Lieve allemaal,

Daar staan we dan op onze laatste avond in Brazilië, klaar om op Holland aan te gaan. Hetgeen waar we vanaf mei 2006 mee bezig zijn geweest, hebben we de afgelopen weken waargemaakt.
En dat hebben we met ze allen gedaan. De ene in het klusteam, de ander in de groentetuin en weer een ander bij het kindertehuis. Iedereen heeft zo zijn eigen beleving over dit avontuur, maar samen zijn we één. Je herkent ons niet meer terug, als je kijkt naar hoe we begonnen.
We zijn nu zo mooie groep geworden, wat ik al zei, iedereen heeft zijn unieke kijk op deze reis, maar met zijn allen dragen wij deze herinneringen. We voelen ons nu ook verbonden aan dit land, aan Brazilië.
Toen we hier aankwamen stonden we al versteld van alles wat we zagen in Recife, maar toen moest het allemaal nog maar beginnen. We hebben ten eerste versteld gestaan van de projecten die we aantroffen, hoe kregen we dit in 1,5 week voor elkaar? Door er met zijn allen de schouders onder te zetten en ervoor te gaan. Zoals jullie allemaal weten is ons dat gelukt en ook dat maakt ons uniek.
Jongeren en ouderen die ervoor kiezen om drie weken uit ons verwende landje te stappen en in Brazilië besluiten om te gaan werken voor de mensen daar.
De laatste tijd denken veel mensen aan zichzelf en wij hebben de stap met 23 man gezet om hier verandering in te brengen. Dan mag het een druppel op een gloeiende plaat zijn, wij mogen blij zijn dat we dat kunnen zijn. Waar iets begint, komt meestal aanhang aan. Denk maar aan de film pay it forward.
Naast de projecten zagen we nog veel meer van het leven hier in Brazilië, dat voor ons best schokkende momenten op kon roepen. Ook de manier waarop de mensen met elkaar omgaan heeft bij iedereen van ons wat geraakt.
Ik wil jullie zeggen dat ik me bevoorrecht voel om met jullie allen deze reis te mogen maken. Het is iets wat ik altijd bij me zal dragen en zodoende een plek in mijn hart krijgt.
We hebben elkaar op zo’n andere manier leren kennen, ‘echt’ leren kennen. We hebben gelachen, gehuild, mogen praten over onze gevoelens, gediscussieerd en gewerkt aan onze projecten. Door dit alles voel ik ons zo dichtbij elkaar staan.
Voorheen konden we elkaar van gezicht, maar nu zijn er vriendschappen en verbondenheden onderling ontstaan. Dus voortaan als je elkaar ziet is het niet meer ‘moh!’ maar geven we elkaar een ambraco. En bij Guus Meeuwis zijn “Het is een nacht..” zullen we ook nog vaak terug denken aan de keren dat we dit lied zongen en dat het zo grappig was, omdat de mensen eens zouden moeten weten wat wij vrolijk zongen.
Zo zijn er nog vele andere herinneringen die ons allen bij zullen blijven.
Nogmaals wil ik jullie zeggen dat jullie allemaal super mensen zijn en ik echt van jullie ben gaan houden.
Ik wil de begeleiders van de projecten bedanken voor hun inzet en voorbereidingen.
Speciaal wil ik Huub, Joop en Toos bedanken voor het uit laten komen van hun droom.
Als laatste wil ik Pater Gabriel bedanken voor zijn tijd, uitleg, ons onderdak en verzorging, zijn inzet en gewoon voor zijn aanwezigheid. Zonder hem had dit nooit zo’n reis kunnen worden en ik sluit daarom af met de woorden die al vaak tegen hem gezegd zijn de afgelopen weken: ‘U bent echt een engel op deze aarde”.

Heel veel Liefs en enorm bedankt,

Anne-Sophie

Eenmaal op Lissabon-airport aangekomen, begon het lange wachten.We zijn ongeveer vijf uur in de middag geland, en daar kregen we aan de balie waar we onze koffers moesten laten door transferren te horen dat we volgende middag drie uur pas vlogen. Dit was helaas niet voor iedereen het geval. Drie van ons moesten al om kwart over zes, diezelfde dag nog weg

Na een snel afscheid van de hele groep zijn wij (lucia, joop en joost) maar gaan rennen want we hadden nog maar 20 minuten. Nog snel even het thuisfront bellen dat wij er wel alvast aankwamen. Eenmaal in het vliegtuig zat joop helemaal achteraan en lucia en ik zaten vooraan met z’n tweeën nu bleek zo’n half uur later ook dat wij in de first class zaten en dus in plaats van het kleffe broodje een heel zalmgerecht kregen. Een meevaller dus! Althans voor ons 2. Uiteindelijk landde we op de polderbaan (wat dus nog een kwartier taxiën betekend), dus we arriveerde uiteindelijk 22.30 bij de aankomsthal. Daar werden we door een klein welkomstcomité ontvangen.

