ik die een poosje bij me heb zou ik het sneller leren, maar we oefenen ieder dag wat bij. Dus Eliete: cada dia um pouco mais. Het gaat wel wat beter dan anderhalf jaar geleden, maar blijft moeilijk. Ze praten zo snel en ook veel woorden die we nog niet kennen. Na wat nadenken kun je zelf iets vertellen. Verder nog wat handen voeten en theaterwerk. Iedere dag gaat het iets beter hopen we.

Na dit bezoek zijn we naar de vila Jubilea gegaan en de daar naast gelegen zaaltjes van Sport en Spel uit Maasland. We hebben daar een gezinnetje gefilmd dat wordt gesponsord door een gezin bij ons uit de buurt. Het moedertje heeft 4 kleine kindertjes en moet wat bedelen voor haar bestaan. De 3 oudsten waren niet thuis en waren in het kinderdagverblijf waar we even later naar toe zijn gegaan. Dat is daar zo heerlijk vertoeven en daar zal zeker voor de jongeren volgend jaar werk te doen zijn. We hebben er een heel leuk stukje film gemaakt.Wat een schatjes vanaf 1 jaar tot 7 jaar. Daarna gaan ze naar de gewone lagere school toe.

Om 12.00 uur waren we uitgenodigd om bij de slager, een man die veel goed werk doet in de wijk waar de kerk staat waar we het plaatje van v. Zuijlen op de deur gaan maken. We hebben de kerk al in de verte zien staan. We hebben bij de slager dus lekker gegeten, hij had goed vlees en de rest was ook heerlijk. Zondagmiddag gaan we het plaatje er op maken. Morgen gaan we ons eerste bezoek brengen in die wijk.

Vanmiddag weer gezellig rondgelopen en bij de Bonaza 6 flessen Fanta gekocht. Martin ze zijn niet duurder geworden en we hebben er weer een fanatica da Fanta bij…
Dit is voorlopig het verhaal voor vandaag. We worden vanavond weer voorgesteld aan de leden van de parochieraad en moeten dus mee nu.
Morgen misschien weer meer.. Até à próxima vez. Tot de volgende keer.

Groeten van Pater Gabriel, Pater Humberto, Senhor Joop en dona Toos.

Naar boven

we mogen begrijpen dat jullie verscholen liggen onder een witte deken. Nou wij hebben hier ook weer iets nieuws: het regent zakmessen = choveo canivetes = het regent pijpenstelen. Nou ja, zo kunnen uitdrukkingen dus verschillen, maar het betekent dat we ons eerste tropisch buitje regen hebben. Heerlijk verfrissend, want het was sinds gisteren al enigszinds wat benauwd. We zien wel of het echt opknapt. Want in Nederland zouden we niet anders zeggen: het is een buitje tegen de stof.

uhme de laatste twee dagen heeft Toos het verslag getikt, nu was ik weer aan de beurt. Ergens volgende week zal Joop ook nog een keer een verslagje laten horen. Ja echt, dat is goed geschreven. Joop laat het verslag ‘horen’. d.w.z. Hij vertelt zijn verhaal en dan mag ik zijn secretaris zijn en zal het uittypen. Dat is echt een hele klus, want ik leer hier namelijk aardig blind typen. de helft van de letters zijn van het toetsenbord afgesleten, door die vette en transpirerende vingers steeds op die toetsen. Mocht je het verhaal dus niet meer kunnen volgen ligt dat niet aan je computer, maar heb ik gewoon de goede letters niet kunnen vinden. Misschien is dat nog een aardig projectje: een nieuwe computer in Brasil?

Nou wij vermaken ons hier uitstekend. We hebben echt een hele goede tijd, Gabriel is samen met alle brazilianen samen een goede gastheer. Het is een heerlijke temperatuur, eigenlijk kan ik niet zo goed tegen erge warmte, maar hier houd ik het goed uit. De maaltijden zijn overheerlijk met enorm veel fruit, mango´s, papaya´s, zuurzak, annanas, bananen en nog veel meer tropisch fruit. dat betekent dat je wel een keertje vaker naar het kleine kamertje mag.

Oja Astrid, we hebben het gehoord hoor, dinsdagmorgen in alle vroegte werden we bijna gewekt met: Brood te koop van Joop. Dus Pedero loopt hier nog steeds lekker druk te doen. Ondertussen is Toos druk bezig om de meiden uit de keuken in de koffers te laten kijken. De koffers zijn op mijn slaapkamer gestald, dus dat betekent dat ik nu zo´n vijf zes vrouwen op mijn kamer heb. Tja en dan is het maar verstandig dat de pastoor daar even niet bij is. En de bouwvakkers die hier aan het werk zijn om een nieuw washok te bouwen, zijn daarvoor al helemaal in het net gestoken.

Het wordt een rommelig verslag, maar weet je, we maken ook zo verschrikkelijk veel mee. vanmorgen al om 6 uur ons bed uit, en naar de Fazenda. Gabriel heeft elke vrijdagmorgen de heilige mis en daarna een klein spreekuur voor al die jonge meiden. Al deze aandacht hebben ze ook echt nodig, als je deze jonge meiden ziet van een jaar of vijftien met een kleine op schoot. Een klein manneke van nog geen twee jaar liep er rond. Zijn moeder was ook in de Fazenda opgenomen, maar een paar weken terug met de noorderzon vertrokken. Wie de vader is, is onbekend. Wat mag/kan zo´n ventje van het leven verwachten. Gelukkig was hij dolblij met een klein vrachtwachtentje van Mars, eigenlijk niet beseffend wat zijn toekomst moet worden. Maar goed wij waren dus met Gabriel mee, de eucharistie was in een kapel, half in de buitenlucht. En hoewel je je maar amper kunt realiseren, welke triestigheid hier beleeft en ervaren wordt, was het een vrolijke boel. Twee meiden op een gitaar, die de goede toon wisten aan te slaan en Gabriel met een opbeurend woord. Na afloop hebben Joop en Toos de kofferbak opengemaakt. We hadden verschillende kleertjes en kleren bij ons, en gelukkig hadden we nog een aantal plaatjes van Carla over, binnen een vloek en een zucht “uitverkocht”, ook nog een paar knuffels en wat barbiepoppen, dolblij was één van de veel te jonge moeders met zo´n pop. Je mag het niet zeggen, maar ze heeft toch al een ‘levende pop’. Weet je, het geeft echt een vreselijk dubbel gevoel. Mooi en goed dat we een helpende hand aanreiken, en tegelijk is het nog minder dan een druppel op de gloeiende plaat. Maar goed, Moeder Teresa heeft eens gezegd: ik geloof dat al mijn goede werk maar een druppel is in de oceaan, maar als ik dat werk niet zou doen, zou de oceaan een beetje minder vol zijn. Tijdens het ‘spreekuur’ van Gabriel hebben wij een kijkje genomen in de kleermakerij op de Fazenda. Één van de mogelijkheden om de Fazenda te financieren en voor een aantal jonge moeders een mogelijkheid om dichtbij een werkplekje te hebben.

