U bent in het dagboek van de Vamos Brazilië reis 2023. Iedere dag schrijven twee van de deelnemers een bericht, wat vervolgens op de site wordt gezet. Klik op de dag die je wilt lezen en je wordt hier automatisch gebracht.



Week 1Week 2Week 3
Dag 1Dag 8Dag 15
Dag 2 Dag 9Dag 16
Dag 3 Dag 10Dag 17
Dag 4Dag 11Dag 18
Dag 5Dag 12Dag 19
Dag 6 Dag 13Dag 20
Dag 7 Dag 14Dag 21


Dag 20 & 21: De laatste dagen!

Dit zal het laatste dagverslag worden van deze bijzondere Vamosreis. Aan ons verblijf in Brazilië komt nu snel een eind. We zijn door de security en langs de douane in Recife -al had Jeanet dar wel een tweede poging voor nodig. Ja dat krijg je als je drank wilt smokkelen. We zitten nu te wachten in de vertrekhal. In dit dagverslag zullen vrijdag 27-07 en zaterdag 28-07 bij elkaar genomen worden, omdat de beide dagen erg op elkaar lijken.

Vrijdag was de eerste volle dag in Recife. ’s Morgrens naar het strand om de jhoekl bij het hotel. Samen met een aantal leden van de VIVA groep. Ja ze verliezen ons niet uit het oog. Bang dat we in zeven sloten tegelijk omen. Gelukkig zijn hiet geen sloten, maar wel mooie hoge golven waar je in kan duiken, tot schrik van de Brazilianen, want ze zijn ban g voor haaien en de onderstroming.

Daarna opfrissen in het hotel en lunchen in een zelfbedieningsrestaurant. Een geweldig all you can eat  restaurant met een geweldig aanbod. Sushi was de favoriet Het bijzondere is, dat je je bord met inhoud laat wegen en daar per 100 gram een prijs voor betaald.

Na de lunch gingen we naar Casa Cultura. De voormalige gevangenis van Recife. In de oude cellen zijn souvenirwinkeltjes ingericht waar je van alles kunt komen. Soms veel van hetzelfde, maar er zitten ook een aantal speciaal winkeltjes tussen. Het complex bestaat uit 4 vleugels met twee etages. De jongeren, en ook de begeleiding, ging helemaal los. Er werd van alles aangeschaft voor ouders, vriendjes vriendinnetjes, etc. We maakt ons wel zorgen of het allemaal wel in de koffers ou passen, maar ik kan alvast vertellen dat dat gelukt is. Ook de souvenirtjes die we daarna nog in Olinda kochten, gaan mee naar Nederland. Olinda is een soort bovenstad van Recife. Vandaar heb je een prachtig uitzicht over de skyline van de hoofdstand van Pernambuco(Recife). Jammer genoeg was de kerk met het graf van Don Helder Camara al dicht. Daarom verteld Huub het verhaal over de verbondenheid van Pater Gabriel en Don Helder Camera maar op het plein. Daarna langs de vele stalletjes met  de prachtigste souvenirtjes die door handwerk gemaakt zijn.

Na het bezoek aan de stad de steile weg af naar de bus en naar een pizzarestaurant. Daar niet zelf een pizza bestellen, maar de obers kwamen langs met pizza’s waaruit je een keus kon maken.

Na dit eetfestijn terug naar het hotel en na een duik in het zwembad las Huub de berichtjes uit het gastenboek voor. Het liep inmiddels tegen tienen en misschien was het wel bedtijd na zo’n enerverende dag. Maar ja beloofd is beloofd,: we zouden nog naar een barretje gaan met de VIVA groep leden, Het werd Johnny’s. Op nog geen 50 meter vanaf ons hotel. Een liveband speelde daar de ene hit na de andere, Tenminste dat zal wel want er werk luidkeels meegezonden. De cocktails en biertjes smaakten prima. De sfeer zat er goed in en toen Joop om 23.30u aankondigde dat we over 10 minuten naar huis toe gingen, sloeg de danskoorts toe en in een mum van tijd vergezelde iedereen Johan en Gabriëlla op de dansvloer. Ga er maar aan staan om dan de hele groep weer bij elkaar te krijgen, Goede raad is duur en na een heerlijke Chop( Braziliaans voor een Tapbiertje), besloten we af te wachten tot het laatste nummer van de band. Dat was om 24.00u en daarmee sloten we moe maar voldaan een prachtige dag af.

En ja dan de zaterdag. Ik zei het al. Die leek in vele opzichten op de vrijdag. We begonnen met een culturele wandeling door het oud deel van Recife. Daarna weer naar het weegrestaurant en daarna tot ieders vreugde weer naar Casa Cultura om de laatste souvenirtjes te scoren. Dan komt het afscheid nemen ineens erg dichtbij. Nadat we de koffers in het hotel hebben opgehaald en samen met de Brazilianen op het vliegveld hebben gegeten, checken we in en staan nu op punt van boarden.

Op weg naar Nederland. We zitten vol verhalen. We willen ook graag weer naar huis, maar wat zullen we de mensen in Brazilië missen. Gelukkig komt er in januari 2024 een groep naar Nederland. Bedankt voor jullie betrokkenheid bij deze reis en tot gauw.

Joop

Nb Excvuses voor d emogleijke typefouten. Maar dat komt door de snelhied.


Dag 19: Begin vakantie

Olá lezers,

De dag begon iets eerder dan normaal. We werden allemaal wel gewekt om 6 uur, maar een aantal moesten hun koffer nog inpakken, want het was de laatste dag in Campina Grande. Ook hebben we iets magisch gezien in de achtertuin, tromgeroffel…….. Apen! 6 gorilla’s en 4 bavianen. Nee hoor grapje, het waren hele schattige kleine aapjes die van het fruit aan het genieten waren. Dit lijkt voor jullie waarschijnlijk niet iets groots, maar de apenjacht is al dagen gaande en we werden een beetje hopeloos. Dus toen we de laatste ochtend de aapjes zagen werd dat natuurlijk een hele gebeurtenis, met een fotoshoot en al. Toen we de ontbijtzaal in liepen was het niet gelijk bidden en eten, maar moesten we eventjes bij elkaar gaan zitten en natuurlijk ook de vrouwen in de keuken bedanken voor al het lekkere eten wat ze voor ons gemaakt hadden. Dit ging met ups en downs met dank aan de google translate, maar gelukkig kwam Huub zijn levende vertaler, Airon, langs en hielp hij ons uit de brand. We hadden heerlijk ontbeten en toen was het tijd om echt te vertrekken en de barrel bus in te gaan. Jullie komen later te weten, waarom wij het de barrel bus noemen.

Eenmaal onderweg waren er veel mensen aan het slapen, lezen en natuurlijk lekker kletsen. Onderweg begon het ook lekker te plenzen, maar wij zaten gelukkig droog, dachten we. Helaas waren de mensen achterin de bus waaronder ik (Fleur) niet zo gelukkig, want het dak begon te lekken en dan denk je ach een aantal spetters, maar het leesboek heeft er wel wat schade door gekregen. Na 3,5 uur in de bus te hebben geschommeld, de bus reed niet helemaal recht, kwamen we aan op de eerste bestemming, Fort Oranje. Dit was een fort dat door de Nederlanders was gebouwd een heel tijdje terug. Het was een mooie ligging met uitzicht op de Braziliaanse zee. Na een korte tour van Airon gingen we lunchen op het strand naast het fort. Terwijl we aan het wachten waren op ons eten namen een aantal een lekkere duik, speelde spelletjes of kletsten weer wat bij. Na lekker gegeten te hebben gingen we weer de zee in en relaxten we op het strand. Totdat de grijze wolken in de lucht boven ons kwamen hangen… Het begon te regenen en dat was een mooi moment om er weer vandoor te gaan. Na weer 2 uur in de bus te hebben geschommeld, kwamen we aan in Recife. Veel hoge gebouwen, lampen en drukte was onze eerste indruk. De buschauffeur had ook de nodige moeite met de drukte, want hij reedt maar liefst 3 keer fout. Toen we bij ons hotel aankwamen hadden we kort de tijd om onze spullen af te gooien en vertrokken we naar het diner.

Het diner, ja wat kunnen we er over vertellen, laten we maar zeggen dat de meningen verdeelt zijn. De ene persoon heeft er van genoten (Jefta), terwijl de ander er wat minder fan van was (Fleur). Er stond een hele grote buffettafel klaar met allemaal lekker eten, waaronder SUSHI 😊. Toen iedereen zijn bordjes vol had gemaakt met lekkere hapjes kwamen er mannen langs met allemaal verschillende soorten vleesspiezen. De ene was net weg of de ander stond alweer aan je zij en bood een nieuw stuk vlees aan. Het was zeker een gezellige avond, ongeacht je het concept leuk vond, en rond een uur of 10 gingen we weer terug naar het hotel. Terug in het hotel hebben we nog een spelletje gespeeld en gingen we naar de rooftop. Daar konden we de prachtige skyline van Recife voor het eerst goed zien. Toen werd het toch echt tijd om de veren op te zoeken want morgen beloofd weer een leuke dag te worden.

kusjes,

Fleur & Jefta


Dag 18: Vrienden voor het leven!

Vandaag was het dan al weer zover, de laatste dag op het project. Een drukke dag met de laatste klusjes en een volle planning. Dat betekende dus vroeg uit bed met de wijze woorden ‘Bon dia’ van Huub. Met tijdens het ontbijt een vriendelijke toch dringende reminder om onze koffers in te gaan pakken voor morgen.

Voordat wij naar de werkplek konden stond er een rondleiding bij een privé school (Escola sesi paraiba) op de planning. Een middelbare school waar studenten tegen betaling onderwijs volgen. Waarbij er meerdere opties waren om aan keuze projecten deel te nemen gebaseerd op engineering en techniek. Dat dit een privé school is, was wel te zien aan de verschillende practicumlokalen, luxe digitale leermiddelen en de focus op een toekomstige baan.

Rond 10:30 kwamen we dan voor de laatste ochtend aan op de werkplaats. We begonnen met de laatste verfklusjes en onze namen vereeuwigen in het pand. Daarmee waren de bouwvakkers nog druk bezig met de elektriciteit voor de opening in de avond.

Zo werd de grote muurschildering afgemaakt, de kamers beschilderd met verschillende afbeeldingen en de naam van het centrum aangebracht op de voorgevel.  

Na een paar uurtjes schilderen was het alweer tijd voor de lunch waarbij er heel enthousiast tortelini voor ons was gemaakt. Daarna weer snel door naar het project om alles op tijd af te maken voor de inzegening van het gebouw.

Na hard werk kregen we alles net op tijd af voor de inzegening die door Huub werd gedaan. Waarbij alle vrijwilligers rondom de projecten aanwezig waren. Dit was een mooie ervaring, waarbij we de plaquette van het …….. mochten onthullen. Daarbij werden er speciaal een aantal vrijwilligers in het zonnetje gezet door Vamos. Waarna we naar huis gingen voor het avondeten. Het was een lekker feestmaal, we kregen een soort lasagne, soep en broodjes worst. Vervolgens heel snel onder de douche, want we hadden maar 10 min tot de bus vertrok.