Voor de rest was het weer naar een hotel. Daar kregen we allemaal een kamer. Na het avondeten zijn we de stad Lissabon ingegaan. Niemand had extra kleding, tandpasta, deo, enz bij zich, en na al bijna twee dagen reizen is een verschoning wel nodig. Dus met bijna de hele groep nog ff in Lissabon geshopt. Toen we weer terug in het hotel kwamen (twaalf uur) lag er een briefje onder iedereen z’n deur dat het vliegtuig niet om drie uur ’s middags, maar om zes uur ’s ochtends vertrok, en dat de bus om vier uur (in de ochtend) vanaf het hotel zou vertrekken. Iedereen blij dat we natuurlijk eerder vertokken.

De volgende ochtend om vier uur zaten we met z’n allen in de bus. Toen we op Lissabon airport kwamen kregen we dus te horen dat we niet om zes uur vlogen maar om half drie ’s middags. Dit was toch een tegenslag, en na een kort nachtje voor iedereen kon niet iedereen wakker blijven, en hebben sommige mensen gewoon verder geslapen op het vliegveld. We hebben op het vliegveld zowel ochtend als middag gegeten, en zijn uiteindelijk half vier de lucht in gegaan. Van de reis heb ik niet veel meegemaakt, omdat ik weer wakker werd toen de landing werd ingezet en de stewardess aan me vroeg of ik me stoel weer naar voren wilde doen.

Ondertussen in schipluiden was het organiseren al weer druk bezig: er was een bus voor 60 personen geregeld, waardoor we met het hele thuisfront naar schiphol konden, de dorpshoeve was versierd, en het ontvangstcomité was al weer klaar. Dus om 17.00 met z’n allen naar schiphol. Na een kleine vertraging en een vette hap kregen wij het bericht dat ‘vamos’ geland was. Net op tijd, want we hadden alle koffers net losgekregen.

Toen we op Schiphol aankwamen stond daar een groots ontvangstcomité van ouders van ons. Dit was super om zo ingehaald te worden. We zijn met z’n allen met een bus naar Schipluiden gegaan, en daar was bijna het hele dorp versiert. Met z’n allen weer een heerlijk Hollands patatje in de Dorpshoeve gegeten, en natuurlijk aan iedereen een klein deel van alle verhalen verteld. Een mooie afsluiting van een heel mooie, indrukwekkende en een nooit te vergeten reis.

Het was de bedoeling dat het vandaag eigenlijk een doodgewone dag zou worden. Een dag zonder verdere verrassingen. Maar niets is minder waar! Hier komt het.

Zoals alle dagen (van Lucas) werden we om 7 uur door de wekker wakker gemaakt.
Bij de eetzaal aangekomen, stond er een heerlijk lopend buffet klaar. We zijn er nog moe van! Ha. Ha. Ha.
Een voor een kwam iedereen binnen druppelen. Na het overheerlijke ontbijt van allerlei broodjes, gebakken ei, lekkere kaas, fruit e.d., schoot iedereen als een speer in zijn/haar badpak, om vervolgens onder leiding van Bira naar het strand te vertrekken. Normaal gesproken zouden we binnen 20 minuten op het strand zijn, maar onze Bira houdt van kilometers maken, dus de goede man vond het nodig om ons Recife te laten zien. En O wat was het geweldig! Wat kwamen we onderweg tegen? Verkopers langs de bus; stoplichten met een teller, zodat je kon zien hoe lang die op rood of op groen bleef staan;
Fietsers op de snelweg; en last but nog least: mensen, mensen, mensen en bussen, bussen, bussen.
Na een uur sight-seeing met Bira waren we eindelijk op het strand aangekomen. Dus iedereen vloog de bus uit om languit op het strand te gaan liggen of in zee te springen. En we kunnen je vertellen dat het water HEERLIJK was! Hoge golven, 29 graden.
Je kon de Hollanders goed onderscheiden van de prachtige, gespierde, gebruinde Brazilianen (lees: Robert & Lucas).
Langs de boulevard stonden hoge gebouwen en op het strand liepen er verkopers die ons van allerlei geweldigs wilden voorzien. Je kon niet rustig zonnen… dat begrijp je natuurlijk wel! Ze kwamen met dingen aan zoals: nootjes, zonnebrillen, petjes, armbandjes, cd’s, fruit, zonnebrandolie, vliegers, zwembandjes, ijs e.d.
Ondanks dat er niemand echt gelet had op de vele waarschuwingsbordjes van haaien, is er niemand opgegeten?. Dat is dus fijn.

Het frappante was wel dat toen we eenmaal in de bus zaten om naar het verblijf te gaan, begon het spontaan te regenen. Het is wel duidelijk dat Moeder Natuur ook huilde om ons spoedig vertrek..snik…snik…(dachten we)
Weer aangekomen bij het verblijf, konden we genieten van al het lekkere eten dat alweer klaar stond. Je kon daar scheppen naar hartelust. Je bordje werd daarna gewogen, je kreeg een bonnetje net het gewicht en de bijbehorende prijs (ongeveer 4 reals).