Na ons bezoek aan de fazenda eerst naar huis voor een boterhammetje. Daarna heeft Gabriel ons gebracht naar de nieuwe kerk in aanbouw Santa Quiteria. We hebben daar wat gestoeid waar het herinneringsplaatje op de deur (geschonken door (klein)kinderen van Zuylen) aangebracht moet gaan worden. De voorman zou het allemaal in orde maken voor a.s. zondag. ´s Middags om 17.00uur hebben we daar een aparte viering voor. De bedoeling is dat ik preek, dus dat wordt twee keer zolang, want voor Joop en Toos moet ik het in het Nederlands doen, anders verstaan zij er niets van en Gabriel zal het dan in het Portugees vertalen voor de Brazilianen. Dus bij jullie zo rond het achtuurjournaal kun je in gedachten met ons verbonden zijn, want zal ik het plaatje op de deur schroeven. Er wordt hier een heel feest van gemaakt. Het is vastentijd, maar ook zondag, dus drinken jullie er ook maar een glaasje op. Daarna hebben we nog twee wijkkerken bezocht. bij de eerste zijn de bijzaaltjes bijna helemaal klaar. Het laatste werk wordt allemaal door vrijwilligers gedaan. Het geld was op, de aannemer had wel het karkas en de muren gebouwd, maar het stucadoren en schilderen doen de parochianen nu allemaal zelf, met bijelkaar gespaarde blikjes verf, enzovoort. Het was wel een feest om wel zo´n 10 mannen bezig te zien, ze waren heel trots op hun eigen gedane arbeid. Onze komst en bezoek aan de voortgang van het werk moest dan ook op de foto vastgelegd worden. We mochten niet weggaan voordat een man thuis zijn fototoestel was gaan halen en er verschillende kiekjes waren genomen. Hij had speciaal zijn zoon meegebracht, zodat hij ook zelf met ons op de foto kon. Daarna met handen en voeten een uitleg wat er allemaal nog moest gebeuren. Brasil laat op zo´n ochtend zoveel verschillende kanten en gezichten zien. Het is mooi om te mogen zien, maar soms wordt je ook wat heen en weer geslingerd van emoties, indrukken en ervaringen: Vreugdevol, verdriet, blijdschap, trots, ellende, machteloosheid, een klein gebaar, dankbaarheid. Weet je, enerzijds vind ik het ook wel bijzonder om zondag een klein preekje,´’woordje’ te mogen doen. Tegelijk vind ik het ook doodeng. Wat moet je nu zeggen als arme rijkestinkerd, die van zijn verjaardagsgeld een reisje naar Brasil gaat maken. Natuurlijk kun je spreken over solidariteit, maar dat is lekker als jij daar met dé zak met geld staat en over twee weken weer terugvliegt naar het Westen. Nou ja, ik hoef me er ook niet echt druk over te maken, alle stomme dingen die ik zeg, zal Gabriel vast in een goed bemoedigend woord voor de Brazilianen vertalen.

Weet je ik moet julie eerst even iets anders vertellen. Gisteravond heb ik met Joop namelijk een zeer ernstig en diepzinnig gesprek gehad. Toos was het verslag aan het schrijven aan jullie, Gabriel was druk bezig om wat administratie weg te werken en af en toe een parochiaan aan de deur te woord te staan. Wij zaten met zijn tweeën lekker rustig op de bank een sudoko te maken. Zegt Joop heel droog (jullie kennen hem): “Er is mij iets opgevallen deze dagen, ik ben al drie dagen hier en we hebben nog geen soep gehad, ook maandag in het vliegtuig niet!!” Ik was zo in mijn sudoko gedoken, dat ik het eerst even tot me door moest laten dringen. Maar zei toen zo droog mogelijk: “Goh, ik ben ook al drie dagen hier, maar mij is toch heel wat anders opgevallen.” Ik rolde van de bank af van het schuddebuiken en de eerste vijftien minuten kwamen we alletwee niet meer bij van het lachen.
Nou ja je begrijpt dat Gabriel na dat verhaal dacht daar moet ik wat aan doen. Hij heeft Joop vanmiddag iets eerder meegenomen naar de keuken, en van het kooknat waarin de bruinebonen gekookt worden kreeg Joop zijn eerste kommetje soep. Ook ik mocht erin delen. Eigenlijk is dat hier een lekkernij en ik moet zeggen het smaakte ook lekker. De kokkin vertelde dat heeeel vroeger (ergens ver voor de oorlog of zo)de paters naar de keuken kwamen om zo´n kommetje te eten en daarbij een lekker drankje kregen aangereikt. “Nou”, zei Gabriel, “dat is ook een beetje een pater.” Daarbij wijzend op mij. Onmiddelijk dook de kokkin onder in één van de aanrechtkastjes en helemaal achteraan kwam een fles “Pitu” voor de dag. Ze pakte een limonadeglas, maar gelukkig ging er maar een klein bodempje in. Een drankje van rietsuiker en tropisch fruit gestookt tot een ´jenever´ van 40%. Het was lekker!! De mede-paters van Gabriel, die daarna binnenkwamen kregen allemaal pretoogjes toen ze de fles zagen, en daarna het grote limonadeglas. Ik zou vanmiddag wel goed slapen!!! Toch maar toegegeven dat ik een klein bodempje had gedronken. Maar voor Pe Pedro was dit aanleiding om de nodige liedjes te gaan zingen. De maaltijd was lekker en gezellig.

Vanmiddag hebben we vrij. Daarom had ik dus mooi de gelegenheid om jullie van onze laatste wederwaardigheden op de hoogte te brengen. Oja, er waren een aantal mensen bezorgd of ik wel terug zou komen. De bedoeling is nog steeds van wel. Één van mijn andere reisgenoten heeft echter wel andere plannen. Zoals Toos jullie gister al vertelde, hebben we een bezoek gebracht aan de pastorale raad van de parochie en heeft Gabriel ons aan hen voorgesteld. Toos voelde zich helemaal op haar gemak bij haar collega-bestuurders. Toen kwam Toos erachter, dat ze hier geen Commissie van Beheer hebben. Ze heeft nu voorgesteld, dat zij dat hier in Garanhuns in de parochie wel wil komen doen. Nou, zei ze even later, grapje, want ik laat de Commissie van Beheer in Schipluiden niet in de steek. Oeps, hè, hè, gelukkig ik was echt even bang dat we op zoek moesten naar een nieuw bestuurslid, maar dat hoeft dus niet.

Goed, wij zijn dus vrij vanmiddag. Joop wil nog graag even naar buiten. Gabriel heeft vanmiddag spreekuur op het parochiecentrum (voor de bekende: dat is bij de klok). Hier heeft hij het heel druk, maar ons wel uitgenodigd om een kijkje om de hoek te komen nemen. Voor ons een lekker wandelingetje, het is inmiddels ook weer droog en het zonnetje schijnt alweer. Gaan jullie nog lekker even sleetje rijden of een kommetje chocolade drinken, dan pakken wij zodadelijk onderweg een verfrissende Fanta.

heel veel groetjes,
uit een zonnig en warm brasil,
shaloom en mazzeltov,
Tchau
Huub.
p.s. waarschijnlijk zal Toos morgen wel weer schrijven, want ja, ze vraagt zich af of ik jullie wel serieus genoeg informeer.

Naar boven

Nu krijgen jullie dus iets heel bijzonders te horen, namelijk Joop gaat zijn eerste luistermail versturen……

Beste Belangstellenden,

Hier is een mail van Joop, d.w.z. Huub mailt en ik dicteer en ik sta volledig achter hem om te controleren of hij ook daadwerkelijk intikt wat ik dicteer.

Afgelopen woensdag was het aswoensdag, (ik moest die dag wel veel aan Astrid denken). ´s Morgens was er om 7.00uur een heilige mis in de “kapel van de soep”. een geweldige viering met veel gitaar en zang en veel abraços bij de vredewens. Na afloop kwam ik Patricia en Daniëlle weer tegen, die ik nog kende van 2004. Ze vonden het zo geweldig dat ik hun namen nog wist, ze klapten in hun handen van enthousiasme. Toen heb ik ze maar lekker geknuffeld, dat is hier zo de gewoonte en in dit geval was het niet echt vervelend.

Gabriel laat hier een nieuw washok bouwen. Gistermiddag heeft Toos de vier bouwvakkers in het “pak” gestoken. En dat was hard nodig. Daarna is het keukenpersoneel en Ademir bij Toos proletarisch wezen winkelen. De mensen zijn er zo gelukkig mee en ons kost het weinig moeite.

Daarna zijn we zelf gaan winkelen en shoppen. Gabriel had spreekuur van drie tot vijf uur in het kerkelijk centrum bij de klok. Daar komen dan veel armen die een paar reals vragen omdat ze de electriciteitsrekening niet kunnen betalen. Deze rekening is veelal niet hoger dan 5 of 6 reals (één real is 44 eurocent). Maar zeker zo´n 30 tot 40 mensen komen naar het spreekuur. Tegen vijven kwam Sandra, hoogzwanger van haar zevende kind. Ze zit zwaar in de problemen, ze wordt haar huis uitgezet, omdat ze de huur niet kan betalen. Gabriel zei haar één dezer dagen maar eens langs te komen, dan zou hij kijken wat hij voor haar kon doen. Later zei hij tegen ons, dat hij wel een huisje voor haar wist wat voor 500 reals te koop is. Hij zei jullie hebben zoveel giften meegebracht, dan is dit erg goed besteed.