’s Avonds aangekomen was het tijd voor de eucharistieviering en daarbij ons afscheid in Campina Grande. En wat een afscheid werd dat, heel emotioneel en beladen, veel huilende en dankbare mensen vanuit Vamos, Viva en de gemeenschap. We werden na de dienst naar voren gevraagd en mochten vanuit de vrijwilligers allemaal een presentje ontvangen als bedankje. Vervolgens kwam ook Viva 7 naar voren om ons te bedanken met als boodschap: ‘De gemaakte vriendschappen zijn voor het leven’.

Na afloop van de viering moesten we afscheid gaan nemen van de gemeenschap waarbij menige tranen vloeide. Na deze zoete tranen was het tijd voor zoete ananas taart. Wel leuk om te vertellen is dat deze taart een reserve taart was. De originele taart was namelijk door de kleinkinderen bewerkt en glazuur vanaf gegeten, dus die kon niet meer worden opgediend. Maar niet getreurd, want deze taart was erg lekker, wel weten ze hier goede stukken te snijden. De grote van ongeveer 2 taart stukken in Nederland en vervolgens nog andere hartige hapjes erbij. Daarbij kwam er nog een tweede ronde met nog meer taart, waar Rens lekker van heeft gesmikkeld 😉.

Het einde van de avond naderde en het was dan ook tijd om afscheid te gaan nemen van de Viva’s en terug te gaan naar Sao Clemente. Na bijna drie volle weken gedeeld te hebben met de chauffeur werd het ook tijd om afscheid te nemen van Rimerson. Hij was heel dankbaar dat wij helemaal uit Nederland waren gekomen om zijn mensen te helpen. En was hier zeer emotioneel onder. Daarbij hebben we de avond samen met hem en de gastvrouwen feestelijk afgesloten onder het genot van een drankje en patatjes.

Rimerson

Uiteindelijk werd gelukkig dan toch het verzoek van Huub ingewilligd en werden er rond middernacht de eerste tassen en koffers ingepakt. Op naar het volgende avontuur, Recife.

Met hele lieve groetjes,

Johan & Eline


Dag 17: Hollandse dag!

Goedendag allemaal,

Geen gekkigheid bij het ontbijt. Een standaard gebed, verhaal van pater Gabriel en uiteraard een broodje ei. Daarna was het alweer tijd om aan het werk te gaan. We merken dat het einde van het project nabijkomt. De laatste hand aan de muurschilderingen wordt gelegd, de tuin wordt opgeruimd en het allerlaatste beetje zand wordt gezeefd. Op de voorkant van het gebouw verschijnt het Vamos en VIVA-logo en de naam van het gebouw.

Er gaat geen dag op de bouwplaats voorbij als er geen halve doodservaring plaats is gevonden. Winny stond de schitteren op een echt typische Braziliaanse steiger (heeel onstabiel), toen de elektricien er gezellig bij kwam, had het veel weg van een surfbord. Zo erg was het aan het wiebelen. Gelukkig kan ze dit nog na typen, dus eind goed al goed.

Iedere dag komt Lucas (een buurtbewoner) langs, met zijn muziekbox. Aangezien we ‘Het is een nacht’ en ‘Dromendans’ nu wel gehoord hebben, zijn we erg blij met de muziek die we mogen opzetten. Zo waren we niet de Mona Lisa aan het schilderen, maar wel aan het luisteren. We gingen dansend de middag in.

Maar niet zo snel! Want we gingen wel dansend de middag in, maar niet met de nodige spanning. Huub had besloten om het werk van de chauffeur over te nemen, en achter het stuur te kruipen. Wij zaten met gespannen billetjes, maar we hebben het overleefd!

Bij het middageten kregen we heerlijke straciatella ijs en genoten we van jullie berichtjes. Wat leuk dat de kaarten zijn aangekomen! In de middag was het tijd voor de Hollandse dag. Gewapend met rode zakdoek en oranje vlaggetjes ontvingen we de kinderen met allemaal Hollandse spelletjes. Er is geracet in jutezakken, blik geworpen, gebowld, spijker gepoept, koek gehapt en geschminkt. Daarna is er losgegaan tijdens de stoelendans.

Op de bouwplaats ging het er iets minder vredig aan toe. Winny is er gelukkig goed vanaf gekomen op de steiger, maar dat geld niet voor Wouter en Jefta… Het begon met een wiebelige steiger en een muurschildering. Toen Wouter en Jefta ieder van een eigen kant (Jefta aan de goede kant) van de steiger af wilden klimmen, was er een onenigheid in het evenwicht. De Civiele kennis van Wouter bleek toch niet helemaal op peil. De steiger was het daar ook niet mee eens en kantelde. Gelukkig waren Wouter en Jefta ongedeerd, maar was de grond er minder aan toe. Het voorval heeft net niet het Braziliaanse nieuws gehaald, maar dat maakt het er niet minder spectaculair op. Wat fijn dat we extra geld hadden opgehaald om de verfschade te bekostigen 😉.

Terug in ons gastenverblijf kwam het tweede noodgeval van de dag. Er waren luizen gespot bij één van de kinderen. Als echte luizenmoeders is er een zoekactie gestart naar mogelijke luizen. Goed nieuws, het was vals alarm.

Als avondeten werden we weer verrast met een heerlijk avondmaal. Daarna was het tijd om ons op te frissen voor een spelletjesavond met VIVA. We hebben gerummikupt en Uno gespeeld. Er zijn al enkele tranen gelaten voor ons vertrek dat steeds dichterbij komt. 

Het was weer een leuke dag, slaaplekker en tot ziens.

Liefs Elise en Winny

PS. Excuus voor de weinig foto’s de laatste tijd, maar we hadden zelfs geen tijd om onze koffer in te pakken.


Dag 16: Eerste werkdag van de laatste week

Vandaag was het weer vroeg op. Om 7.00u ontbijt. De reis terug naar Campina Grande begon om 7.45u en rond 10.00u waren we op de plaats van bestemming. Wat een geweldige chauffeur hebben we toch. Hij bracht ons in vliegende vaart veilig terug. Helaas was niet alles meegegaan. Een damestasje en twee Vamos shirts waren achtergebleven. Dan ontdek je maar weer dat het goed is dat er VIVA jongeren zijn, die ons helpen, de juiste contacten hebben en  de achter gebleven spullen waren ’s avonds ook in Campina gearriveerd.

Bij aankomst meteen omkleden in werkkleding en op pad naar onze projecten. Voor de lunch gewerkt aan het verven van de muren, ook de muur aan de voorzijde van het nieuwe gebouw en de voorzijde van het oude gebouw. Niemand kan er meer omheen dat Vamos 2013 en Vamos 2023 hier gewerkt hebben. Ook de muurschildering in het nieuwe gebouw vordert gestaag.

Na de lunch, die weer prima verzorgd was door onze geweldige kokkinnen, zijn de werkzaamheden in de tuin zo goed als afgerond. De verzamelplaats voor de compost en de plaats om in kiempotje te zaaien zijn klaar. Alleen het tafelblad moet nog komen. Verder is het aan de Brazilianen om de tuin te onderhouden en de plantjes op tijd water te geven. Met de hulp van moeder natuur zien we elke dag de plantjes groeien. Niet alleen de plantjes krijgen water. Vandaag was het Wouter die van Huub de volle laag kreeg. Een emmertje vol. Hier had hij natuurlijk niet om gevraagd………….. Aan de voorkant van het gebouw werd de verflaag nog een keer aangebracht en werd er door Mikki gewerkt aan het Vamoslogo.  De teksten en het logo die al eerder waren aangebracht op het oude gebouw werden van een vernislaag voorzien. Misschien dat zij dan langer leesbaar blijven.

In de kerk was het een bijzonder drukke middag. Niet alleen tijd voor de kinderopvang met haar activiteiten. Het was ook tijd voor het uitdelen van kleding en het was soepdag: één keer in de maand wordt er soep en brood uitgedeeld aan de armste mensen van de wijk. De mensen krijgen soep te eten en er is ook soep om mee naar huis te nemen. Ook konden we veel van de meegebrachte kleding uitdelen. Voor de jongeren die hierbij geholpen hebben een kennismaking met een andere werkelijkheid. 


Moeders kwamen met hun dochtertjes/zoontjes langs om kleding uit te kiezen. Zelfs een baby van 7 weken was aanwezig, daar stonden natuurlijk in no time alle dames van Vamos omheen. De dankbaarheid op de gezichten van de mensen is niet te omschrijven. Het is mooi om dit mee te kunnen maken. Het is wel heel druk. Overal rennen gillende kinderen, de moeders hebben hulp nodig, er moet soep worden uitgedeeld en vooral heeeel veel gillende kinderen. Dus lekker veel prikkels, maar we doen het met alle liefde.

Op tijd terug naar het verblijf. Na de avondmaaltijd cadeautjes ingepakt voor de grabbelton op de Hollandse dag van morgenmiddag. Daarna een meeting gehouden om het afscheid, de overdracht en het programma voor de komende dagen door te spreken. De jongeren hebben het YouTube Kanaal op de televisie ontdekt. Met de zoekterm Vamos Schipluiden kwamen we beelden tegen van 2009 en 2013. Leuk om te zien. Nog een paar dagen. Donderdag gaan we om 8.00u richting Recife. Maar voor die tijd, gaat er nog veel gebeuren, maar dat lezen jullie in een volgend dagverslag.

Groetjes van Mikki en Joop en natuurlijk ook van de groep.


Dag 15: Zwemdag

Daar zijn we weer.

Lekker uitslapen, we hadden tot half tien de tijd om te ontbijten. Om half tien doken we snel nog even het zwembad in. Dat was toch even heeeerlijk, zo’n ochtend duik. De handdoeken lagen langs het zwembad in de zon, je kan het al raden Wouter maakte even een bommetje en alle handdoeken waren doorweekt, geweldig!! Om half elf gingen Zabé de Loca, dat was niet heel ver van de Pousade maar het was een uur rijden, omdat we drie kwartier over een zandweg moesten hobbelen. We reden wel door een prachtig natuurgebied heen, met mooie rotsformaties.

We leerden over Zabé, dit is een vrouw die zelf fluit heeft leren spelen en daarmee de fluit weer een nieuw leven heeft ingeblazen, zo zijn er zelfs scholen waar ze nu les geven door haar. Ze leefde in een grotwoning, waar we nu helaas niet meer naar binnen konden, vanwege bijen, maar wel met eigen ogen hebben bewonderd. Ze was volledig zelfvoorzienend, het dak was zwart van de as, ze kookte in de grot, dit was niet slecht voor haar gezondheid want ze gebruikte een speciaal soort hout om te koken. Ze had drie kinderen waarvan er twee naar het zuiden waren gereisd en de jongste José bij haar moeder bleef. José verteld nu het verhaal over haar moeder aan de toeristen.

Ze hebben daar nu ook een restaurant, waar ze op de primitieve manier van Zabé koken, op een houtvuurtje dus. We hebben daar geluncht en dat was erg lekker. Toen weer terug over het hobbelende zandpad, langs souvenierswinkel Casa progresso, die speciaal voor ons een uurtje open is gegaan.