Omdat we om 13 uur uit onze kamers moesten zijn, ging iedereen als een gek naar de kamer om de koffer weer in te pakken. We hoorden dat we pas om 14.30 uur naar het vliegveld zouden vertrekken, dus iedereen besloot zijn/haar dag-/sudoku-/leesboekje maar eens bij te gaan werken.
Eenmaal bij het vliegveld aangekomen, kregen we het treurige nieuws dat onze vlucht 7 uur vertraging had. Wat o wat nu!?
Het oorspronkelijke idee was dat we de tijd gewoon uit zouden zitten op het vliegveld, maar later werd duidelijk dat er al een bus voor ons klaar stond om ons naar een hotel te vervoeren
De koffers konden alvast ingecheckt worden. Dat was dus fijn.

Eenmaal in het hotel aangekomen vielen onze monden open. Het hotel lag aan het strand, had 14 verdiepingen en was zeker het zuinigste niet!????
Je begrijpt dat ons treurige humeur al snel was verdwenen. We kregen allemaal een kamer toegewezen waar we het tot 23.30 uur uit moesten zingen. Zo erg vonden wij dat ook weer niet, want de kamers waren erg ruim en ze waren voorzien van een tv, heerlijke bedden en een adembenemend uitzicht. Behalve de kamer van Lucas, want hij keek uit op een flat. Na de indeling van de kamers stond er alweer een diner klaar. Ik kan je vertellen dat dit ook weer een heerlijk lopend buffet was. Dat wordt wennen als we weer in Schipluiden zijn!

Wij hopen na al deze “ellende” toch weer enigszins op tijd in Schipluiden aan te komen.

Wij (Marja en Lucas) wilde eigenlijk onze laatste zinnen boven de wolken schrijven, maar helaas zal ons vliegtuig pas om 2 uur vertrekken. Dit is dus niet echt meer mogelijk.

Even voor de duidelijkheid: We zitten dit nu in de lobby zwetend te typen met uitzicht op zwembad en zee. Jeetje wat verschrikkelijk?!
Een voorlopig laatste groet uit het zwoele Recife! Ate amanha (tot morgen)!

Tchau,

Marja & Lucas

Toen iedereen opgedroogd en wel weer in de bus stapten, reden we verder naar Casa da cultura. Dat is een oude gevangenis waarin in elke cel een winkeltje zit. Daar werd naar hartelust geshopt. De verkopers trokken ons bijna hun winkeltje in. Hoezo wanhopig?! Na anderhalf uur geshopt te hebben reden we verder naar ons hotelletje. Het zelfde hotel als de eerste dag in Recife. We lagen dan ook op dezelfde kamers.

Het was zo ver. We gingen uit eten. Iedereen was nieuwsgierig waar we precies heen zouden gaan en of het eten lekker zou zijn. Nou, dat was het wel. Toen we het restaurant zagen, braken onze Hollandse klompen. De deur werd voor je open gedaan, je stoel werd voor aangeschoven en alles zag er piekfijn uit. Wij denken dat wij voor ons allen spreken als we zeggen dat we er wel iets netter uit hadden mogen zien in dat chique tentje. We werden geholpen door 8 obers, de een nog leuker dan de andere volgens onze vrouwelijke medevamossers. De tafel was zo lang, dat Bas ongeveer een telefoon nodig had om met Bira te praten. Nou, dan weet je het wel. Ik weet niet wie er op het idee kwam om tequila te bestellen, maar het was wel lekker. Het werd wel in een iets groter glaasje geschonken dan dat wij in Nederland gewend zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen die dit drankje besteld had, kreeg spontaan tranen in de ogen. Kortom, het was een heel lekkere maaltijd en we hebben enorm zitten genieten.

Na het eten was er nog een bonte avond gepland. Daarvoor gingen wij naar een klooster waar 25 Braziliaanse, mannelijke studenten ons hadden uitgenodigd om met hen te komen feesten. De dames hadden daar al helemaal zin in, totdat ze vertelde dat ze allemaal, stuk voor stuk, een voor een voor priester studeerden. Jammer dames! Met Marieke als host werd er hard gelachen om de voorbereide stukjes. De Brazilianen hadden zelf ook nog wat geinigs ingestudeerd. Het was een hele leuke, warme, gezellige, toffe, gave, coole, boemlauwe avond en een mooie afsluiter van deze reis.

Daarna terug naar het hotel en hup de bedjes in.