Vanmorgen hadden we alweer een vrije ochtend, dat gebeurt ons anders nooit. Gabriel had een vergadering. Hij heeft ons gezegd dat er een leuke souvenierswinkel zat vlak bij de kathedraal. Nou hij had niets teveel gezegd, we hebben flink ingekocht. En ik denk dat de winkelier nu vanavond wel een groot feest geeft.

Humberto had vannacht hoog bezoek. Er waren namelijk twee muskieten op zijn kamer. Hetgeen hem nogal wat nachtrust had gekost met nachtelijke  ‘conferenties’ en achteruitgebedjes van zijn kant. Maar vanmiddag na een heerlijke maaltijd stoof hij naar bed.

Om drie uur stond Sandra alweer voor de deur. Gabriel had haar binnengelaten en vroeg of Toos niet wat speelgoed en kleertjes voor haar had. Toos zei Ja, maar Huub ligt nog te slapen en op zijn kamer staan de koffers met speelgoed en kleding. Ik zei zelf laat hem nog maar even slapen, het zit het kind toch niet op een uur. We hebben wat zitten praten en ik vroeg hoe oud ze was. 24 jaar antwoordde ze, en haar oudste kind is 10 jaar. Ik weet niet precies wat Gabriel haar allemaal vroeg maar soms rolden de tranen over haar gezicht. Onder andere hoorden we dat haar man in de bouw zit maar al een tijdje werkeloos is. Na 20 minuten heb ik Huub wakker gemaakt en dat we op zijn kamer wilden winkelen in de koffers. Terwijl Toos twee tassen met kleding en knuffels vulde, vroeg Gabriel of ik haar de vijfhonderd reals wilde geven voor het nieuwe huis. In eerste instantie zei ik: “Ik ben Sinterklaas niet!” Maar Gabriel zei: “het is veel beter dat jij het geeft, dan kan ik zeggen dat ze het van jou heeft gekregen. Anders staan ze morgen hier allemaal voor de deur om een huis.” Dus heb ik toch maar voor Sinterklaas gespeeld, zonder mijter en baard. Toen ging Gabriel helpen met tassen vullen en ik ging haar het geld overhandigen. Het arme kind moest zo huilen, ik probeerde haar te troosten. En toen ze wat kon praten zei ze: “Estou feliz.” (=ik ben gelukkig). En toen kreeg ik de tranen in mijn ogen, zodoende was het wel een ‘vrolijke’ boel. Wij vonden niet dat ze met die tassen en haar dikke buik naar huis kon lopen. Zo doende vroegen we Gabriel kunnen we haar niet thuisbrengen, dan komen we wat later bij Claudia. Zo gezegd zo gedaan….met zijn vijven (bijna zes)in de auto.

Haar huisje staat in dezelfde wijk als van Claudia (zie de Kerstbrief van Gabriel). Het is erg lastig om onder woorden te brengen wat we vanmiddag hebben gezien. Het is nog armer dan arm. Het huisje van Sandra is eigenlijk een schuurtje met wat (eternit)golfplaten. Binnen een paar oude lappen die de afscheiding zijn tussen de kamer en de keuken en de slaapkamer. Eerst wilde we het niet doen, maar uiteindelijk hebben we toch maar een paar foto´s gemaakt. Maar nogmaals het is moeilijk om onder woorden te brengen zo armoedig!! Daarna zijn we naar het huisje van Claudia gelopen. Daar was van het zelfde laken een pak. Ondertussen hadden we een hele reut kinderen achter ons aan, die nog nooit een ‘buitenlander’ hadden gezien. Of vonden ze het mooi om op een foto te komen? Gelukkig had Toos nog een tas vol met pennen van Els, die kwam nu goed van pas. Gabriel vroeg aan de kinderen: “Wie van jullie gaat er naar school?” Toen de kinderen de pennen zagen gingen ze opeens allemaal naar school ook de allerkleinste van een jaar of twee drie staken hun vinger op. Al met al zijn dit herinneringen die ik de rest van mijn leven bewaar.Het is wel heerlijk dat ik een paar woorden Portugees ken, maar ik heb wel spijt dat ik tijdens de lessen Portugees niet beter mijn best heb gedaan.

Gisteravond kwam Kelly op bezoek. Ze stond te springen van blijdschap toen Toos vertelde dat ze een kadootje van Rianne bij zich had voor haar. Het is een heerlijke kwebbeltante en dat zelfs niet alleen in het portugees maar ook in het engels en dat is toch wel makkelijk. Ze kent ook een paar zinnetjes nederlands: “wij lopen naar de stad”, zei ze. Ik zei: “dat heb je toch nooit nodig?”. Maar we hebben wel gelachen met elkaar.

Op straat en overal kom je hier nog steeds heel veel mooie dames tegen. Waarvan Finkers zou zeggen: “ik moet er niet aan denken, dat ik daar nooit sex mee zal hebben.” en misschien denk ik dat soms ook wel….. Het is hier ook nog steeds zo, dat als je een broer bent van Gabriel, dan ben je iemand! Op straat word ik dan ook regelmatig herkend. Zeker als ik even mijn petje afzet. Zelfs de cassiere van Bonanza (Ana Carla) vroeg mij of ik een broer was van Gabriel. Ik zei: “Inderdaad, mais novo.” (=de jongste). Intussen is het de hoogste tijd om te gaan ‘chinezen’ (kaartspelletje) en verder zijn er geen bijzonderheden. Ik wens jullie het allerbeste en de hartelijke groeten en de ballen!
Joop.
Nu mogen jullie het geluid weer uitzetten en als je nog vaker zo´n bijzondere mail willen ontvangen HOOR ik het graag.
Shaloom en mazzeltov,
ook namens Gabriel, Toos en Huub.

Naar boven

Na een zeer bewogen middag gisteren met onze afdaling in de kelders van de mensheid, waarvan we allen erg onder de indruk waren, hebben we deze dag weer heel andere dingen beleefd. Het is zondag en dan zijn er veel kerkdiensten hier. Je wordt al wakker van de muziek voor de dienst van 7.00 uur ´s morgens. Het geluid gaat door het hele huis heen, dus je doet vanzelf mee onder het ontbijt. Gabriël deed de dienst om 9.00 uur en moest er vanmiddag weer een doen, waarover later. De mis van Gabriël werd uitgezonden op de radio. Ze doen hier na de Mis geen “bakkie”, want dat doen ze hier direct na het ontbijt al. Gabriel moest nog even naar de Fazenda waar een van de bewoners een brief wilde meegeven voor haar moeder in Monteiro.

Wij zijn aan de wandel gegaan en hebben weer een stukje van Garanhuns gezien. Tijdens onze wandeling werden we door een man uitgenodigd om bij hem binnen te komen. Hij heeft vele jaren bij de paters gewerkt en sprak wat Nederlands. Was best wel lachen daar. Trots zijn ze dan om ons te ontvangen en als je vertrekt blijven ze staan zwaaien tot je de straat uit bent. Verderop in de wandeling weer zo´n bijzondere Braziliaanse Fanta gedronken en terug naar huis voor de middagmaaltijd.