Daarna weer naar de Pousada voor weer een duik in het zwembad. Na een tijdje was het water wel koud. Helemaal aan de overkant van de straat hadden we een Pizzaria waar we om 18:00u gingen eten, dat was heerlijk. Maar omdat we om 19:30u alweer in de kerk moesten zitten en we nog niet uitgegeten waren na 2 pizzapunten, besloten we om na de kerkviering weer naar de Pizzaria te gaan. De viering was in een prachtige kerk, de priester was erg geïnteresseerd en sprak met ons in het Engels over het project. Natuurlijk werden er weer groepsfoto’s gemaakt, dit waren er denk wel een stuk of 50, echt gekkenwerk. Na de viering, konden we helaas niet terug naar de Pizzaria waar we eerst zaten want die was volgeboekt, maar naast de kerk zat ook een Pizzaria. Er werden tafels en stoelen op straat neergezet en we hebben met zijn allen ons buikje helemaal vol kunnen eten. Er zat 1 heel bijzondere pizza bij, namelijk een m&m pizza, de meiden vonden het heerlijk. Ook daar weer een groepsfoto met het personeel, want Nederlanders krijg je niet zo vaak in je restaurant. Om 23:45u waren we pas weer bij de Pousada, dus gelijk naar bed want de volgende ochtend gaan we weer vroeg vertrekken…

Nogmaals groetjes,

Jeanet en Rens


Dag 14: Begin van een ontspannend weekend

Hallo iedereen,

Hieperdepiep hoera we mochten deze ochtend een uurtje langer slapen. De “Bon dia” kwam om 7.15u. In de ochtend was de dia de solidaridade deze keer in Campina Grande, we hebben weer voedselpakketten en kleding uitgedeeld. De mensen waren er weer reuze blij mee. Ondertussen speelde er in de kerk een bandje, dat bestond uit viva-leden. Daarna had stichting Viva hun reviva, dit is een soort ledenvergadering, hierbij werd een nieuw bestuur van de stichting gekozen. Er waren veel viva-leden aanwezig. Het was volledig in het Portugees althans de belangrijke stukjes werden vertaald, daarom waren niet alle vamos-leden aanwezig.

Na de vergadering was er een lunch (georganiseerd door Viva 7) voor vamos en viva samen. Ook was Amanda (Viva 6) jarig, voor haar was er een grote taart die we na de lunch heerlijk op hebben gepeuzeld. Het was een groot feest, ook was er vanuit Nederland kaas en stroopwafels meegenomen, die uitgedeeld werden. Daar was iedereen heel blij mee, zowel de Brazilianen als de Nederlanders.

Na de lunch hadden we nog even de tijd om onze spullen te pakken, want om 16:00u gingen we met de bus naar Monteiro. De reis was iets korter dan naar Garanhuns, namelijk maar 2 uur en een kwartier😜.

Even onze spullen in ons verblijf neerleggen, we verbleven bij Pousada dos Poemas, zoals altijd. Daarna gingen we naar Magna en Nildo voor het avondeten, ze hadden heerlijk voor ons gekookt. Dit zijn goede vrienden van Pater Gabriel en Vamos.

Na het heerlijke avondmaal weer terug naar de Pousada, waar we onder het nuttigen van een drankje en chipje naar het gastenboek hebben geluisterd. Iedereen was aardig moe dus we lagen op tijd weer op bed.

Groetjes,

Rens en Jeanet


Dag 13: Wakker geschrokken!

Beste lezers,

De dag van ons (Wouter en Jefta) begon niet helemaal zoals we hadden gehoopt. De dag hiervoor hadden wij een lolletje met Huub en als gevolg werden we nogal met wat kabaal wakker gemaakt. Hij bonsde vrij hard op de deur, maar de deuren in Brazilië sluiten niet helemaal goed, dus de deur klapperde nogal. We schrokken heel erg en zo begon onze dag. Na een lekker ontbijt stonden wij om 8.15 op de werkplaats. Er moesten muurschilderingen gemaakt worden, de compostbak moest worden gestuukt en het gebouw moest van binnen wit geverfd/gekalkt worden. De creatievelingen begonnen aan de muurschilderingen (wij dus niet). Buiten werd door Mikki het logo van Vamos gemaakt, Fleur schreef buiten Vamos 2013 op met de bijbehorende namen omdat dit door de jaren heen flink vervaagd was. Johan en Wouter gingen de compostbak stuken met Joop en de rest ging aan de slag met het witverven/kalken van het gebouw en de muurschildering binnen. Als middag eten hebben wij tonijn op met rijst, spaghetti, bruine bonen saus en sla. Als toetje kregen wij heerlijke ananas ijs dat speciaal voor ons gemaakt was. In de middag moesten we weer werken. Een deel ging de kinderen vermaken en een deel ging weer verder met de taken van vanochtend. Inmiddels waren ook de jongeren uit Garanhuns aangekomen en deze hielpen met het verven. Na een lange dag verven was iedereen er best wel klaar mee, dus gingen we met de kwasten een muziekband na doen. (De filmpjes zijn nu nog niet binnen maar zullen ooit wel gepost worden hier of bij Viva.) Bij het avond eten waren er helaas een aantal Vamos-jongeren niet bij. Dit komt omdat ze bij verloop van de dag een beetje ziekjes zijn geworden, en deze jongeren waren even toe aan wat rust. Nu (22-7) is iedereen er bijna weer boven op. Na de maaltijd kwamen de Viva-jongeren naar São Clemente toe en hadden we een ontmoeting met de hele Viva 7 groep. Dit is ook de groep die in januari naar Nederland komt. We deden eerst een quiz om de landen Brazilië en Nederland wat beter te leren kennen en daarna ook om elkaar wat beter te leren kennen. Na deze quiz was het tijd om gezellig wat te kletsen en een drankje te doen. Wij (Wouter en Jefta) gingen voetballen met 2 jongeren van Viva en de rest probeerde, soms met behulp van translate, wat te praten met de Brazilianen. Na een lange en intensieve dag ging rond 11 uur iedereen naar bed of naar huis toe. Al met al een geslaagde dag, morgen weer een nieuwe.

Groetjes,

Wouter en Jefta


Dag 12: Een groet van ons allemaal

Lieve familie en vrienden van Vamos!

Wat geweldig dat jullie allemaal zo met ons meeleven. Velen volgen ons in het dagboek, met de dag verslagen en foto’s. En dankjewel voor al jullie lieve berichtjes in het gastenboek. We zijn er ontzettend blij mee en daarom schrijven we vandaag allemaal een klein stukje van het verslag met een groet aan al diegenen van wie we veel houden. Weer veel leesplezier uit Campina Grande…

Camilla

Mams: HEEEEEEL veel succes met de Nijmeegse vierdaagse! Je kan het, hopelijk niet al te veel blaren en geniet je van de gezellig sfeer. Drink maar een lekker drankje met pap, als je klaar bent 😊

Papa: Nou pap, inderdaad weekje alleen. Hopelijk lukt het om wat voor jezelf te koken, en anders kan je altijd lekker pannenkoeken eten. Hier hebben de allerliefste dames van de keuken ook een keer patatjes gemaakt (bijna net zo goed als die van jou). Had ik wel even gemist na 7 dagen in de week spaghetti. Mis jou en mama wel, maar zie jullie snel weer. Nog iets meer dan een weekje.

Rick: Hopelijk lees je dit… maar mocht er ooit een klushuis komen dan heb ik nu zeker wel genoeg ervaring opgedaan. Muren schuren, kalken en verven. Dakpannen en kruiwagens lopen en nog veel meer. Je herkent me niet meer terug haha. Mis jou enorm xxx  (P.S. Mam of pap zouden jullie dit kunnen appen voor de zekerheid, want ik heb nog niks gehoord van Rick…)

Eline

Lieve papa, mama, Jeremy, Mitchel en andere familie en vrienden,

Inmiddels zitten we al over de helft, wat gaat de tijd hier snel en toch ook langzaam voorbij. De projecten lopen al heel goed. Vooral in de moestuin gaat het goed, die is bijna af. Ik vind het heel leuk om steeds jullie berichtjes te horen. Voor jullie is het misschien ook leuk om VIVA te volgen, dat is Vamos in Brazilië zij posten heel veel foto’s op instagram. Met mij gaat het goed, we zijn met een hele leuke groep jongeren, waarmee we lachen en soms ook een traan laten. Doordeweeks zijn we 5 dagen aan het werk met op verschillende dagen een avondprogramma, in de weekenden gaan we naar de andere steden en verkennen we daar de omgeving. Zoals je hoort is het een druk bezet programma, maar we doen het samen en hebben het heel erg leuk. Ik mis jullie wel hoor!

Hoe is het met Nani? Snapt ze het een beetje?

Ben heel blij als ik jullie allemaal weer kan zien en kan knuffelen.

@Mitchel: Waar blijven de verhalen? Je laat wel op je wachten 😉

@Pidumie: Hoe gaat het met Amélie, loopt ze al een beetje?

@Laura: Hoe staat het met je scriptie, wil het een beetje lukken? 🙂

Tot snel allemaal, kan niet wachten om jullie te vertellen wat ik hier allemaal heb mogen beleven.

Lieve knuffels en kus van mij,

Liefs Eline

Elise

Lieve pap, mam, Martino en Jappa,

Vaders heel veel succes met de Nijmeegse vierdaagse. Hopelijk als je dit leest heb je hem helemaal voltooid, met hopelijk niet te veel pijntjes. Ik ben in ieder geval super trots!! Moeders hopelijk was het enig in de kamper met Tom en Annet 😉 Hier in Brazilië is het erg leuk. Doordeweeks zijn we veel aan het werk, en heb hierdoor besloten een carrière switch te doen. Namelijk tot kalkschilderaar. Ik heb al super veel mensen ontmoet, wat heel bijzonder en mooi is! Ik heb meer dan genoeg verhalen als ik terug ben, maar dat is te veel voor nu. Ook volg ik opa zijn advies goed op en blijf ik geregeld even thuis om bij te slapen, want moe dat ben ik zeker. Ik kan niet wachten om jullie weer te zien, want stiekem mis ik jullie wel!

Dorienke, wat leuk dat je een berichtje stuurde! Ik was helemaal verrast. Je hebt wel een nodige discussie met Camilla aangewakkerd over wie het leukste nichtje is.

Malakas, Camilla en ik verwachten eigenlijk nog wel een Bob update. Wij missen jullie heeel erg, en kunnen niet wachten om weer bij te kletsen!!

Heel veel liefs van Lies X

Fleur

Lieve familie en vrienden,

Ik kan niet geloven hoe snel maar ook langzaam de tijd gaat. Besef van tijd is hier heel erg moeilijk maar dat zorgt er wel voor dat je in het moment leeft en alles via een andere blik ziet. Het weer hier is prachtig, wat top is want dan kan ik Rens bijhouden met bruinen. Ik heb echt een te gekke tijd met allemaal gastvriendelijke mensen en schattige kindjes om mij heen. Wij als groep zijn ook heel hecht geworden en we lachen ons buikspieren kwekend kapot. Ik mis jullie wel hoor en Floortje ook natuurlijk. Geniet nog van de rust thuis en mis me niet te veel, want voor jullie het weten ben ik al weer terug en zal ik alle verhalen en belevenissen met jullie delen.

Ps. Ik blijk dus toch slecht te zijn in volleybal, gekneusde pink als gevolg.

Kusjes,

Fleur

Jefta

Hoi thuisblijvers, Ik ben inmiddels al over de helft van de reis en heb al zoveel meegemaakt. Wij maken hier lange dagen en werken hard, maar krijgen ook heel erg veel mee van de cultuur hier in Brazilië. Ik kan niet wachten om al deze verhalen met jullie te delen. Ondanks de lange dagen vliegt de tijd voorbij. Met de groep hier is het erg gezellig en we verblijven op een mooie locatie met leuke mensen die voor ons koken etc. Dank jullie wel voor jullie leuke berichtjes op het gastenboek. Ik vind het altijd erg leuk om een berichtje te ontvangen. Ik hoop ook dat het goed met jullie gaat en dat iedereen het naar zijn zin heeft op de camping of in Frankrijk of ergens anders. Tot over anderhalve week!!