Het kindertehuis
Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gelezen, hebben wij ons project al afgerond voordat we vertrokken naar Monteiro. Vandaag hebben wij een kijkje genomen in een ander kindertehuis elders in Garanhuns. Dit kindertehuis is niet te vergelijken met het kindertehuis waar wij pas gewerkt hebben. Het vorige kindertehuis bestond uit 1 zaal waar 30 of meer kinderen van verschillende leeftijden werden opgevangen. Deze kinderen kwamen rond 8 uur binnen en vertrokken weer rond half 11.
In dit kindertehuis zitten kinderen van 0 tot 6 jaar verspreid over verschillende lokalen en verblijven er de hele dag. Zij krijgen s’ochtends kleding van het kindertehuis zodat hun eigen kleertjes gewassen kunnen worden. Ook worden zij hier gedoucht en krijgen zij eten. De jongste kinderen mogen vrij spelen in de zaal en slapen op matrasjes of bedjes. De kinderen van 3 tot 6 jaar leren al het een en ander. Zij zitten in lokaaltjes en knippen, plakken en doen dansjes. Isabel heeft zelfs nog met de kinderen van 4 jaar een dansje meegedanst en ze heeft getekend.
De kinderen van 5 jaar vonden het ook wel erg interessant dat wij een kijkje kwamen nemen in hun lokaaltje. Vooral de foto’s vonden zij erg leuk! Wanneer we een foto maakte wilde ze hem meteen terug zien.
Afgelopen maandag zijn we met een paar van het kindertehuisteam nieuwe speeltoestellen wezen kopen voor de speelplaats waar de kinderen van 2-3 jaar mogen spelen. Vandaag hebben we kunnen zien dat ze aangekomen waren, alleen konden de kinderen er vandaag niet op spelen omdat het regende.
Na nog wat gegeten en gedronken te hebben, gingen wij de rest van de projectgroepen ophalen die ergens anders aan het werk waren. Vervolgens vertrokken we naar ons verblijf voor de lunch.

De groentetuin
De groentetuin was al ver gevorderd met hun project maar konden ondanks het slechte weer hun project vandaag toch afronden. De tuinbedden waren al klaar, maar de tuinkast moest nog afgemetseld worden. Door de regen konden ze de kast s’ochtends helaas niet afkrijgen, dus s’middags gingen Theo, Wim, Bas en Ron terug naar de moestuin om de kast alsnog af te maken, en dit met een mooi eindresultaat! Rond 16 uur was het project moestuin ook afgerond en kon de tuinkast ingericht worden.

Het bouwteam
S’ochtends zijn een paar mensen van het bouwteam nog terug gegaan naar Claudia om de aanbouw af te maken. Het geraamte hadden ze gister al neergezet zodat ze vandaag alleen nog de dakgoot en het huisje verder dicht hoefde te maken. Rond 12 uur was deze klus geklaard. De rest van het bouwteam was in de ochtend naar het huisje gegaan dat zij hier gebouwd hebben om de grond van het huisje te maken. Ook dit project was voor de lunchpauze afgerond.

Na de lunch gingen we rond 14 uur met de bus op weg naar het kindertehuis waar we s’ochtends geweest waren. We waren hier uitgenodigd om om 14 uur een capoeiera dansuitvoering mee te maken. Toen we daar aankwamen kregen we te horen dat de dansuitvoering pas om 15 uur zou beginnen. Aangezien we de mensen in de moestuin ook weer bij tijds op moesten halen en wij onze koffers in moesten pakken, konden wij de uitvoering helaas niet meemaken. Onze buschauffeur Bira kwam op het idee om ons de mooie plekjes van Garanhuns te laten zien en bracht ons met de bus naar het uitkijkpunt. Omdat het ontzettend bewolkt en mistig was, konden wij helaas weinig zien. Omdat het er ook koud was zijn we weer snel de bus ingegaan om te gaan kijken hoe ver de mannen waren in de moestuin. Toen we daar aankwamen was de tuinkast klaar. Terwijl wij een kijkje aan het nemen waren in de moestuin, ging Bira de bus omruilen voor een andere bus. Alleen lagen er in de bus nog spullen van ons waardoor we na een kijkje bij het huisje van het bouwteam even terug gingen naar de remise om onze spullen op te halen. Het huisje is erg mooi geworden, het resultaat mag er zeker zijn!

Rond 16 uur waren we weer thuis en werd het tijd om onze persoonlijke koffers weer in te pakken om deze morgen mee te nemen naar Recife. De planning is om morgen uiterlijk 7.30 uur te vertrekken richting Recife omdat we daar rond 11 uur verwacht worden bij Pater Kees Overgaag (afkomstig uit Den Hoorn)
Voor het avondeten stonden alle koffers zo goed als klaar en konden wij ons omkleden om na het avondeten een afscheidsmis in de kerk naast ons verblijf mee te maken. Zowel Pater Gabriel als onze “Huberto” gingen voor in de mis. Een aardige zit, van dik 2 uur.
Na de mis werden we door Pater Gabriel uitgenodigd om bij hem in huis cake en fris te komen eten/drinken.

Vanavond maken we het maar niet al te laat, morgen moeten we weer vroeg uit de veren.
Bij deze willen we ook even de broer van Isabel, Sjors feliciteren met zijn verjaardag!