Na de siësta zijn we naar de wijk Santa Quitéria gegaan alwaar om 17.00 uur een feestelijke kerkdienst was, waarin Huub het naamplaatje van de kinderen en kleinkinderen van Zuijlen op de kerkdeur moest gaan bevestigen. De deur is geschonken bij gelegenheid van het 50 jarig huwelijk van Frans en Anneke van Zuijlen uit Schipluiden. In een kerk in aanbouw, waarin de speciekuip en de betonijzers even aan de kant geschoven waren en de vloer was aangeveegd, de banken snel wat schoongemaakt, kwamen vele mensen voor de dag. Het mooie was al bij aankomst, want er hing een groot  spandoek aan de voorkant van de kerk, met daarop “Met dank aan het echtpaar Hofstede en Pater Humberto”. Volgens ons zou er moeten staan: “Met dank aan de hele familie van Zuijlen”. Wij waren hun ambassadeurs deze dag. Het spandoek krijgen we mee naar huis. Halverwege de dienst, waarin Huub in het Nederlands heeft gepreekt en Gabriël de vertaling deed, moest het plaatje op de deur geschroefd worden. Het werd een mooie ceremonie, waarna er hartelijk geklapt werd, iets wat hier vele keren in de kerk gebeurt. Dat maakt het heel gezellig in de kerk vinden wij. Aan het einde van de viering hebben wij met z´n vieren het Marialied O sterre der zee gezongen, waarvoor we een hartelijk applaus kregen. Als dank kregen we een presentje mee, en dan moeten jullie niet gaan lachen, het was een warme sjaal voor in NEDERLAND. We hebben dit geheel op de video opgenomen om het voor de fam. in Schipluiden te tonen als we terug zijn. De kerk is nog lang niet af, maar er wordt hard gewerkt, er ontbreken ook nog een aantal ramen, en er moeten ook nog wat zaaltjes bijkomen voor de nodige activiteiten die in de wijk wat ruimte vragen. Kortom, ook hier zal denk wel een deel van de giften die wij mee kregen gebruikt gaan worden.

Vanavond zaten we de video even terug te kijken en toen kwam Gabriël ineens binnen met een ventje van een jaar of 8 denk. Hij vroeg kennen jullie dit jochie? Had hij daar dat knulletje te pakken waar we deze week zo´n lol om hadden gehad omdat hij Joop aan zag voor pater Gabriël. Hij was eigenlijk te smerig om beet te pakken, maar die ogen van hem spraken boekdelen, ik heb hem een dikke knuffel gegeven, we hebben wat foto´s gemaakt, die Huub op zijn digitale camera gelijk aan hem liet zien, wat hij prachtig vond en toen hebben we hem maar blij gemaakt en een petje ven de bakker uit Schipluiden!!! Stralend ging hij de deur weer uit. Wat een wereld zeg!!!

Na de avonddienst in de kerk kregen we in huis nog een showtje van het kerkkoortje waarin Elissandra zingt. Tijdens onze vorige reis hebben we haar 27e verjaardag gevierd met de club uit Holland. Ze is nu 28 en al 7 jaar weduwe, haar man is vermoord en ze heeft een dochterje van 8 jaar. Het was een warm weerzien. Ze wist nog precies te vertellen welke kadootjes ze van ons gekregen had op haar verjaarsfeestje.

Inmiddels is het tijd om te gaan slapen. Morgenmiddag vertrekken we hier vandaan en gaan een kijkje nemen in Campina Grande, waar we een bezoek gaan brengen aan het Casa da Criança, het kinderhuis van Zuster Aldete.

We zullen zien hoe of we daar weer onze vehalen kwijt kunnen aan jullie. Maar de vorige keer konden we daar ook lekker mailen, dus tot in Campina.

O ja, Eliëte, heel langzaam beginnen we kleine gesprekjes te voeren in het portugees!!! Gaat steeds beter, maar blijft moeilijk.

Veel warme groeten van ons allen hier. Gabriël, Huub, Joop en Toos.
Tchau!

Naar boven

Na een lange en vermoeiende reis die dus geen twee en half maar drie en half uur was en verschrikkelijk warm , waren we blij om hier aan te komen. Een dubbel warm welkom door broeder Urbanus en Pater Cristiano, beiden Hollanders. Ook pater Trommelen woont hier, maar houdt zich wat afzijdig. We hebben wat gegeten en wat zitten praten, maar waren erg moe en om op z´n hollands te zeggen: we stoven naar bed. Gelukkig had Huub een klamboe, want hij schijnt erg smakelijk te zijn. Wij hadden er geen, en kregen vannacht dus druk bezoek op onze kamer. Ach, wat spuiten en niet zeuren!!!

Vanmorgen zijn we naar Juliana geweest en hadden een goed gevulde zak met kleding en speelgoed etc. meegenomen. Ze was wel zo verstandig dat direct weg te stoppen, want als Gabriël komt, komt ook de hele buurt meteen kijken. Het was een heerlijk weerzien met haar en met man Luiz. Er werd al snel een van de jongens weggestuurd om haar moeder te halen en een andere om een broer van school te plukken, want ja zoveel bezoek uit Holland mag niemand missen. De oudste dochter Luana was er niet en Luiz vertelde dat ze was weggelopen met een vriend en daarmee was gaan samenwonen, niet ver van hun. Gabriël had laatst nog een gesprek met haar gehad, ze wilde zich beter gaan ontwikkelen en niet het zelfde overkomen als haar moeder vroeger, die op haar 15e jaar dus moeder werd van haar. Maar nu schrok Gabriël wel van haar weglopen en we zijn haar dus gaan opzoeken een eindje rijden over een zeer hobblige weg de bergen in. Wij zagen dus dat hij een zeer ernstig gesprek met haar voerde en haar waarschuwde voor eventuele gevolgen van haar situatie nu. Het stel woonde dus bij de moeder van vriend Alexandre die 16 jaar is en wel goed aan het werk is. Die moeder is in verwachting van haar 4e kind en 4 maanden geleden is haar man zomaar in hun huis vermoord door een paar mannen die even binnenkwamen. Ja, je maakt wat mee zo. Nadat we er een heerlijk vruchtensapje hebben gedronken en wat video gemaakt zijn we weer terug gegaan naar Juliana waar inmiddels de kinderen compleet waren om het stel op de foto te zetten. De moeder van Juliana, Ignacia, wilde dat we ook haar huisje kwamen kijken, dus vooruit maar. Stukje lopen over leuke paadjes en daar dicht bij een meertje woonde het stel. Vader die dus jarenlang dronk was een tijdje terug tot de conclusie gekomen dat hij genoeg had gezopen en had zijn leven gebeterd. Alleen dat is al een hele vooruitgang, ze hebben het nu een stuk beter dan toen wij 15 jaar geleden in hun vorig “stulpje” waren. Bij het meer kun je telen en hij heeft een groot stuk grond en verbouwt er zoete aardappelen, hij is bezig een huisje te bouwen voor een zoon en al met al was dat een optimistisch schouwspel voor ons. Ach ja, dat er ook een dochter woont die een kind heeft opgelopen bij het gezin waar ze in de huishouding werkte is in Brasil ook niet nieuw meer. Al met al een hele belevenis. Juliana was erg blij met ons bezoek en Luiz vroeg nog even gauw of we geen horloge voor hem hadden. In de kofferbak van de auto zit van alles voor onze tocht deze week en dus ook een gratis horloge van Yves Rocher. Dat het een dames horloge was gaf natuurlijk niet. Maar wat Gabriël zegt: de rijken hebben een horloge en de armen hebben de tijd!!! Hoe zou Luiz zich nu voelen.

Na dit gebeuren begrijpen jullie dat even rusten na de middagmaaltijd geen kwaad kan voor sommigen van ons.

Straks gaan we weer voor een volgende ronde naar het kinderhuis Casa da Criança van Zuster Aldete. Wie weet, Huub heeft af en toe wat rust nodig, er komt veel op hem af en voor ons is het allemaal niet nieuw meer. Maar je blijft je elke dag weer verwonderen over dit “prachtige” werk van pater Gabriël.

Tchau. Tot de volgende keer. Toos.

P.S. Over verwonderen, deze computer geeft maar een half scherm, dus ik kan de typefouten er ook niet uithalen, en die maak ik nogal eens.

Naar boven

Zo daar zijn we weer, we waren even uit de lucht omdat in het klooster de internetverbinding niet werkte. Ik zit nu op het college op de kamer van Pater Cristiano.

Dinsdagmiddag, daar waren we gebleven, bezochten we het kindertehuis Casa da Criança van Zuster Aldete, 89 jaar inmiddels, en nog volop in de weer. Een goed lopende organisatie met dit jaar de verzorging van 176 kinderen in de leeftijd van 0 tot 7 jaar. De kinderen van de werkende moeders verblijven er van ´s morgens 7.00 uur tot ´s middags 17.00 uur. Dan gaan ze weer naar huis. Het is er een fraaie boel, de kinderen luisteren goed naar de leiding en de verzorging is fantastisch. Aan de groteren wordt les gegeven, en de kleinere kindertjes spelen fijn met elkaar. Er is medische verzorging van bijvoorbeeld consultatiebureau en de tandverzorging. De kinderen krijgen dagelijks een goede voeding en ook worden ze lekker in bad gedaan. Dingen die er thuis niet altijd van komen. Al met al een pracht organisatie, mede door de hulp van vele van onze lezers van de mail. Dank voor jullie hulp namens Zuster Aldete.