Groetjes,

Jefta

Johan

Beste mensen, het is al bijna twee weken sinds dat wij aangekomen zijn in Brazilië.
Iedereen waarmee wij in contact komen is gezellig en verwelkomend. Gister ben ik er even tussen uit  gegaan om een boerderij te bezoeken. Het was erg fijn om weer eventjes alleen met een boer te praten (ook al is het erg gezellig binnen de groep). Hierdoor ben ik veel te weten gekomen over de cultuur en de Braziliaanse leef omstandigheden. De dagen vliegen voorbij en er zijn nog maar een paar dagen om met meer sterke verhalen thuis te komen.

Groetjes Johan Habben Jansen

Mikki

Lieve familie en vrienden,

Jeetje, wat is dit GAAF! Ik kan bijna niet omschrijven in woorden hoe ik alles ervaar. De mensen zijn zo verschrikkelijk lief en oprecht en het is zo bijzonder hoe sterk en snel een band kan groeien met maar zo weinig woorden om te communiceren. Ik leer en ervaar hier zo veel moois. En wat geweldig is: iedereen geeft elkaar hier knuffels!!! Je voelt hier een liefde en dankbaarheid van iedereen die ik nog nooit heb gevoeld, we lijken wel beroemd. We dansen, lachen, huilen en vooral alles samen. Ik voel me helemaal thuis hier. Ik wacht altijd met smacht op jullie berichtjes die mij enorm goed doen en altijd een glimlach op mijn gezicht toveren. Ik hou zo verschrikkelijk veel van jullie!

Tot snel allemaal!! Hele dikke knuffels aan iedereen, daag schoonheid, HOU VAN JOU HE! Tot snel zonnebloem! Kusjes aan de Coby’s en een kus van de Bobbetwix! En goed opletten hé!

Mirjam

Lieve familie en vrienden,

We zitten ondertussen bijna in het weekend van de tweede week. Ik heb zo veel nieuwe indrukken en ervaringen opgedaan dat het gewoon te veel is om op te noemen, maar ik wil zeker laten weten dat het zeker de moeite waard is om een heel jaar er naar toe te leven. De ontmoetingen met VIVA zijn zo gezellig dat het moeilijk is om afscheid te nemen daardoor kijk ik ook extra uit om ze te ontmoeten in januari 2024. (Ook wil ik graag updates van het herstel van Lisa en hoe het gaat met Manon. Ohja en vergeet de katten geen eten te geven.)

Heel veel liefs en kusjes,

Mirjam

Rens

Hallo allemaal, we zijn alweer over de helft en wat is het toch geweldig om dit mee te maken. En vooral met zo’n leuke groep. Het zijn lange dagen en korte nachten, maar dat maakt het zeker niet minder leuk. Ook de berichtjes uit het gastenboek zijn geweldig om te luisteren. Ook is het hier elke dag heerlijk weer, we zijn nog geen moment nat geregend. (Die klop ik af 😉)

Pap en mam, ik hoop dat jullie het nog een beetje vol houden thuis, zo zonder kinderen. De foto moest er helaas af, want dit kan de toekomst van Wouter schaden.

Opa en oma, ik houd van jullie en kijk er naar uit om jullie mijn verhalen te vertellen.

Heel veel liefs,

Rens

Winny

Lieve thuisblijvers,

Hier een berichtje uit Brazilië. We beleven zoveel en het is zo gezellig dat ik bijna geen tijd heb om jullie of mijn telefoon te missen. Het is heerlijk om zonder belangrijke spullen en besef van tijd te leven. Wel is het vroeg opstaan en een druk programma, maar ondanks de vermoeidheid geniet ik enorm. De mensen die we hebben ontmoet zijn allemaal zo aardig! We worden overspoeld met verwennerijen en ze willen allemaal op de foto, net alsof we beroemd zijn, haha. Het is erg gezellig met de groep en naast het werk zijn er allemaal leuke activiteiten gepland door VIVA. Zo gingen we vandaag kijken bij het Health & Technology departement van de universiteit hier in Campina Grande. Morgen kunnen we eindelijk beginnen aan de muurschilderingen.

Hopelijk gaat alles goed daar in Nederland, tot snel!

Heel veel liefs en dikke knuffel,

Winny

Wouter

Lieve Thijs, Mariska, Femke, Maartje, Familie en vrienden,

Ik zit alweer 13 dagen in Brazilië en dit voelt totaal niet zo. Het besef van tijd en wat er gebeurd in de wereld heb ik totaal niet en dit geeft toch wel weer veel vrijheid. Het werk dat we hier met z’n alle doen is super leuk , zwaar en heel erg mooi. De mensen die je leert kennen ontvangen je allemaal met open armen. Of je met elkaar kan praten of alleen met handgebaren, dit maakt niet uit. Als je maar kan lachen met mekaar en dat kan zeker. De groep en begeleiding is hecht met elkaar en we lachen ons helemaal stuk. Ik heb het super naar mijn zin maar ik mis wel het contact met vrienden en familie. Ik zie jullie gelukkig al over 10 dagen. Dit was alweer mijn stukje, nog een fijne vakantie en tot snel!

Groetjes Wouter

Bernice

Lieve Jos, Tim, Siem, papa en mama,

Hoe gaat het met jullie? Hier alles goed! Uit de verslagen weten jullie al wat we doen. De ontmoetingen met Brazilianen zijn heel leuk: iedereen is enthousiast. Het eten bij één van de Viva leden en haar familie (moeder, oom, tante, vriendin en vriend) thuis, Haissa was erg bijzonder en gezellig. Ze hadden erg hun best gedaan op het eten en via Google Translate kun je toch met elkaar praten. Ook het beachvolleybal en beach tennis vond ik erg leuk. Dit weekend gaan we naar Monteiro Nog een hele fijne vakantie gewenst en tot gauw!

Groetjes en liefs, Bernice

Jeanet

Lieve, Jeroen, Wendy, Esther, Chris, Wouter, Lisette, Mats, Jur, Kate, Zara, Sam, Wes en ?kustje.

Wat doen we hier weer veel indrukken op, we werken heel veel samen met de Vivagroep en dat is super. De bouw/tuin [daar werk ik ’s morgens] gaat naar wens en met de kinderen werken [’s middags] is natuurlijk altijd weer super leuk. De kinderen zijn heel gezellig en lief naar elkaar. Ook onze groep is leuk om mee te werken. Kortom we hebben het weer super naar ons zin. A.s. weekend naar Monteiro, daar zien we Ana Alice. We hebben zin in het weekend, lekker even relaxen. Dan nog 3 dagen bikkelen en daarna alweer naar Recife voor de 2 laatste dagen. Dikke kus van Joop en Jeanet

Joop

Wat voelt het weer vertrouwd om met een groep jongeren in Brazilië te zijn en alle oude bekenden te ontmoeten. Met elkaar zijn we aan het werk om weer iets moois achter laten. Het mooiste dat we achterlaten is de liefde van de Brazilianen die van ons houden. Ik kijk nu al uit naar januari 2024 als VIVA 7 naar Nederland komt. Een dikke kus voor de kinderen, kleinkinderen, familieleden en kennissen. We hopen jullie begin augustus weer in goede gezondheid te ontmoeten en samen onze mooie ervaringen te kunnen delen. Dat zal niet eenvoudig zijn, want je kan het pas ervaren als je het proeft, ruikt, ziet, en …. vul maar aan. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Huub

Beste Thuisblijvers, ik mag de rij sluiten. Het is fijn om weer met een Vamosgroep in Brazilië te zijn. Het was allemaal best spannend zo de eerste keer zonder pater Gabriel. Maar de VIVA jongeren hebben het allemaal goed voor elkaar. Een heel vol en afwisselend programma om het leven in Brazilië goed te leren ontdekken. Onze jongeren ontvangen zo veel informatie en doen prachtige ervaringen op. De reis is daarmee niet alleen doelbewust maar ook zinvol en betekenisvol. Super om zo met deze jongeren op pad te mogen zijn, dat doet goed en geeft veel dankbaarheid. Mooie ervaringen voor onze jongeren en prachtige ontmoetingen met VIVAjongeren, we hebben ze van harte genodigd voor januari 2024!!!


Dag 11: Hard werk en toch vrije tijd

Camilla en Johan

Vandaag begon de dag zoals ‘normaal’ in Brazilië op weer gewekt door Huub. Bon Dia!!
Na het ontbijt zijn wij met zijn alle naar de basisschool gegaan, die naast ons project is. Paar van de kinderen herkende we al want die komen elke middag met ons spelen. Hier zijn we alle basisschoolklassen langsgegaan en even een kort praatje gehouden over het belang van Engels leren en spreken. Daarna werd de Vamos groep opgedeeld in jongens en meiden. De meiden gingen met alle meisjes dansen en de jongens gingen met de jongens voetballen.

Heel leuk! 😊 Daarna moesten Joop, Johan, Wouter en Camilla nog een kort interview opnemen. De kinderen gingen in het Engels een vraag (proberen) te stellen en dan gingen wij daar antwoord opgeven. Dit kunnen ze later leuk terugkijken. Toen naar het project gegaan en hebben we nog een uurtje verder gewerkt aan het schilderen van de buitenmuur en het wegslopen van de grond binnen in het gebouw. TIJD VOOR LUNCH, yes!! En gelukkig mochten we nog even een half uurtje Siesta houden voordat we weer gingen werken.

Iedereen behalve Johan, ging in de middag weer naar het werkgebied. De sterke mannen en dames gingen weer verder met het slopen van de grond. Het zweet was te zien op alle voorhoofden. Ook gingen we gezellig met de kinderen spelen in de kinderdagopvang. Ik (Camilla) heb voor het eerst een ruzie opgelost en een meisje getroost omdat een jongetje niet verliefd op haar was, en dat allemaal in het Portugees. Als dat geen bucketlist dingetjes is, dan weet ik het ook niet meer 😛

Ik (Johan) werd na de lunch opgehaald door Casiano, een lid van ViVa. Casiano is zo gastvrij geweest mij te laten ontvangen op zijn boerderij. Maar voordat ik daar meer overga vertellen, ga ik jullie een beeld geven hoe het is om in Brazilië met een kleine bus (van rond 15 personen) rond te reizen.
Toen Casiano en ik aankwamen bij de verzamelplaats van de busjes mochten wij meteen in stappen in een bus, de chauffeur zat zelf nog te wacht buiten de bus, wij zijn voorin gaan zitten. Tussendoor kwam er nog een man voorbij met een ijscokar. Toen wij een maal op het punt stonden te vertrekken strong opeens een tweede medewerker van het busje in, die diende als een conducteur. Deze conducteur wist zelf alleen niet helemaal dat hij de deur moest sluiten wanneer de bus ging rijden, waarna hij met een aantal Portugese zinnen en een hoop rare geluiden probeerden mee de bus in te krijgen. De bus reis duurde rond de 35 minuten.