Groetjes en veel liefs namens de Vamos-groep,
Tot zaterdag

Isabel en Rianne

Vanmorgen werden we wakker en het regende, dus niet alleen in Nederland regent het hoor, hier is het n.l. winter.
De bouwploeg en de tuinploeg gingen even goed naar de projecten want het werk willen we toch af hebben.
De tuin
Het schuurtje bij de tuin is ook al bijna af, dus alle gereedschap kan dadelijk veilig opgeborgen worden. Er is ook het een en ander voor de tuin gekocht o.a. een bak voor wateropvang, zodat het water van de afvoer niet direct in onze nieuwe bedden stroomt. We zijn verder aan het afronden van het project, er moet nog het nodige worden opgeruimd. Maar door het slechte weer zijn we nog niet klaar, morgen de rest maar weer.
De bouw
Het huisje is “opgeleverd” en nu kan de familie het afmaken want ze moeten er zelf ook het een en ander aan doen zodat het ook hun “eigen” huis zal zijn. De mensen zijn ontzettend gelukkig en daardoor wij ook!
Ze zijn vandaag begonnen bij Claudia, de jonge moeder van 18 jaar met 3 kleine kinderen. Ze moesten er eerst een stukje afbreken, de buurtbewoners haalde binnen de kortste keren de “afval” weg om er zelf weer iets “nieuws” van te maken. Het glibberige toegangspad schuin van af de berg maakte het de mannen en Manouk niet gemakkelijk om de materialen naar het huisje te brengen. Maar dit lukte en ze zijn lekker aan het werk gegaan. Het geen wat veel indrukken achter liet. We gaan in kleine groepjes met de bouwploeg mee om met hun deze indrukken te delen, iets wat een ingrijpend gebeuren is voor ons allen. Het maakt de groep bewust van het feit dat onze eigen slaapkamer nog groter is dan het hele huisje van Claudia, over onze luxe nog maar niet gesproken.
Het kindertehuis team
Omdat het kindertehuis nog dicht was i.v.m. vakantie hebben wij ons vanmorgen bezig gehouden met het uitzoeken en sorteren op maat van de koffers met kleding. Het waren heel wat stapels met kinder-, dames- en herenkleding. Ook hebben we een aantal koffers klaargemaakt met gesorteerde kleding voor in de diverse wijken. Deze kunnen t.z.t. in de wijken worden uitgedeeld. We dachten even lekker tussen door warme chocolademelk te gaan drinken in het voor ons in middels zo bekende chocoladewinkeltje, het is tenslotte winter hier. Ze waren jammer genoeg nog dicht, maar toen we een paar keer op de deur geklopt hadden en zeiden dat we van pater Gabriel waren ging de deur open. Dus toch nog heerlijke chocomel gedronken.
Vlak voor het eten kwam Christina (onze wasvrouw) mij (Toos) halen om me mee te nemen naar haar stijkkamertje. Ze haalde uit de kast een broek en vertelde met tranen in haar ogen dat ze die vorig jaar van mij gekregen had, en nog steeds als dierbare herinnering draagt ze is er ontzettend zuinig op. Dit ontroerde mij.
Tussen de kleding die wij vanmorgen uitzochten zaten ook een aantal mooie damesjurken, deze deden wij voor een geintje even aan en hielden een kleine modeshow. We bedachten dat dit voor tussen de middag ook wel leuk zou zijn. Toen de meeste aan tafel zaten kwamen we een voor een de trap af in onze mooie jurken, Lucas had een prachtige heren pyama en duster aan het was een fraai gezicht, we hadden de grootste lol, Toos herkende natuurlijk de kleding.
’s Middags kwamen er een aantal gezinnen, er zouden er 5 komen maar het werden wel 10 gezinnen, aan wie wij de kleding mochten uitdelen. Een voor een mochten de gezinnetjes binnen komen in de zaal met de kleding. Het was een mooie maar soms ook een emotionele ervaring. Omdat het regende waren sommige drijfnat en werden ze eerst in droge kleren gestoken. Voor alle kindertjes en vader en moeder werden er pakketjes kleding uitgezocht, ook knuffeltjes, zeepjes, lakens, slopen, handdoeken, tandpasta en tandenborstels, incl. de handleiding over het tandenpoetsen van Marjolein. Tassen en zelfs een koffer vol konden ze meenemen, en wij keken onze ogen weer uit, hoe ze dit alles meenamen, zelfs op hun hoofd dragend. Ze waren zo blij met alle kleding, knuffels enz. dat bij sommige de tranen stroomden van geluk. Wij zullen deze ervaring niet snel vergeten, en we weten nu waarom we al deze koffers met kleding meegenomen hebben.