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Pater Jan Rietveld in Juazeirinho, op de kaart opzij van Campina Grande. We reden ´s morgens vroeg weg en waren voor 10 uur bij Jan, alwaar we dus op z´n Hollands op koffietijd aan een “bakkie” zaten. De eerste keer om die tijd koffie. We hebben een poosje met hem zitten kletsen over de dagelijkse werkzaamheden en zijn toen een wandeling gaan maken door zijn werkgebied. We hebben natuurijk de grote kerk bekeken en ook wat kleinere kapellen. Ook daar weer worden die ruimtes weer voor allerlei doeleinden gebruikt. Jan vertelde over zijn ervaring met jongeren uitwisselingen. Misschien hebben we er wel wat aan.
Na een heerlijke maaltijd en voor de meesten een tukkie, zijn we naar zijn project van de straatkinderen gaan kijken. Jan heeft opvang geregeld voor zo´n 25 straatkinderen die anders verloren zouden lopen in die nog steeds voor ons wonderbaarlijke wereld. Voor we vertrokken liep er ook zo´n jochie bij het huis van Jan, en hij vertelde: deze jongen heeft in de eerste groep van de opvang gezeten, maar hield het niet vol, hij is terug gevallen in zijn “oude beroep”. Dus die komt weer op de meest rare manieren aan zijn eten, drinken enz.
Bij het huis waar de kinderen worden opgevangen zaten ze allemaal lekker aan tafel met een bord met biscuitjes, het voedsel voor de kinderen waar alle benodigdheden in zitten. Jan stond zelf versteld van de rust op dat moment, meestal is dat anders als ik kom. Hij stelde ons voor aan Zji-Zji, voor sommigen van jullie bekend uit een van zijn laatste brieven over haar slippers, een meisje van 16 jaar, zonder voortanden en een bouw van een kind van 7 jaar. Ze liep eerst blootvoets, maar had later toch slippertjes aan. In het verhaal van Jan destijds deelde ze haar slippers met haar moeder. Zo lopen er dus nog een dikke 20 kinderen daar rond die door de opvang niet op straat verloren lopen. Een goed project, en Jan gaat dus iedere week met de kinderen op stap, boven op zijn vrachtwagen mogen ze meerijden voor een uitstapje naar een zwembad soms of een voetbalveld zo zei hij of als ik eigenlijk geen tijd heb en ergens de mis moet doen, neem ik ze daar mee naar toe, vinden ze ook prach tig. We hadden een paar dozen viltstiften en die hebben we verloot onder de kinderen, de rest hebben we blij gemaakt met een pen van Els. Els we doen wonderen met je pennen, prachtig dat we zo kunnen delen namens jou. Na een hartelijk afscheid van Jan vertrok hij met een wagen volgeladen vol met kleine kinderen…..

Wij vertokken terug naar Campina Grande en zijn onderweg even gestopt op het plein in het “midden” van de wereld. Ja, Joop en ik waren er al vaker, maar voor Huub was het toch echt de eerste keer dat hij op het midden van ons “bolletje” stond. Je moet er eens geweest zijn nietwaar. Wie volgt? Het is bij dat bord “Praça do meio do mundo”, daar moet je zijn!!
Bij thuiskomst nog even wat zitten lezen en lekker gegeten, een rustige avond en op de trap voor het huis hebben de mannen hun sigaretje gerookt. `s Morgens vroeg zitten daar de bedelaars vertelde de pastoor van het klooster, en jullie zitten daar ook?
Bij het avondeten werd over zonden gsproken. Huub heeft ene zonde zo zei hij: roken.
Toen het tweetal daar dus lekker op de trap zat kwam de pastoor weer langs en zei:Pecado, dat betekent Zonde!!!

Na een weer warme nacht van 27 graden en wat hondengeblaf, wat muggen enzo zijn we vanmorgen met broeder Urbanus naar zijn landbouwprojecten wezen kijken. Op de eerste plaats zorgt hij voor de opvang van water door waterputten te bouwen, en daarmee kan hij dus allerlei tuinbouw projecten opstarten. Er werken 7 mensen en die verbouwen de nodige groenten op biologische wijze. Deze kennis wordt overgebracht naar de mensen hier in de omgeving. Buiten deze tuinbouw en wateropvang heeft hij ook nog een bedrijf waar allerlei machines worden gemaakt. Zo zagen we machines om gaas mee te maken voor de afrastering van het land, machines om de cactussen mee te snijden die in de droge tijd worden gevoerd aan het vee. De nodige waterpompen enz. Al met al mooie dingen voor de vooruitgang in Brasil. Oja, Astrid het was weer interessant hoor!!

Na wat water gedronken te hebben zijn we op de technische school wezen kijken die bij dit klooster staat. Er wordt les gegeven op middelbaar niveau in electronica en telecomunnicatie aan jonge mensen die uit de armste klasse komen. De school wordt intensief gebruikt door 3 verschillende groepen. Zowel ´s morgens, ´s middags als ´s avonds komen er nieuwe leerlingen. De afgestudeerden vertrekken over heel Brasil om in de fabrieken te gaan werken. Ze zijn zeer gewild om hun goede opleiding hier.

Toen was het weer 12 uur, tijd om te eten en daarna dit te schrijven. Straks vertrekken we naar Monteiro, alwaar we een internetcafé moeten zoeken. We zullen hopen dat het lukt.

Tchau tudo, um ubraço e beijos. Dag allemaal, een omhelzing en kusjes, Toos.

Naar boven

Maar ook bij jullie is het werkelijk mooi, zo zag ik op foto´s van de sneeuw die we hier kregen van onze buurman Theo. Bedankt, maar de warmte hier zouden we wel wat kunnen delen met jullie!!!!

Bert wil ik even veel sterkte wensen a.s. maandag.

Fijn dat Huub in een schoon huis komt als hij terug komt. Klasse dames!!!

Maar goed, eergisterenmiddag even een paar uurtjes toeren door een werkelijk prachtig landschap van bergen en rotsen. Een schitterende rit. We kwamen weer langs het plein Praça do meio do Mundo. Halverwege in het plaatsje Sumè, kijk maar op de kaart, daar draait het project Monica. Ze was een Nederlandse vrouw die met een jongerenreis mee zou gaan naar Brasil en vlak voor vertrek verongelukte. Hier is een opvang van kinderen naar haar vernoemd en die werkt met de kinderen van mensen uit de achterbuurt van het plaatsje. Gabriël vertelde dat daar veel vrouwen wonen die zich “liggende staande” houden. Weer een indrukwekend verhaal en wat een snoesjes. Zo genoeg hierover.

We kwamen aan in ons Hotel Pousada das Poemas, met een zwembad met water. Al snel stond Magna met haar dochter Nel voor onze neus. Ze was vorige zomer met Gabriël in Nederland. Wat een weerzien, heerlijk. Met hun en haar vriend Nildo lekker naar de hamburgertent geweest. Alsof je niet bent weggeweest. Weer die heerlijk vruchtendrankjes, ik krijg er nooit genoeg van. ´s Avonds rustig aan gedaan.
De volgende morgen stonden Pater Carlinhos en Ria Sosef voor de deur. Ook al zo vertrouwd van onze vorige reis. We zijn op stap gegaan naar de school van de zusters alwaar er een stel studeren met een beurs uit Nederland. Een middelbare school die prachtig werkt. Wat foto´s en film gemaakt. Toen een lagere school bezocht waar een meisje juf is, en ze staat op de film van de KRO van een paar jaar geleden. Patricia is een heel goede schooljuf, dank zij de sponsor uit Nederland. Daarna naar het weeshuis, maar de kindertjes zaten op school, dus alleen de gebouwen bekeken.