Eenmaal aangekomen bij de boerderij begon de rondleiding, langs een groot waterreservoir waar het regenwater werd op gevangen en na tweemaal filteren gedronken werd in huis. Daarna zijn wij langs de varken gelopen er leven in totaal 11 varken waarvan 1 vader, 1 moeder en 9 jongen varkens. Deze varkens zijn voor vleesproductie voor de horeca in de lokale gemeenschap en voor eigen consumptie. Ongeveer eens per maand slacht Casiano één van zijn varkens.
Na de varkens zijn wij een stukje door het bergachtige landschap gelopen, met een oppervlakte van 4 hectare. Op deze grond staat mais, cactussen en een lokale plant waar ik de naam van vergeten ben. De maiskolven worden gegeten door mensen, de rest van het gewas gaat naar de koeien nadat het versnippert is.
Ook een van de mooie landschapselementen van Brazilië zijn de bossen, doordat de boerderij in dit gebied specifiek gezegd moet bestaan uit 25% bos worden deze instant gehouden. Om een gedeelte van dit land toch te kunnen benutten worden de bossen gebruikt als een weiland, voor de koeien om in te grazen.
Voor de kenners tussen ons de koeien van Casiano bestaan voornamelijk uit het ras de Friese Holsteiner maar er is ook een stier met genetica van de Jersie en een beetje van een Indiase koeien ras. Hiermee wil die proberen een koe te produceren die melk levert met goede vet en eiwit gehaltes, redelijk wat produceert en goed bestendig is tegen de hitte.
De 5 Holsteiners worden gemolken met de hand, ik heb ook nog het genot gehad om even een koe te melken met de hand.

Om dit bezoek af te sluiten wil ik nog wel even gezeggen dat Casiano met een geweldige 6 koeien, 11 varkens, één ezel, een aantal kippen en één muildier is Casiano een mooie kleinschalige boer. Hij kan hier echter nog niet van eten dus werk ook nog als marine biologist. Daarna zijn we snel een wezen eten en onderweg gegaan naar de sportavond. In de avond werden we meegenomen door de Viva jongeren om te beach volleybal en tennis te spelen. Beach tennis hadden we nog niet eerder gezien, maar het was heel grappig om te doen. Het is met een padel racket op een badmintonbaan in het zand. Onwijs genieten en lekker na zo’n dag werken. Nu zijn we moe en voldaan en gaan we lekker slapen. Bonne noite 😊


Dag 10: Meeting the family

Hallo iedereen,

Voor de mensen die dit verslag voor de eerste keer lezen, wij worden elke dag wakker gemaakt door Huub zijn “Bon dia”. Dus ook deze ochtend. Daarna zijn we allemaal als zombies naar het ontbijt geslenterd. Het was een moeizame ochtend. Na een niet speciaal ontbijt, maar wel met een mooi verhaal van Pater Gabriel die we iedere dag ontvangen, zijn we de bus in vertrokken en zijn we als beesten aan het werk gegaan. Dit leidde tot een halve doodervaring bij Elise. Ze werd namelijk bekogeld door cement. Spoiler alert, ze leeft nog. In de tuin werd er hard gemetseld aan de, nog niet stinkende, composthoop. Wat wel stonk, was de netaangelegde riolering die is geklapt. Dat leidde tot een kleine waterschade en een hele hoop stank. Bij de bouw is er gekalkt en de grond verdiept voor het leggen van de fundering. Eline, Bernice en Jeanette zijn op pad geweest om spullen te halen voor bij de kindermiddagopvang.

Naarmate de ochtend vorderde, hoe minder moeizaam het ging. Vooral tijdens de lunch kreeg iedereen een energy boost (het half uurtje powernappen, speelde hier mogelijk ook grote rol in). We aten groente met kruiden, vlees, rijst en spaghetti. Voor het dessert had Leonardo Lamartine, niet te vergissen met Leonardo di Caprio (even knap wel 😉) een heeerlijk toetje gemaakt. Hij is namelijk master chef. Het was een soort cakje met aardbeien erop.

Na dit feestelijke maal en heerlijke powernap, moest er wel weer gewerkt worden. Met het oog op dat het gebouw over een week af moet zijn, zorgde ervoor dat iedereen net wat harder liep. In de bouw gingen ze verder met het kalken en de grond verdiepen. In de tuin hebben ze het metselen van de composthoop en de werkplaats afgemaakt! Bij de kindermiddagopvang hebben ze stenen beschilderd en een groepsfoto gemaakt. Fleur was hier helaas niet bij (zorgde voor een hoop huilen), maar ze was aan het strijden in de tuin. De kinderen van de kindermiddagopvang waren hier niet blij mee en trokken aan haar. Fleur moest helaas door en werd alsnog beloond met een mooie beschilderde happy stone.

Helaas moeten we bekennen dat we nu beland zijn bij de dieptepunten van de dag. Het begon bij de bus. Na al dat Braziliaanse eten, zijn we op de feiten gedrukt, we zijn te zwaar… Dit werd toegegeven door de bus. Bij het beklimmen van een berg, maakte de bus een wel heel raar geluid. Het commentaar van Fleur hielp hier niet erg bij. Na drie keer zeggen “Ik voel het al, hij heeft moeite ermee” stopte het geluid verbazingwekkend niet. Gelukkig hebben we het wel gered. De chauffeur zwaaide ons alleen niet uit, hij ging even kijken wat er mis was. Toen struikelde we op het volgende diepte punt. We waren lekker aan het roddelen in de gang, maar Batman kwam langs. Hij schrok zich dood door al die roddels die verspreid werden. Hij vloog snel naar buiten. Gelukkig was de rust wedergekeerd en iedereen ongedeerd.

Het was tijd om ons klaar te maken, voor onze wilde avondplannen. Gisteren hebben we bij het avondeten een heel ingewikkeld kaartspel gedaan (naar Huubs zeggen). We moesten kaarten trekken en wie een match hadden (dus dezelfde kaarten) zouden samen gaan eten bij een VIVA lid. Iedereen had zijn best gedaan om er mooi uit te zien. We werden opgehaald door een VIVA lid en vertrokken de donkere straten van Brazilië in. Dit was wel een beetje spannend, want de groep was voor het eerst uit elkaar getrokken (het was een emotioneel afscheid, en hier en daar werden er wat tranen gelaten, we zullen geen namen noemen). Elise zat met Winny in de auto en ging op bezoek bij Mateus. Doordat hij ver weg woont, zijn ze gaan eten bij zijn zus, man en drie kinderen. Eerst werd er wat gekletst, dit ging voornamelijk via Google Translate. Er werd wat gedanst, en vooral heeeeerlijk gegeten. Fleur zat met Camilla in de auto en ging op bezoek bij Erivaldo, helaas was zijn auto kapot en moesten ze gebracht worden, maar hij stond met open armen op hen te wachten. Zij hebben ook nog een exclusieve tour gehad van de buurt. Daarnaast hebben ze heel zijn familie ontmoet, in totaal wel 10 mensen. Dit maakte het bezoek wel veel gezelliger en ze waren super gastvrij en zeiden dat we daar altijd terug mochten komen of blijven slapen. Als afscheid werden er, op zijn Braziliaans, cadeaus uitgewisseld. Wij, vanuit Vamos, gaven een Nederlands leeuwtje (mede mogelijk gemaakt door Annita Olsthoorn (Thanks mam X)) en zij gaven ons snoepjes. Elise en Winny kregen ook een prachtige tekening mee. Een representatief beeld, namelijk Elise getekend als aardappelmannetje en Winny als lieve jongvolwassene. De andere Vamos leden hebben soortgelijke, maar toch weer hele andere ervaringen beleefd. Als cliffhanger, kunt u hier bij thuiskomst naar vragen.

Hopelijk hebben jullie genoten van dit prachtige bericht. Wij in ieder geval wel.

Groeten en tot ziens,

Fleur en Elisa


Dag 9: Dansen met VIVA

Vanmorgen werden we om 6.00 uur én 6.30 uur gewekt door Huub. Na weer een lekker ontbijt verzorgd door de drie kokkinnen, was het de hoogste tijd om aan het werk te gaan.

Vandaag hebben we in de tuin het pad vrijgemaakt voor de nieuwe ingang en is er een begin gemaakt met het metselen van een muurtje voor de composthoop.

Ondertussen is er in de nieuwbouw geschuurd en gekalkt door Camilla en Eline. Om het gebouw heen waren Rens, Jefta en Wouter hard aan het werk met het uitscheppen van het pad eromheen. Hierbij werden ze ondersteund door Winny, die heen en weer reed met de kruiwagen.  

We hebben het werk even onderbroken voor een welverdiende lunch met  een lekkere vegetarische specialiteit. (Daar hebben we erg van genoten!).

Als toetje was er weer verrukkelijk kokosijs, deze keer met wafeltjes.

’s Middags toen we met de bus aankwamen stonden de kindertjes uit de wijk alweer op ons te wachten. Twee strandballen zorgden weer voor heel veel pret. Ook hebben we getekend, armbandjes gevlochten, twister gespeeld, andere spelletjes gespeeld en touwtje gesprongen.

Daarna hebben we alle kinderen bij elkaar geroepen en dansjes gedaan op Nederlandse kinderliedjes. Ondanks dat ze de taal niet kenden pikten ze de dansjes snel op en deden ze heel enthousiast mee.

Buiten waren ze bezig met het aanleggen van de leidingen voor de pomp naar de tuin. Deze hebben we met zijn allen afgemaakt door de polonaise erover heen te lopen.

Bij het avondeten hadden de drie kokkinnen een grote verassing : we kregen vanavond naast soep echte patat zoals wij dat in Nederland kennen.

’s Avonds hadden we een hele leuke ontmoeting met de Viva-leden hier in het gebouw.

Voor de gelegenheid hadden de meiden een mooie jurk aangetrokken. Rens wou dit natuurlijk ook. Dus heeft hij even geshined in Camilla’s jurk.

Bij binnenkomst brandden de fakkels en werden we toegezongen. We hebben een Braziliaanse dansles gehad. Dit was best vermoeiend maar vooral erg leuk!

In de busreis naar Garanhuns hebben we ons lang vermaakt met het spelen van “Ik ga op reis en ik neem mee….” Dit gingen we nu doen met de namen van alle aanwezigen. Dit bleek nog best een opgave met de lastige uitspraak van de Braziliaanse namen.

Het laatste spel was ‘Wie is het?’. Nederland streed tegen Brazilië. Gelukkig hebben we de eer hoog gehouden en gewonnen met 2-1.

Er zijn drie rondes gespeeld: dit bleken Pater Gabriël, Vincent van Gogh en Neymar.

Als afsluiting van de avond is er muziek gemaakt bij het kampvuur. Er is gitaar gespeeld en Elise dwarsfluit. Het was een erg gezellige avond en leuk om iedereen zo iets beter te leren kennen.

Groetjes van Winny en Bernice


Dag 8: Een leuke lange dag

Hoi allemaal,

Vandaag, Zondag 16 juli, werden we gewekt om 6.30 om om 07:30 alweer aan de ontbijttafel te zitten. We werden namelijk om 9:00 verwacht in de kerk waar we een Braziliaanse kerkdienst gingen bijwonen. Huub die hielp de pastoor met de dienst, en hij had een ook een hele mooie speech voorbereidt en deze werd vertaald naar het Portugees zodat iedereen in de kerk de speech kon volgen. Ook heeft Winnie een mooi gebed voorgedragen die geschreven is door de vader van Winnie.