Na het eten gingen we naar onze project parochie, daar hadden we een afscheidsfeestje.
Alle volwassenen en kinderen waarvoor en waarmee we afgelopen weken hebben mogen werken kwamen afscheid nemen van ons. Met wat toespraken en wat zingen door de parochianen en door ons zelf werd het een mooi afscheid. De gitaar die we in Brazilië gekocht hebben en waar Robert ons op begeleiden tijdens ons zingen, hebben wij aangeboden aan de parochie. We hebben al onze namen er opgeschreven en Vamos 2007.
Een mooie herinnering aan ons verblijf. De leider van deze wijk kreeg een schildje overhandigd door Huub, met daarop het wapen van Schipluiden, het logo van Vamos, en alle namen van de groep. Dit schildje komt in de nieuwe zaal, door ons de Schelp 2 genoemd, die nog in aanbouw is. Ook waren er kado’s voor ons, zoals een afbeelding van Cristo Redentor de patroon heilige van deze kerk en een aantal hele lieve kaarten. Ook kregen we een CD tje met de dansmuziek van het kinderdansgroepje, dat een paar keer voor ons heeft opgetreden.
Daarna was er taart met de vlag van Brazilië en Nederland erop, hij was heerlijk, taarten bakken kunnen hier als de beste.
Hierna hebben we afscheid genomen van al deze lieve mensen, zelf Joost moest afscheid nemen van zijn vriendinnetje Erica.
Weer een dag met ontzettend veel belevenissen en indrukken die we vannacht allemaal weer op een rijtje gaan zetten. Nee hoor we gaan lekker slapen en morgen weer gezond op.

Veel lieve groetjes van Toos en Jeanet

De oeps van de dag van gister: Toos werd in het heilig notebook eens eventjes goed in het zonnetje gezet, waarop Joost zei: “ ze is al bruin genoeg!”. Haha.

De giller van vandaag: het kindertehuisteam zou in het nieuwe kindertehuis nog veel meer kinderen hebben. Helaas op zijn Braziliaans zijn er nog geen kinderen tot woensdag. Haha. Dus het kindertehuis was nog net op tijd om achter de bus aan te rennen en alsnog in te stappen om mee te gaan naar de moestuin.

Mededeling: vandaag is iedereen lid geworden van de moeder club in Garanhuns. Dit betekent voor de meeste dat zij binnen nu en 9 maanden een kindje verwachten. Voor de mannen betekent een heftige operatie en een flinke hormoon toediening. Haha.

Lompe opmerkingen:
• ik ga niet onder water zwemmen hoor, want dan kan ik niet ademen. (Rarara, van wie was deze opmerking?)
• je hebt 2 keuzes: 1. je rot op 2. je trekt je broek uit want dan valt de bouw stil! In het Nederlands tegen een Braziliaan. (Rarara van wie is deze opmerking?)
• Nadat …. 1,5 bed met sperziebonen had gezaaid, vroeg iemand of ze hier wel sperziebonen kennen. Waarop …. antwoordde: “ Nee, maar het wordt wel tijd dat ze het leren kennen”.(Rarara van wie is deze opmerking?)
• Wie kan er het best in het Nederlands schelden tegen een Braziliaan? (Rarara wie is dat?)