Na de tuk, in de auto naar het binnenland over de nodige hobbelwegen op bezoek bij de school van Magna in Santa Catharina. Zo´n naam doet wel wat hoor!! Met een bus gaan de kinderen ´s morgens naar school en ´s avonds weer naar huis. En wat voor bus!!! Ook Magna reist mee van Monteiro naar haar werk aldaar. We hebben meegedaan met de gymles in de openlucht, maar niet zo lang hoor. puf puf. We hebben de lokalen bekeken en ineens stond er een leerling met een voetbal tenue van Schoneveld Schipluiden voor onze neus. Deze waren op verzoek van Magna vorige zomer voor haar school opgestuurd. Leuk is dat zeg!! De middag zat erop voor de leerlingen en alles stoof naar de bus en ging huiswaarts, wij ook, maar vlak bij de auto stond nog een vervoermiddel voor de kinderen. Een heuse vrachtwagen met hekken erop. Wij zouden er vee op vervoeren, maar dan is het nog de vraag of dat mag. Weer zeg je dan: WAT EEN WERELD ZEG!!

Wij naar huis en dan rijdt die bus weer voor je met de nodige stofwolken, maar we gingen een stuk harder omdat de bus steeds kinderen moest lossen, die verder moeten lopen.

Weer naar de hamburgertent en naar huis via een stukje markt. Valt ineens al het licht uit, nou donker zeg. Poeh..

`s Avonds wat chinees gespeeld en daar kwamen Ria en Carlinhos weer. De dag van morgen doorgenomen. Zaterdagmorgen vrij, o dan gaan we weer naar de markt, met licht vast leuker. Eerst even slapen, wat niet mee viel, het onweerde en was warm. Vanmorgen dus regen, heerlijk zei Gabriël voor het gewas. Er is net overal geplant dus groeien maar. Maar regen voor achten, kun je op wachten, dus wij naar de markt met Ria. Leuke dingen gekocht voor thuis en misschien wel voor het jongerenproject.

En zoals ik begon, eindig ik weer met dat we hier heerlijk hebben gegeten. Vanmiddag gaan we naar de ouders van Socorro en Eliëte en daar de spullen brengen die we voor hun hebben meegekregen. Komt allemaal goed meiden, we zullen ze dikke omhelzingen van jullie geven en heel veel groeten doen. Socorro ik heb een heel mooie foto van ons twee uit de Vamosviering bij me.

Weten jullie, de reacties uit Nederland zijn om verlegen van te worden. Ik schrijf onze belevenissen om jullie te laten delen met ons en hoop dat wij met z´n allen pater Gabriël mogen blijven steunen in zijn werk. Niet alleen de projecten maar ook de mensen die langs de straat liggen en weinig of niets hebben. Juist die mensen zitten diep in zijn hart en hebben ook recht op voedsel en een beetje warmte.
Bedankt weer voor jullie belangstelling. Met warme groeten en tot de volgende keer. Toos.
Tchau

Naar boven

we zijn weer thuis!!!! dat wil zeggen na onze rondreis langs Campina Grande en Monteiro zijn we vandaag rond het middaguur weer terug in Garanhuns. Toos heeft steeds heel wat moeite moeten doen om jullie steeds een klein berichtje te zenden. Soms zat ze uren achter de computer om verbinding te krijgen. Maar goed hier in Garanhuns lukt het blijkbaar allemaal wat beter. Hoe is het met jullie allemaal? Ja vergeef me, maar ik hou het allemaal niet zo bij. ’t is wel leuk al die reacties van jullie en hoe koud jullie het hebben, maar als je hier peentjes zit te zweten en van alles en nog wat mee maakt, heb ik er niet zo’n behoefte aan om ook nog uren achter de computer te zitten en te lezen waar jullie allemaal mee bezig zijn. Het is niet vanwege desinteresse, maar joh we beleven hier elke dag weer zulke mooie ervaringen en avonturen, dat ik de ‘gewone zooi’ van alle dag van jullie straks wel op mijn gemakkie als ik thuis ben ga bekijken. tenminste als het dan nog relevant is. tuurlijk ben ik wel blij dat jullie allemaal zo geweldig meeleven. maar weet je soms moet je ook gewoon in Brasil kunnen zijn. en het leven van hier gewoon lekker rustig op je in laten werken. wat er straks thuis dan allemaal gebeurd is, zie en hoor ik dan wel weer. ik kan van hieruit er toch niet zoveel aan doen of veranderen. enne, tja, net wat ik zeg: het is hier heerlijk en goed en geweldig en mooi en fantastisch dus daar geniet ik met volle teugen van. het is bijna net vakantie. jawel net niet dus, want we hebben ook nog zoiets als een missie. en we zijn zo’n beetje aan onze laatste dagen van onze reis bezig. nu we hier weer terug zijn in Garanhuns gaat het hard. morgen nog een hele dag, dan in de loop van dinsdag door naar Recife, een nachtje slapen en woensdag eind van de middag naar het vliegveld. dus de tijd vliegt hier voorbij. Tegelijk voel ik me af en toe ook net als de arme braziliaan, namelijk alleen de rijke hebben een horloge. er is hier dan ook een gezegde: “de rijken hebben een horloge, de armen hebben de tijd.”

goh, ja, jullie hebben het inmiddels wel begrepen, een andere schrijver van de mail deze keer. Dat komt omdat er morgen weer een luistermail op het programma staat. Joop heeft zoveel reacties op zijn vorige mail gekregen, dat hij jullie graag nog wat van zijn ervaringen wil vertellen. in zijn dagboekje heeft hij weer een paar puntjes genoteerd. maar zei hij, dan moet jij nog even eerst, want ze hebben van jou ook al een tijd niets meer gehoord. dus, braaf als ik ben! is deze mail van mij.

eerlijk gezegd weet ik niet goed wat Toos jullie allemaal heeft verteld en/of hoe ver ze is gekomen, en nu ik bezig ben kan ik dat ook niet even voor de dag toveren, want dan ben ik al mijn gegeven kwijt en moet ik opnieuw beginnen.

eigenlijk zou ik zeggen, wat willen jullie weten? kom dan 23 maart naar de schelp en je hebt een fantastische avond. we hebben heel wat uren film en een berg foto’s en nog meer verhalen in ons hoofd EN brasil in ons hart.

Gisteren heb ik nieuwe sandalen gekocht. mijn oude begonnen ernstige slijtages aan te geven. eerst hebben we de markt drie keer afgesjouwd, maar nergens was een passend maatje drieënveertig te krijgen. Ria wist een goede schoenenzaak in de ´stad´. Wij erheen, inderdaad een mooie zaak. en mooie schoenen. en een aardige verkoopster die Joop herkende als de broer van pater Gabriel en ook nog engels sprak. Nou dat alles heb ik dus geweten!!! Niet alleen maar echte originele braziliaanse sandalen!!! echt waar!!! veel wat je hier kunt kopen op de markt zijn of illegaal gebrande cd, of prachtige leren riemen ‘made in china’ en een heleboel andere spullen. overigens de kleding is vaak wel in Brasil gemaakt, maar niet altijd in eerlijke fabrieken. Maar goed, dit zijn dus echte originele braziliaanse sandalen. Gabriel vond ze erg mooi. Dat is nog niet alles, want, (lach niet!!) die aardige verkoopster smeerde me er ook nog een bijpassende pet bij aan. Maar ja, Toos en Ria vonden het zo geweldig, dat ik direct met de verkoopster en mijn nieuwe aankopen op de foto moest. Tja en dan is het afrekenen. Blijkt de pet net zo duur als de sandalen…….

Heeft Toos eigenlijk al verteld dat we zaterdagmiddag bij de ouders zijn geweest van Socorro en Eliëte? hebben we dus ook nog gedaan. was een goed gebeuren. jullie ouders en je zus met jullie nichtjes waren heel blij. de kadootjes zijn overhandigd en natuurlijk hebben we vader en moeder even vastgelegd op de film. de thee en frisdrank smaakte ons goed, zeker met de bekende koekjes. je jongste nichtje heeft nog een mooie show opgevoerd met de nieuwe kleertjes en vervolgens heeft ze ons nog een prachtig verhaal verteld over heksen en zo. het was vermakelijk en ze vond het heerlijk alle belangstelling van ons.