Na de kerkdienst gingen we naar de klok van Garanhuns. Dit is een werkende klok die op de grond ligt met een heleboel bloemen er omheen. Hier hebben we een paar groepsfoto’s gemaakt. Hierna zijn we naar een speelpark gegaan. Je kon hier van alles doen. Er werd gevoetbald, er was een springkussen, er waren hardlopers, je kon er voetballen, alles wat je kan bedenken kon daar wel gedaan worden. Na wat rond gelopen te hebben zijn er een paar gaan voetballen, Jefta, Johan en Wouter gingen voetballen tegen 3 Brazilianen. Dit partijtje was alleen wel van korte duur omdat we maar 20 minuten in het park hadden. Dit was best wel jammer maar we hadden een strakke planning dus we moesten snel door.

De volgende stop was bij de boerderij, genaamd Polilac. Tijdens ons bezoek hebben wij eerst een rondleiding gekregen over de boerderij. Onze eerst stop was bij de melkput, er wordt twee keer op een dag gemolken. ’S ochtends om 4:00 beginnen de melkers die rond 8:00 klaar zijn met de ochtend routine, rond 16:00 beginnen ze met de tweede melking. Het vang hok voor de melkput is verzien van ventilatoren en sproeiers waardoor de koeien koel blijven. In totaal zijn er 120 koeien in die dagelijks worden gemolken, deze koeien zijn opgedeeld in 4 groepen op basis van lactatie (dagen na afkalving) en de hoeveelheid gegeven melk. Het bedrijf heeft een totale oppervlakte van 150 hectare waarvan 33 hectare rond de boerderij voor de weidegang.  

Hierna gingen we lunchen in een restaurant dat bij de boerderij hoort. We krijgen heel veel verschillende soorten kaasjes, verse melk en yoghurt, rijst met een bonenschotel en voorderest wat toastjes en croissantjes. De lunch was samen met de VIVA jongeren en het was hartstikke gezellig. Omdat we de VIVA jongeren van Garanhuns de afgelopen 2 dagen heel veel hebben gezien, kenden we ze wat beter en hebben we veel met mekaar gepraat. Je kan wel zeggen dat er een vriendschap begint te ontstaan.

Na de lunch gingen we weer terug naar Campina Grande. De reis heeft in totaal 4,5 uur geduurd en we zijn veilig aangekomen zonder bijzonderheden tegen te komen. Bij het huisje werden we opgewacht door de huisvrouwen en de pater en dit was er leuk.

Groetjes, Wouter en Mirjam

(Dinsdag 19 juli begint de vierdaagse en we willen de Rotery van woerden in het bijzonder ontzettend veel succes wensen wij weten zeker dat iedereen het zal halen omdat jullie er hard voor hebben getraind. Toi Toi Toi)

(De mooie foto van Rens en Wouter is natuurlijk niet echt. Rens en Wouter zaten met hun hoofden zo gepositioneerd dat het leek alsof ze elkaar een kusje gaven, maar in het echt gaven ze de lucht een kusje. Dus René, er is niks om je zorgen over te maken😉)


Dag 7: Eerste dag in Garanhuns

Hallo allemaal!!! Leuk dat jullie dit verslag lezen. We werden vandaag voor het eerst wakker in het prachtige Garanhuns. Het is weekend en dat betekende een uurtje langer uitslapen. We werden om 7.00 gewekt in plaats van 6.00. Het ontbijt is hier iets minder uitgebreid, maar daarmee niet minder lekker. Het schema gaf aan dat er een drukke dag voor de boeg lag. Met als allereerste de Dia de solidariedade. Toen we aankwamen kregen we zoals we inmiddels gewend waren, een warm welkom. De kinderen stonden op ons te wachten en toen we uitstapten mochten we meteen met de kinderen gaan dansen.

Huub sprak de gemeenschap toe, over hoe belangrijk de Dia de solidariedade is, want dat is het. De Dia de solidariedade is namelijk een soort Voedselbank voor de arme mensen hier in Garanhuns. Na het dansen moesten we toch echt weer aan de slag. We splitsten de groep op en een aantal mensen gingen kleren uitdelen, die we vanuit Nederland hadden meegenomen. Een andere groep ging voedselpakketten uitdelen en de laatste paar mensen gingen helpen met het schminken en vermaken van de kinderen. De VIVA-jongeren waren druk bezig met het uitdelen van suikerspin en yoghurtdrink aan de gemeenschap.

De dag werd ook medemogelijk gemaakt door het pastoraat van de kinderen. Dat is een groep vrouwen die alles rondom kinderen, zoals zwangerschap en opvoeding, begeleiden. Wij hebben ook kennis gemaakt met deze vrouwen en hun werk. We kregen als afsluiting van de Dia de solidariedade ook nog een presentje. Een prachtige ketting in de vorm van een rozenkrans. Na deze intensieve ochtendactiviteit gingen we meteen door naar een voorgaand Vamos-project. Het was een kerk die door Vamos is neergezet en waar verschillende muurschilderingen in waren gemaakt. Ook op deze plek kon de groepsfoto natuurlijk niet vergeten worden. Na dit korte bezoek zijn we onderweg gegaan naar het ouderen tehuis. In dit huis woonden 64 vrouwen die niet meer voor zichzelf konden zorgen of verzorgd konden worden door hun familie. We hebben gezien hoe alles in dit huis in zijn werk ging. Er waren verschillende ruimtes met vrouwen die allemaal in een andere staat waren. In een ruimte lagen een aantal vrouwen die niet meer uit bed konden komen, konden praten of zelf eten. De verhalen die verteld werden over deze vrouwen waren erg indrukwekkend. Sommige van deze vrouwen waren afgestoten van hun familie omdat ze een te grote last veroorzaakten. Hierdoor kregen ze ook nooit bezoek van hun familie. Daarom was het erg goed dat dit huis bestaat! Gelukkig was niet iedereen in dit huis in zulke slechte staat. Er waren ook heel wat vrouwen die nog best mobiel waren, maar net niet meer voor zichzelf konden zorgen. Elise sprak nog een oude vrouw die een dichter was vroeger. Toen we bijna weggingen kreeg ze zelfs nog een gedicht van deze lieve vrouw. Met het vertalen van het gedicht stuiten we nog op enkele moeilijkheden, maar we komen er wel. Deze daad laat ook wel zien hoe blij de vrouwen waren dat wij langskwamen en ze een beetje aandacht gaven. Na deze intensieve ochtend waren we echt wel toe aan een beetje ontspanning en een lekkere lunch. Dat is dan ook precies wat we gingen doen. We gingen terug naar onze slaapplek en kregen weer een heerlijke warme lunch voorgeschoteld. Na de lunch moesten we toch weer vlot door want het middagprogramma liet ook niet op zich wachten.
Toen zijn wij met zijn allen weer op pad gegaan in de bus, nu richting het de begraafplaats waar pater Gabriel tot rust gelegd is. Eenmaal bij het graf aangekomen heeft Huub een gebed uitgesproken met een terug blik van het geweldige leven wat Gabriel mocht leiden. Daarna heeft iedereen van de Vamos groep een kaarsje aangestoken bij het graf. Waarna Huub de nieuwe grafsteen heeft geplaatst.

Na dit emotionele moment zijn wij ontspanning gaan zoeken bij een meer genaamd Lago Sao Francisco. Voordat wij gingen relaxen hebben wij een expositie van visuele kunst bekeken en gevoeld. De expositie bestond uit verschillende kunstvormen, zo stonden er een aantal beelden die men niet mocht bekijken met de ogen en alleen maar kon bekijken met de handen. Evenals een aantal schilderijen die aangeraakt mochten worden.
Deze expositie was een mooie start om een relaxte namiddag te beleven. Bij het meer zijn er kaartspelletje gespeeld en hebben wij een doolhof gedaan. Uiteraard was er ook nog tijd voor een prachtige groepsfoto.


Toen zijn we naar een gebouw gegaan van de VIVA jongeren. Eenmaal aangekomen werden we feestelijk onthaald en zijn we met zijn allen gaan dansen. Na enige tijd kon het Benefietdiner van de VIVA jongeren beginnen. Na lekker gegeten en gedronken te hebben samen met de VIVA jongeren en hun ouders stond ons nog een verrassing te wachten. Namelijk een dansvoorstelling vol met Braziliaanse cultuur. Het was een prachtige dans en na afloop hebben we met zijn allen gedanst. Dit was het einde van onze intensieve dag, maar voordat we weg konden uiteraard nog een groepsfoto.

Dit was alweer dag 7 van onze prachtige reis. Wij kijken uit naar jullie berichten!!!

Groetjes,

Jefta & Johan

PS.

Huub leest alle berichten voor en hij beeld elke smiley uit. Dus graag veel smileys in de berichten😊.

Fleur kijkt ook graag uit naar een berichtje voor haar…


Dag 6: Hoera, weekend!

De dag eindigde in een andere stad dan waar we vanmorgen gewekt werden. Het weekend staat voor de deur en daarom verhuisden we naar Garanhuns om daar de toekomstige VIVA leden te ontmoeten en diverse andere activiteiten te doen. Maar daarover morgen meer.

Vandaag vrijdag 15 juli gingen we na het ontbijt weer met de bus naar ons werk. De vermoeienissen gaan een rol spelen, maar we konden niet wegblijven van de werkplek, want er stonden een aantal belangrijke zaken op het programma die uitgevoerd moesten worden. Dus geen vrije ochtend voor de groep, maar wel tot 11.00u werken.

Als eerste in de tuin. Daar had onze adviseur van Sebrea, Renato,  plateaus met plantjes meegebracht die hij een maand geleden al had gezaaid. Deze moesten in de bedden geplant gaan worden. Eerst bemesten met humus, daarna nat maken en daarna legde hij aan ons, maar ook aan de aanwezige Braziliaanse dames uit hoe de plantjes geplant moeten worden. Op welke afstand van elkaar en hoe diep. Dit planten deze we met elkaar. Zo werden er slaplantjes geplant, lente-uitjes en broccoli. Verder werd er Koriander in de vollegrond gezaaid. Ook het projectje van Eline kreeg zijn beslag. De stekken van de moederplant van de Aloe Vera werden uitgeplant. Ook vanmorgen kregen we weer bezoek van de pers. Het is leuk om te merken dat ons project niet ongemerkt is gebleven en dat er veel aandacht voor is. Ook de manager van Sebrea, dhr. Bosco, was onder de indruk van de vorderingen. Het leuke was dat hij afkomstig is uit Monteiro en pater Gabriel ook gekend heeft. Voor de Vamos aanhang misschien een leuk weetje. In het weekend zullen de wijkbewoners de plantjes verzorgen. Onderdeel van het tuinproject is ook de watervoorziening. Vandaag werd weer hard geploeterd om de geul voor de waterleiding vanaf de nieuw geslagen put, naar het waterbasis onder het oude gebouw te realiseren. Inmiddels is de geul aardig aan het meanderen, want er liggen diverse grote keien in de weg.

De bouw is weer flink gevorderd. Het dak is dicht en aan de binnenkant worden de gestucte muren geschuurd, om ze daarna te kunnen verven. Ook is de grond in de diverse kleinere ruimtes geëgaliseerd. Met veel kruiwagens met gezeefd zand. Dat zeven is een hele klus, maar ook de volle kruiwagens zijn voor onze jongeren een hele uitdaging.

Vandaag geen kinderopvang, omdat de kinderen in de ochtend op school zitten. Dus ook nu weer handen genoeg om het vele werk uit te kunnen voeren.