Het viel vandaag wel weer eventjes flink tegen om om 7uur aan het ontbijt te zitten. Na 2 dagen uit te hebben geslapen in Monteiro. Maar iedereen presteerde het wel om precies om 8uur in de bus te zitten (lees: dit is nog nooit eerder voor gekomen). We begonnen onze rit naar het nieuwe kindertehuis van het kindertehuis team. Nadat we ze daar hadden afgezet en uitgezwaaid vertrokken we richting de moestuin. Nee komen er een paar gillende dames en Lucas achter de bus aangerend, er zijn geen kinderen dus ze konden hier niet blijven. Dus zo lief als dat moestuinteam en het bouwteam is vingen wij ze liefdevol op. Een aantal bleven achter en zouden met Pater Aad mee terug rijden, maar eerst zouden zijn nog gaan shoppen. We hadden namelijk een budget van visboer van Dijk gehad om iets leuks te kopen voor de kinderen. Uiteindelijk hebben ze een leuke glijbaan en een schommeltoestel gekocht. Erg leuk! De rest van het kindertehuis ging helpen in de moestuin. Toen de moestuin aankwam zagen ze wat de schade was van de regenbui van donderdag. Het was groot. Er was bijna geen verschil meer tussen de gewone grond en waar de tuinbedden gemaakt waren en perspotjes waren ook een beetje verregend. Dus er was veel herstellend werk. Maar het gezegde luidt: vele handen maken licht werk. Dus het kwam goed uit dat het kindertehuisteam kwam helpen. Nadat de meest dingen hersteld waren konden we kijken naar de mooie dingen van de moestuin. De radijsplantjes begonnen namelijk op te komen ?!Voor de rest werd er de laatste hand gelegd aan tuinbedden en werd er volop grond gezeefd. Het bouwteam werd in groepen op gedeeld. Er gingen er een aantal naar het huisje toen om de grond te gaan egaliseren daar. Theo en Arjan gingen het raamwerk maken voor de serre van Claudia, zodat ze morgen direct aan de slag kunnen daar. En de rest ging in de moestuin helpen met het bouwen van een tuinkast. Nadat iedereen wel zo’n beetje in de weg had gelopen bij de moestuin, werd het tijd om te gaan lunchen. Dit was weer een overheerlijke rijst maaltijd met bruine bonen of je kon kiezen uit de altijd overheerlijke macaroni schotel. Na de lunch was het weer tijd voor de dagelijkse siesta. Om 14uur stond Bira ons alweer met de bus op te wachten. Dit keer waren de rollen iets beter verdeeld. De moestuin ging naar de moestuin, het bouwteam ging bouwen en het kindertehuis mocht naar de moederclub (en iedereen die daar nog meer zin in had). Hier kregen we een uitleg wat de moederclub was en inhield. Ze maakten voornamelijk handwerkjes die ze verkochten. Omdat wij van Ella Groot nog een aantal handwerkmaterialen hadden gekregen. Deze hebben wij geschonken aan de moederclub voor gezamenlijke bijeenkomsten. Zij waren erg blij met dit geschenk. Daarna werden er nog een aantal dansjes uitgevoerd door een kinder dansgroepje en uiteraard mocht de cake niet ontbreken. Voor we het wisten wat het 16.45 en tijd om weer richting het gastenverblijf te vertrekken. Hier aangekomen mochten we in tourbeurten douchen. Ja we leven nog steeds in een ontwikkelingsland, dus als we tegelijk gaan douchen valt het licht uit en hebben we alleen nog maar ijskoud water. Om 18.30 zat iedereen weer aan zijn overheerlijke broodjes met ei en dit keer zowaar zonder worst. Dit betekende dat wij vandaag al genoeg worst op hadden en er geen worst was overgebleven voor in het ei. Tijdens kregen we de ooo zovele berichten uit het heilig notebook te horen. Nou mensen jullie mogen wel iets meer jullie best doen, 7 berichten, we waren toch best teleurgesteld. Dit kan beter! Daarna werd het tijd voor ons kringgesprek. Hier werden een paar praktische mededelingen in gedaan. Hierna was het tijd voor een lekker biertje of wat fris (lees: de rose is nog steeds uitverkocht in de Bonanza(supermarkt red.). Dus vele dames zijn op tijd naar bed gegaan. Het enige wat wij jullie nog willen wensen is WELTERUSTEN.

Dagboek, tot morgen.

Heel veel liefs en knuffels en zeker evenveel kusjes
Van jullie geliefde, gebruinde chicks uit het verre Brazil. (Brazillll, jalalalalalalalaa.enz.)

Manouk en Inge

(graag willen wij via het gastenboek de kusjes terug ontvangen uit Nederland!)

Dikke kus en heel veel Liefs,
Manouk
Bas
Hoi familie, hier nog steeds alles goed. Donderdag lekker nat geregend zoals jullie op het filmpje konden zien. Morgen gaan we weer aan de slag.

Tot volgende week.
Groeten Bas

Isabel
Lieve pap, mam, Sjors, Geert, oma Miep, familie, vrienden en vriendinnen!!
Het is nog steeds onwijs gaaf hier, we zijn net terug uit Monteiro het was daar echt een ontspannen weekend, lekker in de zon, zwemmen en niet te vergeten even shoppen. Voor de rest ben ik blij dat oma snel geopereerd wordt en oma ben nog hard opzoek naar vingerhoedjes!! Nou mam, pap, Sjors en Geert tot snel en maak maar een overheerlijk prakkie voor mij echt iets lekkers!!

Ik hou van jullie,
En tot snel Isabel

Rianne
Lieve pap, mam, Bart, Rick, Menno, familie en vrienden
Het is hier nog steeds erg leuk en gezellig! Vandaag zijn we weer aangekomen in Garahuns van een ontspannen weekendje weg naar Monteiro, lekker shoppen, zonnen en zwemmen! Pap en mam, ik heb gister jullie studente, Maria ontmoet, heb leuke foto’s gemaakt, het was erg leuk! Voor de rest horen jullie mijn verhalen van het weekend wel, het is een erg indrukwekkende reis en heb het erg naar me zin! Moeilijk te omschrijven wat je hier meemaakt..Het eten is wel beetje hetzelfde hier, dus mam, zaterdag graag weer een prakkie bloemkool met een gehaktbal, haha!