’s avonds heb ik de avond van mijn leven gehad. samen met Gabriel en met pater Carlinhos van Monteiro voorgegaan in de avondviering. Tja in Schipluiden is in de afgelopen vijf jaar Caecilia één keer met het jeugdorkest in de kerk geweest. Maar in Monteiro doen ze dat heel anders. ongeveer één minuut voor half acht kwam de hele muziekvereniging de hoek om en een serenade brengen voor de gasten en b.g.v. het afscheid van Ria. het halve korps kwam meteen naar de kerk, de andere helft ging in de pastorie een glaasje fris drinken. na afloop van de viering stond het hele korps weer opgesteld aan de trappen van de kerk en werd de serenade nog even doorgezet. dat is wel een feest hoor. en ja dan zit de hele kerk ook afgeladen vol. misschien toch een idee voor onze zaterdagavondvieringen. Want zo vertelde Carlinhos dat gebeurt hier zo om de drie weken. we bedenken dan gewoon een feestje. Nou in onze parochies weet ik ook wel een paar feestjes te bedenken……

hé luitjes ik moet af gaan sluiten, zou jullie graag nog heel veel meer willen vertellen, maar we moeten nu even naar Bonanza, het schijnt dat de cola en de fanta op is. wie weet krijgen we er vanavond ook nog pinda´s bij?

Morgen is Joop aan de beurt, dus zet jullie boxjes maar vast aan……

groet, shaloom en mazzeltov,
tchau,
ook namens Gabriel, Joop, Toos, Huub.

Naar boven

Het was al aangekondigd, dus niet helemaal een verrassing, maar dit is weer een luistermail van Joop. Zet het geluid maar aan en je hoort het verhaal van Joop. Geen enkel woord van mij, maar echt waar helemaal zijn verhaal. Wie weet krijg ik er ook nog rode oortjes van……
veel plezier, Huub.

Beste belangstellenden,

Eigenlijk was ik niet van plan om nog meer van me te laten horen, maar ik kreeg zoveel reacties op de vorige luistermail, dat ik er toch maar voor bezweken ben.

Een paar dingen vooraf: Zeven jaar geleden op het feest van Gabriel, waren een paar oude dames die een gedicht voorlazen waarop mijn zus zei: “Leuk dat Hepie en Hepie ook nog optreden.” Vandaar dat we oude dames hier een Hepie noemen.
In 2000 waren Toos en ik met Gabriel, Ank en Willem bij Nico in de Fillipijnen. Op een mooie zondagmorgen waren we aldaar in een kerkje midden in de rimboe en daar zongen we met veel succes: ‘O, Sterre der Zee’.
Um abraço is een omhelzing, die krijg je hier regelmatig van de mensen, bijvoorbeeld tijdens de vredeswens, maar ook als ontmoeting. Als je er een krijgt van een knappe jonge dame, is dat leuker dan dat je er een krijgt van een Hepie. Maar dat moet je maar door elkaar nemen.
Een brincadeira is een grapje.
Een plaatsje een half uur buiten Monteiro heet Ouro Velho, dat betekent oud goud.
Toos en ik laten al jaren een tweetal dames van Monteiro studeren. En we noemen ze onze studenten.
Oja, mijn verjaardag vier ik de zesentwintigste. Komt allen, maar dat is een brincadeira. Want de vierentwintigste is mijn kaartavond.

Het is hier wel heel erg warm. In Campina was het zelfs een paar dagen 36 kleinnulletje C. In Monteiro kwamen we niet hoger dan 34. Hier is het meestal 32, maar daar hebben we ook genoeg aan. Er staat altijd een beetje wind en het is een droge lucht, dus het is goed te doen.
In Monteiro zijn we op de school van Patricia geweest. Patricia is inmiddels onderwijzeres en was een student van Ad en Ria. Daar was het erg leuk want de meester van de zevende klas sprak een paar woorden engels. En toen zijn leerlingen hoorden dat wij uit Holland kwamen begonnen ze over de voetbal. Wat wij van PSV vonden en van Gomes. En verder kenden ze Van der Sar, Makaaij, Van Nisselrooy, Frank de Boer, Zenden, Overmars, en noem ze allemaal maar op. Helaas van Feijenoord en Dirk Kuyt hadden ze nog nooit gehoord. Maar wij moesten wel lachen.

Zaterdagmiddag had ik de middag van mijn leven. We hadden bij Carlinhos gegeten. Huub en Gabriel gingen naar bed. Toos en Ria zaten te internetten. En ik ging lopend naar het Hotel, want er moest nog wat Fanta ingekocht worden. Ben eerst heerlijk gaan zwemmen, daarna badderen. Toen ik naar buiten kwam met een fles Fanta en op de Veranda wilde gaan zitten, kwam daar ineens één van onze studenten aanlopen. Zij is één van de mooiste dames van Monteiro. En heeft ook een schitterende naam, ze heet namelijk Bianca. Ze had een presentje bij zich voor ons, dat hoeft ze helemaal niet te doen maar het is zo´n lieverd! Het was een heerlijk weerzien en uiteraard kreeg ik een stevige abraço. Wat wil je nog meer??? Gelukkig ken ik een paar woorden portugees en met de woordenboekjes erbij konden we gezellig kletsen. Ze vond dat ik zulke mooie blauwe ogen heb en dat had ik al een paar weken niet meer gehoord. Ik zei dat ik haar donkerbruine kijkers erg mooi vond. Ik zei als je naar Nederland komt, fluiten alle jongens je na. Toen moest ze hartelijk lachen. Ze studeert nu in Recife voor tandartsassistente én inderdaad in haar ogen is het altijd lente! Een tijdje later kwamen Toos en Ria weer terug en waren de Paters ook weer wakker geworden. Toen kon Gabriel het één en ander vertalen. Wat later hebben we haar in het centrum afgezet, want we moesten een bakkie gaan doen bij de ouders van Eliëte en Socorro.

Daar was het ook reuze gezellig. Ons bezoek werd enorm op prijs gesteld. Lucinete was er ook (lijkt wel een tweelingzus van Socorro) met haar drie dochtertjes. Ik had erg schik in Jessica, want die stal de show. Huub heeft het één en ander gefilmd. Dus dat krijgen jullie nog wel te zien.

In Campina hadden we een groot probleem. De kaarten en lucifers waren namelijk in Garanhuns blijven liggen. Zodoende konden we daar niet chinezen. Maar hebben wel gezellig gepraat met Pater Christiano Joosten. Maar eenmaal in Monteiro had de zus van Magna nog wel een spel kaarten. En konden we met de tandenstokers eindelijk weer chinezen.

Al honderd keer ben ik herkend als de broer van Gabriel. Soms zelfs denken ze dat ik Gabriel ben. Overal: bij Bonanza, in de kerk van Oud Goud, op de markt in Monteiro, op straat. Ze vinden Gabriel geweldig, maar ook zijn jongste broertje vinden ze bijzonder. Tot nu toe is het me gelukt om er heel eenvoudig onder te blijven, maar we zijn nog niet thuis…….

Zondagmorgen om half zeven, ben ik met Carlinhos, Toos, Huub, Ria naar Oud Goud gereden. Dat was een mooie tocht, want vanwege de regen was alles weer groen daar in de buurt. Een keuterboertje zat zijn vier koeien te melken. En een grote boer bracht zijn zeven koeien alweer naar het land. Het was een mooi kerkje in Oud Goud. Waar Carlinhos en Huub voorgingen in de mis. Huub had zijn nieuwe sandalen aan, die net onder zijn gewaad uitkwamen zodat iedereen ze goed kon zien. Zijn nieuwe pet had hij niet opgezet. Zang en muziek werd verzorgd door twee knullen en twee schone dames. Er waren heel veel Hepies in de kerk, dus jullie snappen het al!!!…..
Na afloop hebben we met zijn vieren ´O, Sterre der Zee´ gezongen en ik moest erg denken aan de Fillipijnen en aan Willem. Ik denk dat hij vanuit de hemel zat mee te genieten. Daarna kreeg ik een stevige abraço van de dames van de zang en dat maakte veel goed. Vervolgens moesten we een broodje eten in de pastorie, terwijl twee dames met theedoeken stonden te zwaaien om de vliegen van de tafel te jagen. Ik vroeg aan Huub of dat op zijn pastorie ook zo ging. Maar hij zei ik kan daar geen vrijwilligers voor krijgen.