Rond 11 uur, en dat werd toch wel weer wat later, terug naar ons verblijf om een kleine koffer te pakken voor onze weekendje uit naar Garanhuns. Lekker gegeten en natuurlijk op vrijdag is er vis. De kokkinnen verdienen grote complimenten, want iedere dag is het weer een leuke verrassing, wat we te eten krijgen. Ook de wasvrouw kan weer aan het werk, want er zijn weer 7 wasmanden vol met vuile was ingeleverd.

Om 14.00u stonden we, ja echt waar, allemaal startklaar voor het vertrek, maar helaas geen bus. Nou ja dat kan gebeuren, maar meer dan een uur te laat was niet goed voor de moraal. Wat wel goed was voor de moraal, was dat het weer de grotere bus was, waardoor we meer ruimte hadden.

De wachttijd werd ingevuld met een spelletje en wat kletsen. Ook merkten we dat een voetbal niet tegen een cactus geschopt moet worden. Dat vindt de cactus niet fijn. De bal heeft het niet overleefd helaas.

Om 15.15u kon ons weekend beginnen. Met onze vaste chauffeur, Rimesso, gingen we vol goede moed op pad. Helaas waren  we niet de enigen die op weg gingen. In een van de steden kwamen we in een grote file terecht, waardoor we wel drie kwartier vertraging op liepen. Voor de jongeren geen probleem, want zij weten wel hoe zij de tijd in kunnen vullen. Dit keer met het welbekende spel: Ik ga op reis en ik neem mee…… voetbal-playstation-Rubiks Cube-dagboek-origami-tandenborstel-deo-handdoek-wc-borstel- regenton-tas-brandslang-laarzen-Maasvlakte 2 petje-peper-Petro Canada olie-brillekoker-autoventieldopje-couscous-reiskoffer-tandpasta-vorfk-tandenstokers-spijkerbroek-oorbellen-neurpiercing-kantataarnpaal-beugel-bijbel-mariakruisje-cowboyhoed. Maar liefst een score van 31 woorden voor de eind overwinnaar. Fleur wist zelfs na een uur nog alle woorden te herhalen.

Na een plaspauze kwamen we rond 20.00u aan op onze locatie in Garanhuns. Een klooster van de Jezuïeten midden in het centrum van de stad. Natuurlijk werden we verwelkomt door een grote delegatie van de VIVA leden. Oud en nieuwe leden de in januari naar Nederland willen komen.  Ze hadden er weer veel werk van gemaakt. Voor iedereen een paspoort voor Paraiba, de provincie waarin we nu verblijven en slingers en ballonnen. Alle vier de jongens liggen bij elkaar op een slaapkamer en de meiden liggen ook bij elkaar. Na de maaltijd maakten we verder kennis met de nieuwe VIVA leden met een hapje en een drankje. Het was nog lang gezellig.

Groetjes aan de thuisblijvers, Joop en Jeanet


Dag 5: We are the champions!

Lieve allemaal,

Onze dag begon om 6 uur met de BON DIA van Huub i.p.v. de Rens special. Iedereen had moeite met opstaan deze ochtend ,want na 2 dagen hard werken is zo’n 3e en laatste werkdag erna wel vermoeiend. Maar het ontbijt sterkte ons zeker aan want de lieve dames van de keuken hadden tosti’s gemaakt! Ook hadden we iets nieuws geprobeerd, een soort leb kuchen/ontbijtkoek met een gekke nasmaak. Het was een beetje een twijfelgeval.

Onze eerste activiteit van de dag was een bezoek aan een publieke school, genaamd Itan Pereira. De school bestaat uit een basisschool en middelbare in een. De kinderen zitten vanaf 7 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags op school. Ze hebben een algemene kantine, waar ze 3 maaltijden krijgen verdeeld over de dag. We zijn meerdere groepen langs geweest en we leken wel bekende mensen, want Johan werd zelfs herkend als de bekende voetballer van Manchester City, Erling Haaland. Ook kwamen wij bij het bezoek aan de eindexamen klas te weten dat ze veel aan het leren zijn voor hun staatsexamen. Dit examen wordt gemaakt op 2 zondagen, 1 dag 5 uur en 1 dag 6 uur, waarbij ze iedere dag 90 vragen maken over verschillende onderwerpen en ze op de 2e zondag een Essay moeten schrijven. Oftewel veel respect voor de kinderen daar. Daarnaast zijn wij natuurlijk sportievelingen en gingen we een potje volleyballen tegen de Brazilianen. Je verwacht het nooit maar we hebben dik verloren. Het werd uiteindelijk 20-2.

Na ons bezoek was het tijd om weer terug naar het project te gaan en lekker onze voeten in het zweet te werken. Bij de tuin werden er waterleidingen gelegd, boompjes geplant en de eerste zaadjes gezaaid. Bij de bouw werd er verder gewerkt aan het dak en werden de heupjes weer los gedraaid door het zeven van het zand. De klok tikte 12 uur aan en dat betekende dat we weer lekker konden gaan lunchen. Deze keer stond op het menu: verse salade met fruit, couscous, pasta, rijst, bonensoep, schouderlap, ei, gekruide groente en verse druivensap. De druivensap werd unaniem verkozen boven de mangosap als lekkerste sapje tot nu toe. Daarbij hadden we echt het lekkerste ijs wat ik (Fleur) ooit heb gegeten, namelijk kokosijs met stukjes kokos. Ja het water loopt jullie al de mond in, wij ervaarde dat ook. Helaas was Eline de enige die het niet kon proeven i.v.m. lactose intolerantie.

Iedereen ging weer aan het werk met het project. Daarnaast was het ook weer tijd voor de kinderopvang, waar wij zelf aanwezig waren. De kinderen gingen weer los met de strandballen, sommige waren armbandjes aan het maken en de andere waren aan het tekenen en puzzelen. Deze keer was weer ietsjes anders dan de vorige keren, want we gingen op Nederlandse muziek met de kinderen dansen. Zo deden we de kabouterdans en danste we op Oya Le Le van K3. De VIVA groep had hierna een super goed idee om even een rustig momentje te nemen en te mediteren met de kinderen, wij jongeren vielen er bijna van in slaap, zo zen waren we. Nog een hoogtepuntje van de dag waren de Braziliaanse gesuikerde oliebollen! Natuurlijk smaakte ze ietsjes anders dan de echte Nederlandse oliebollen, maar het bracht ons wel dichter bij huis. Toen we weer terug naar het huis wilde bleek de bus eindelijk kapot te zijn, maar we hebben er een spiksplinternieuwe bus voor teruggekregen. We waren zo blij dat iedereen weer even zijn stembanden ging gebruiken in ons Vamos koor.

Het avondeten is toch altijd iets waar wij naar uitkijken en ook deze keer zat er weer wat nieuws bij, ei soep. Iedereen was hier super enthousiast over, totdat ze het gingen proeven en meer dan de helft van de groep er toch geen fan van bleek te zijn. Gelukkig was er ook een groentesoep, die altijd lekker smaakt. Na het eten gingen we met de VIVA leden mee naar het sportterrein om de sportavond te starten. Eerst natuurlijk even rekken om al die spieren los te maken. Toen nog even een estafette erin om ons moe te maken voor het toernooi, ja wij waren wel achter die tactiek gekomen. Dat heeft ons desondanks niet tegengehouden, want door de goede skills van Jefta en Wouter hebben we met 3-0 als echte leeuwen en leeuwinnen de eer hoog gehouden en gewonnen.

Hierna was iedereen erg moe en gingen sommige al slapen terwijl de rest nog een klein drankje deed. Al met al een hele leuke en intensieve dag!

Heel veel liefs,

Eline & Fleur


Dag 4: Bon dia!

We werden om 6.15 uur gewekt door Huub en gingen om 7.00 uur aan het ontbijt, wat we altijd beginnen met een gebed.

Na het ontbijt zijn we begonnen met het leegscheppen van de moestuinbakken om de waterleidingen schoon te maken en te herplaatsen. In het begin hebben we een boompje overgepoot dat in één van de bakken stond. De temperatuur was al vroeg in de ochtend vrij hoog. We hadden een goed tempo in het leegscheppen van de bakken waardoor we eventueel na de lunch konden beginnen met het terugplaatsen van de leidingen. Wat er vandaag ook erg opviel was dat er een goede communicatie was voor een eerste dag tussen de projectleider van de moestuin en de Vamos leden ondanks dat er een tolk nodig was.

Ook Eline kon erg goed op het gesprek inspringen met haar kennis van planten die ze verpoot in Nederland. Maar ook de vragen naar het hoe en wat voor het verpoten van de Aloë Vera, die hier al groeiden.

Tegen 12 uur gingen we in de bus voor de lunch. Vandaag kregen we peen en uien naar Braziliaans recept met een soort braadworstje. Er was ook pasta, salade, rijst en bruine bonen. Voor het toetje hadden we iets van citroen, wat erg lekker was.

Tegen twee uur kwamen we weer aan bij het project. Sommige gingen aan de slag bij de kinderopvang, de anderen bij de moestuin en een paar bij de nieuwbouw. De achterkant van de nieuwbouw is door Jefta en Wouter de grond waterpas gemaakt. Elise, Mikki, Jefta en Wouter hebben de dakpannen versleept naar de nieuwbouw om te zorgen dat de bouwvakkers lekker door kunnen met hun werkzaamheden.

Bij de kinderopvang hebben we spelletjes gedaan en puzzels gemaakt. Ook hebben ze armbandjes gemaakt van wol. Ook hebben we weer een tijdje gedanst op muziek onder leiding van een aantal Viva-jongeren. De kinderen waren enthousiast en vonden het leuk om te doen. Op het einde wilden sommige kinderen nog met ons op de foto, wat erg leuk was!

In de moestuin zijn de waterleidingen weer teruggeplaatst en netjes afgedekt met dakpannen nadat ze schoongemaakt waren. Over de dakpannen hebben we alle los geschepte aarde weer terug geschept. Met vier of vijf mensen hebben we alle bakken op één na kunnen voorzien van schoongemaakte waterleidingen en compleet los geschepte aarde.

Vanavond hadden we onze eerste vrije avond en konden de dagboeken bijgewerkt worden en zijn er onderling spelletjes gespeeld zoals Yahtzee.

Het was een leuke en drukke dag waar iedereen wel van genoten heeft!

Groetjes, Mirjam en Bernice


Dag 3: Work hard, play hard!

Lief dagboek, Vandaag zijn Mikki en Wouter de gelukkige om jullie te vertellen wat er allemaal gebeurt is dinsdag, 11-07-23.

Vandaag was de derde dag van onze reis. Na gister kennis gemaakt te hebben met de werkplek mochten we aan de slag. De menselijke wekker Huub ging om 06:00, met als ringtoon “BONK BONK, Bon Dia”. Door onze drie kokkinnen was er weer een heerlijk ontbijtje klaargemaakt. Er waren verse broodjes, worstjes, kaas en vers gemaakt ei en smoothies!
Toen was het tijd om met het busje naar de werkplek te gaan. Op de werkplek heb je een paar “area’s” om het maar zo te zeggen. Als je aankomt is links de kerk, hier zijn bijeenkomsten en spelen we met de kinderen. Rechts is een oud kerkje waar vooral opslag staat en hier achter heb je de moestuin en het gebouw dat wordt gebouwd. Tijdens een avond van Vamos is er een groepsindeling gemaakt wie wat doet, deze is gebaseerd op de voorkeuren van de Vamos gangers.  De groepen waarover de Vamos gangers zijn verdeeld zijn: kinderopvang, ondersteunen bij de bouw van het gebouw en de moestuin klaarmaken.
(Mikki): ik was zelf ingedeeld bij de kinderopvang, maar omdat de kinderen  ’s ochtends op school zitten ging ik helpen bij het bouwen. Eerst moesten we met alle bouw Vamos gangers alle dakpannen van a naar b brengen. Daarna ging ik met Camilla het zand zeven, want hier moet natuurlijk alles zelf gedaan worden. Lekker in het zonnetje waarbij soms een Vamos ganger langs liep en weer even hielp. Of wij hielpen hen weer. Of we bleven even kletsen.
Ook kwamen de Viva leden langs en wat het leuke is dat al op dag drie je steeds beter leert communiceren met weinig woorden. Iedereen lacht en is zo verschrikkelijk aardig. Dus eigenlijk was je de hele dag lekker bezig in de zon, praatjes maken en bonden met iedereen.