Gisteravond na afloop van de kerkdienst hebben we gezongen: Wij hebben voor u gebeden. De mensen vonden het geweldig, vervolgens heb ik in mijn beste portugees gezegd dat we het hier zo geweldig hebben, we genieten van het weer en de warmte, we houden van Brasil, en we hopen nog eens terug te komen. Toen kreeg ik toch een applaus jongens, Frans Bauer zou er jaloers op zijn.

Vanmorgen was hier aan de deur een moedertje voor Gabriel. Zij woont in een huisje van de parochie. Haar man is een paar jaar geleden vermoord, de moordenaar was nu weer op vrije voeten. En zij wordt nu door hem bedreigd, omdat zij hem toen heeft aangegeven. Nu wil ze naar een andere buurt verhuizen. Gabriel zei: ‘kijk het eerst maar een week aan. Blaffende honden bijten niet.’ Zo is het hier altijd wel wat en heeft Gabriel altijd wel problemen om op te lossen. En ik bewonder hem hier om.
Ik vind trouwens dat hij in zijn hele doen en laten steeds meer op zus Riet gaat lijken.

Gisterenmiddag om tien over half één arriveerde wij weer in Garanhuns. We konden meteen aanschuiven en het leek net of we thuiskwamen. Er is nog veel meer te vertellen maar dat doen we op 23 maart. Verder geen bijzonderheden.
Um abraço forte!! Joop.

Nou dat was het dan weer, de knoppen kunnen weer uit….. enne ja, de volgende verhalen komen op 23 maart, dus dan zien we elkaar daar allemaal.
ik wens jullie allemaal het goede.
Shaloom en mazzeltov,
Tchau, Huub.

p.s. ik hoop nu eigenlijk wel dat Joop nog een Fanta koud heeft liggen, want ik vind dat ik dat wel verdiend heb. Of niet Joop????
gelukkig hij geeft meteen antwoord. Ja, Joop staat nog steeds achter de tekst, zelfs die van mij. mazzeltjes.

Naar boven

Gisteravond zijn we met Gabriël voor de 3e keer bij de Fazenda da Esperança geweest. Omdat hij vrijdag met ons op stap was, moest hij nog inhalen daar. De vorige keer had hij wat brieven meegekregen van Marcia voor haar moeder in Monteiro. De moeder wil dat haar dochter een half jaar op de Fazenda blijft, maar Marcia wil op 23 mei terug naar huis om haar verjaardag te vieren. De moeder is bang dat ze juist op het feest gelijk weer in het verkeerde leven terecht gaat komen, met drank en sigaretten enz.. Dus weer een goed gesprek met haar gisteravond. Gabriël heeft de H. Mis gelezen en de meiden doen daar uitbundig aan mee. Na afloop werden wij bedankt voor de kleding die we vorige week bij hen brachten. Zij leven van de voorzienigheid en hebben niet veel te geven. Hun cadeau is hun levensverhaal…..
Wij hebben de meiden ieder op onze eigen wijze bedankt en hun veel “succes”, en “sterkte” en vooral veel “geluk” toegewenst in hun verdere leven. Als wij er een volgende keer komen zijn zij allemaal weer vertrokken en wonen er weer een heel stel andere meiden, al dan niet met kind, met weer ieder hun probleem.

Na de dienst werden we gevraagd met hun aan tafel te gaan. Iets wat eigenlijk best wel wat doet, als je weet dat er minimaal geleefd wordt. Maar je  bent familie van Gabriël en die brengt hun veel goeds. Ze hebben een groot vertrouwen in hem. We hebben er wat gegeten en dat was best lekker. Na thuiskomst nog een spelletje chinees gespeeld, wat Fanta gedronken en lekker gaan slapen, onze laatste nacht hier.

Vanmorgen na het ontbijt de koffers wat klaar gemaakt, veel souverniers erin, wat kleding eruit voor hier en toen nog een laatste wandeling gemaakt en weer wat leuke en mooie dingen gekocht. Gabriël maakte onder tussen wat post klaar voor Nederland.

Straks na de middagmaaltijd gaan we een rit van 3 uur maken naar Recife en brengen nog een nacht door in het klooster daar. Morgenochtend heeft Gabriël een vergadering en gaan wij met het zusje van Cristiane, Franciane, naar Olinda en hopen we het graf van Dom Helder Camara te bezoeken. Hij is het grote voorbeeld van Gabriël en ligt begraven in een oude kerk aldaar. Ook zijn er nog vele leuke winkeltjes, en gaan we kijken of er nog wat bij kan in de 2 koffers die we mee terug brengen. We willen graag wat leuke dingen gaan verkopen voor de jongerenreis volgend jaar. De andere 4 blijven hier en worden in de armenwijk gebruikt voor “kledingkast”.

Zo hebben we een mooie reis gemaakt door een land waar warme mensen wonen met ieder hun leven op hun eigen manier. Een manier die bij ons nogals wat indrukken heeft achtergelaten en waar we nog vele verhalen over zullen vertellen. We brengen voor jullie de beelden mee en veel warme groeten van Pater Gabriël. Of we in Recife nog zullen mailen weet ik niet, maar anders tot donderdag, dan komen we weer aan de warmte voelen bij jullie!!
Dag, dag allemaal en tot donderdag. Voor ieder een dikke kus. Tchau ook namens de rest. Toos.

Naar boven

Bericht 14

Brrr… Koud hè!!! We zijn weer in Schipluiden….

Maar eerst nog even de laatste berichten uit Brasil. We reisden dinsdagmiddag van Garanhuns naar Recife bij een temperatuur van 35 graden. Kwamen rond 5.00 aan en na het eten vroeg pater Francisco of we zin hadden om even naar het strand te gaan. Nou dat was een goed idee om even pootje te gaan baden onder de palmbomen. Het water in de grote oceaan was zeker 30 graden en om op te frissen hoef je dat dus niet te doen, maar lekker is het wel. Toen even aan zo’n palmbomenbarretje een gekoelde kokosnoot leeg gezogen en een heerlijk ijsje gegeten. Wij weer terug, maar Francisco reed naar Olinda by night zoals hij zei in de paar woorden Engels die hij sprak. Prachtig uitzicht over de kust van Recife met zijn grote flats en het mooie palmbomenstrand. Dan ben je echt uit hoor.

De volgende dag, woensdag weer, maar nu met Senhor Renato naar Olinda, want we moesten nog een bezoek brengen aan het graf van Bisschop Dom Helder Camara. Hij is het grote voorbeeld van Gabriël. We bezochten ook een kerk die vol zit met Delftsblauwe tegels. Dit stamt nog uit de tijd van Maurits van Nassau die vroeger in Olinda woonde. Zijn huis is nog te zien.

We deden nog wat leuke inkopen en na de middagmaaltijd zijn we met pater Francisco nog even in de buurt wezen kijken waar hij werkt. Zelden hebben we zoiets gezien. De huisjes van de mensen stonden op palen boven de rivier. Het heeft diepe indruk op ons gemaakt.

Toen werd het tijd om de koffers dicht te gaan maken en ons klaar te maken voor vertrek naar Nederland. Om 17.00 uur vertrokken we naar de luchthaven na een warm afscheid van de paters. Volta sempre!! Kom altijd terug!! dat kregen we regelmatig te horen.

Na samen met Gabriël nog wat te hebben gegeten op het vliegveld hebben we ook van hem afscheid genomen. We hebben hem heel hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, de gezelligheid en de rondleiding die hij ons twee en halve week gegeven heeft.

Diep onder de indruk van alles wat we hebben beleefd vertrokken we naar huis, met voor jullie allemaal zijn heel hartelijke groeten en vooral dank voor alle giften, en post die we mee kregen.

Jullie allemaal bedankt voor het meeleven met ons en alle mail die we kregen. De belangstelling voor de website en ook de berichtjes die we daar van jullie kregen. Hartstikke leuk allemaal.

Maar de website zal ook doorgaan met de voorbereiding voor het jongeren project voor volgend jaar.

Nogmaals dank en we zien elkaar weer gewoon in Schipluiden of bij onze familie.

Tchau..Huub, Joop en Toos.

Naar boven