(Wouter): Toen we aankwamen bij de locatie waar we gingen werken ben ik met Jefta en Elise begonnen met het helpen met de bouw van het gebouw. Ik ging samen met Jefta eerst zand zeven. Wij moesten het helaas doen met een kapotte zeef dus het was best wel zwaar. Toen dit klaar was had ik de opdracht gekregen om samen met Elise de onderkant van de muren van 2 kamers waterdicht te verven. Na de lunch ging ik met Jefta en Elise dakpannen vervoeren van de grond naar het dak van het gebouw.

In de middag kwamen de kinderen. Het was een prachtige en bijzondere ervaring. Ze wilde alleen maar knuffelen spelen. Soms gingen ze wel Portugees praten en dan verstonden we er niks van, maar we lachen dan en steken een duim op wat goed werkt!
Het is ook zo mooi om te zien hoe dankbaar de kinderen zijn dat je er bent.
In de avond gingen we naar een kerkviering bijwonen die voor ons was georganiseerd. Dit was heel bijzonder om mee te maken in Brazilië. Het jammere was dat we er natuurlijk geen fluit van verstonden, maar ook dat was weer grappig.
Na de viering werden we op het podium geroepen en hebben zelfs een selfie gemaakt met de pastoor op het altaar! Hierna waren we erg moe en gingen we weer naar huis. Waar we met zijn alle gingen weerwolven, wat mega gezellig was!
Hierdoor merkte we dat we allemaal steeds hechter worden met elkaar!
Al met al veel nieuwe indrukken en zoveel geleerd, maar het belangrijkste veel gelachen!
Veel liefs van Wouter, Mikki en natuurlijk alle Vamos gangers!

(ps: Kan iemand heel toevallig in het gasten boek vertellen wat de tussenstand is in de tour de frans😉? Ik kan dit helaas niet checken. Groetjes Wouter )


Dag 2: Welkom Brazilië

Na een korte vijf uur slaap, werden we met de eerste “Bon dia” van Huub wakker gemaakt. In de eetzaal werden wij verwelkomd door de pater van het klooster en drie gastvrouwen, die een heerlijk ontbijt voor ons hadden klaargemaakt. Na het ontbijt was het plan om gelijk naar ETER te gaan, dit is de school die naast ons verblijf ligt. Er was enige vertraging, aangezien Elise vast zat op het toilet. Na een heldenactie van Joop, is Elise gelukkig bevrijd en staat ze toch op de groepsfoto die bij ETER is gemaakt.

Pater Gabriel heeft geholpen om van ETER een school te maken voor technisch onderwijs. Deze school is nu niet meer in gebruik, wel ontmoetten wij een vrouw die haar eigen hostie bakkerij hier heeft opgezet.

Terug in het klooster stond weer een overheerlijke maaltijd op ons te wachten, gemaakt door de lieve gastvrouwen. Na de lunch kregen we even wat vrije tijd, behalve Rens die moest aan het werk van Huub. De andere jongeren hadden andere prioriteiten, en waren voornamelijk druk bezig om hun lichaam Braziliaans bruin te krijgen. Ze werden uitgelachen door de Brazilianen, maar dat weerhield ze niet.

’s Middags werden wij opgehaald met een busje om naar ons project te gaan. Hoe verder we kwamen, hoe hobbeliger de weg. Johan genoot van de koeien die hij onderweg zag en de rest zat voornamelijk te bevriezen van de airco. Na 10 minuten waren we al op plaats van bestemming. Eerst gingen we kijken hoe ver de bouw van het medisch centrum was. Hoewel we dachten dat de bouw iets verder zou zijn, zijn de Braziliaanse standaarden in acht gehouden en moet er nog veel gebeuren. Toen de rondleiding af was, kregen we een kijkje in de buurt. Een aantal buurtgenoten lieten ons met trots hun huis zien, en ook konden we genieten van de prachtige natuur.

Terug in het klooster genoten we van een heerlijk soepje, en Winny spaghetti. Alle jongeren hadden de verwachting dat zij in de avond alleen de VIVA-jongeren zouden ontmoeten, maar niets was minder waar.

Aangekomen in de wijk van het project, werden zij koninklijk onthaald. De hele buurt stond buiten in zijn of haar prachtigste kleding. In de kerk, naast ons project, kregen wij een toespraak in het Portugees (vast heel mooi, maar we begrepen er niet heel veel van). We hebben ons voorgesteld aan de buurtgenoten, dit was uiteraard wel in ons beste Portugees. Daarna werden we uitgenodigd op straat, waar Elise eerst zelf aan het dansen ging met een Braziliaan. Toen deze dansshow af was gelopen, lieten de Brazilianen zien hoe het echt moest. We mochten kijken naar een prachtige dans, waar vier maanden lang op geoefend was. Alle meisjes hadden een jurkje aan, en de jongens een bijpassend overhemd. Het was een vrolijke bedoeling, iets wat we nog nooit eerder hadden meegemaakt. Het leek wel een oneindige dans.

Na helemaal uitgerookt te zijn door het kampvuur en vuurwerk, hebben we de VIVA-jongeren ontmoet, onder het genot van zelfgebakken cake (dat lusten ze hier maar al te graag). Eenmaal terug, moesten we nog flink aan de bak. Want er moesten kaartjes geschreven worden, tot diep in de nacht. Daarna konden we genieten van een welverdiende nachtrust.

Heel veel liefs,

Winny en Elise

PS: Wie de beste update over de tour de France kan geven, wordt rijkelijk beloond door Wouter!


Dag 1: Reis naar Brazilië

De reis begon om 09:00 in de Schelp in Schipluiden. Alle jongeren kwamen met ouders en familieleden om gezamenlijk afscheid te nemen onder het genot van koffie, thee en een lekker koekje. Hier werden ook de laatste kilo’s in de koffers gestopt en alle koffer voorzien van een herkenbare gele (span)band. Hierna kon de reis echt beginnen, en werden we uitgezwaaid door iedereen en liepen we gezamenlijk naar de bus die richting Schiphol ging.

Eenmaal op Schiphol aangekomen werden er allemaal karren verzameld zodat iedereen zijn eigen koffers kon rollen naar de incheckbalie. Op de borden werden we gewezen naar incheckbalie 1, maar eenmaal daar aangekomen bleek het opeens verandert de te zijn naar balie 4. Alsnog waren we veel te vroeg, want de balie was nog niet eens geopend voor onze vlucht. Na ongeveer 25 minuten wachten, konden we inchecken. Dit verliep heel soepel, maar dat duurde maar even. Na alle controles liepen we gelijk naar de gate. Het was een eindje lopen, want het was helemaal aan de andere kant van Schiphol. Hier begon iedereen gelijk met eten en drinken, want we hadden honger van de reis. Rens begon aan een maaltijd, daar hadden we met zijn alle van kunnen eten. Toch genoot hij er zeker van. Tijdens deze maaltijd werd opeens om geroepen dat de gate veranderd was, door vertraging bij een andere vlucht. Nu konden we weer helemaal terug naar de eerste vleugel. Op ons gemak daarna toe gelopen, want we waren goed op tijd. Van te voren hadden we helemaal nagedacht over onze korte overstap van Lissabon naar Brazilië, waardoor we de noodzakelijke spullen (kleding, tandenborstel etc.) in onze handbagage hadden gestopt. Bij de gate aangekomen wilde de stewardessen perse dat de handbagage met de ruimbagage mee zou gaan. Hier werden we niet blij van, dus alle koffers moesten nog open zodat er snel nog wat in de rugzak gestopt kon worden. Het was nu alleen nog maar hopen dat de koffers wel in Brazilië zouden aankomen, want anders zitten we zonder spullen de eerste dagen. Maar we zaten allemaal lekker in het vliegtuig, dus de vlucht kon beginnen.

De eerste vlucht die we moesten nemen was van Amsterdam Schiphol naar Lissabon Airport. Voor Mirjam was dit haar eerste vlucht in haar leven. Aan het eind van de vlucht omschreef ze het alsof ze gewoon in de metro zat. Geen spanning dus… 🙂 Rens, Johan, Mikki, Elise, Eline, Fleur, Mirjam, Winny en Camilla zaten voorin, waar lekker extra beenruimte was. Onze dag kon niet meer stuk.

Of toch wel, want omdat wij voorin zaten mochten wij ook als eerst het vliegtuig uit. Toen we daar gelijk ontvangen werden door een stewardess uit Lissabon die alleen maar zei: “Recife? RUN RUN RUN!! Gate is closing”. Wij zaten met een groot dilemma, want we zaten zonder begeleiding dus konden niet naar de gate en de eerst volgende vlucht zou pas morgen vertrekken. We probeerde het aan de stewardess uit te leggen, waardoor zei uiteindelijk het vliegtuig in ging rennen om de begeleiding en Wouter en Jefta te halen. Gelukkig hadden zij geen stress, en liepen ze gewoon rustig terwijl wij helemaal over de airport aan het rennen waren. Na het gevoel van een halve marathon te hebben gerend waren wij als laatste die nog mochten inchecken bij de gate. In tegenstelling tot de stress die wij en de stewardessen hadden, had de bus die ons naar het vliegtuig bracht zeker geen haast. Toen stonden we gewoon nog even 10 minuten te wachten. Toen we in het vliegtuig zaten duurde het zeker ook nog een half uur voordat we begonnen met taxiën. Dus onze stress was een beetje overbodig… 🙁

In het vliegtuig zaten weer de jongeren voorin en de begeleiding + Jefta en Wouter achterin. De mensen voorin hadden weer het geluk en zaten EconomyPlus. Dit betekent lekker extra beenruimte! Hier hebben we zeker van genoten. Na deze lange vlucht van ongeveer 8 uur kwamen we aan in Brazilië. De VIVA-jongeren stonden met allemaal ballonnen en spandoeken te wachten op ons bij de aankomsthal. Dit hadden we zeker niet aan zien komen en we waren helemaal verrast. Na een reis van ruim 15 uur, moesten we nu nog 5 uur in de bus naar Campina Grande. Hier staat het klooster waar we verblijven. Gelukkig hebben we deze busreis veel geprobeerd te slapen.

In het verblijf aangekomen, was iedereen mega moe want het was in Nederlandse tijd al ongeveer 9 uur ’s ochtends. Dus in het verblijf hebben we snel alles uitgeladen en zijn we onze kamers gaan opzoeken. Die waren gelukkig makkelijk te vinden want de VIVA-jongeren hadden onze foto’s al op de deur gehangen. Toen gingen we lekker slapen en was de eerste dag voorbij!

liefs,

Rens en Camilla