Tot zaterdag, ik hou van jullie!
Een dikke kus en veel liefs, Rianne

Inge
Lieve thuiszitters en vakantiegangers!
Hier een second berichtje van jullie gebruinde lieverd uit Brazil!
Van het weekend zijn we twee daagjes in Monteiro geweest bij Pater Carlinhos. Lekker gegeten, gewinkeld, door een stinkende vleesmarkt met varkenskoppen heen gelopen en gezwommen! Ik had ook al in Garanhuns gezwommen tijdens de enorme regenval met het bouwteam. (zie filmpje Paul). Erg gelachen!
Nog een paar daagjes werken en dan begint de terug reis al! Gaat erg snel, maar is nog steeds gezellig en heel indrukwekkend en moeilijk te omschrijven wat ik hier meemaak.

Heel veel liefs en Braziliaanse knuffels.
Een dikke zoen voor m’n liefje, ‘k mis je Bar..
Tot zaterdag, hou van jullie,
Inge

Ps. Ik wil graag ook een heerlijk Hollands prakkie zaterdag! Schnitzel, patatjes en broccoli. Haha nee hoor, zie maar;)
Wouter
Hallo familie, vrienden, vriendinnen en mensen van de boeier!
We zijn nu weer terug van het weekend in Monteiro. Lekker gewinkeld (niet veel gekocht) en zaterdagmiddag samen met Arjan en 2 Brazilianen naar een groepje Brazilianen geweest die in januari naar Nederland komen. Ze wisten niet van onze komst, dus dat was wel een verrassing. We hebben toen Nederlandse les gegeven en waren pas om 9 uur in de avond weer terug. Erg gezellig en leuk om dit samen met Arjan en 2 Brazilianen te doen. Het verblijf in Monteiro was echt super. We hadden een zwembad (wat een contrast met de buitenwereld) en het was heerlijk weer. Vanaf maandag weer hard verder met de projecten! Tot zaterdag! Nog even volhouden! We volgen de zon en kijken vooruit! Tot snel!

Groeten,
Wouter
Robert
Hallo allemaal. Zo’n weekendje in Monteiro is me toch lekker. En dat zwembad is ook zeker niet overbodig haha. Maargoed, nu even serieus. Ik wil graag zaterdag patat! Ja, patat ja. En een bruine boterham (het liefst een zwarte, want hier hebben ze alleen wit brood) met kaas! Want de kaas is hier niet te pruimen. Dus dan weten jullie dat. Ik zie jullie zaterdag allemaal, naja.. niet allemaal, maar wel een handje vol..hoop ik (hint, hint)

Een hele dikke kus voor jullie allemaaaaaaaal! En iedereen die dit leest, beveel ik om een heeeeeele dikke kus aan Eef te geven ok? Goedzo.

Groetjes,
Roberto.

Anne-Sophie
Lieve papa, mama, pieter en alle anderen die dit lezen.
Na een heerlijk weekend in Monteiro uit kunnen rusten in het zwembad en in de zon, wat tijd voor jezelf kunnen hebben en niet te vergeten souveniertjes in kunnen kopen voor de mensen thuis, zijn we nu weer terug in Garanhuns. Ik lig weer lekker met Marjolein en Marieke op een kamer en dat is echt enorm gezellig! Een en al lol.
Nu nog drie dagen naar een ander kindertehuis, waar ik eindelijk baby’tjes kan gaan verzorgen!Dat lijkt me namelijk zo leuk en mooi. En ja na die 3 dagen alweer terug naar recife en vrijdagavond terug naar huis!Het schiet nu zo enorm op.
Ik heb het hier enorm naar mijn zin, maar de gedachte om weer thuis te zijn is ook niet verkeerd. Zeker, zoals jullie al lezen uit de vorige berichten, gezien het erg veelzijdige eten hier in Brazil. Mijn darmen vinden het niet meer zo leuk.
Dus pa en ma(of pieter als we t weekend uit eten gaan;) hint hint haha) zaterdag graag lekker een Hollands prakkie of patat en toe natuurlijk yoghurt met muesli ?
Lieverds ik hou van jullie en zie jullie zaterdag allemaal in de Schelp!
Ik ga nog even optimaal genieten van de laatste dagen.

Ik hou van jullie,
Anne-Sophie

Marjolein
Lieve Pap, Mam, Niels, Toossie, vrienden en fam!
Hartelijk dank voor jullie berichtjes voor mijn verjaardag! Het was echt zo bijzonder, alle kinderen gingen zingen, ik had superlieve cadeautjes gehad van de groep, een superlekkere taart en een supertof T-shirt! Het was echt een dag om nooit meer te vergeten. Ik heb jullie wel een beetje gemist, maar we vieren het thuis wel nog. Nog een klein weekje en dan zijn we weer thuis, afgelopen weekend was een beetje ontspannen, mag ook wel na het harde werken, maar morgen weer fris en fruitig aan de slag. Nog 3 dagen werken en dan denk ik dat we allemaal apetrots kunnen zijn op ons resultaat. Bij thuiskomst zou ik graag een lekker hollands potje eten, met sperzieboontjes en gebakken aardappeltjes, ik droom er nu al van! ? Hier is het eten wel te eten, maar niet zo veelzijdig. Ik zie jullie snel weer! Hou van jullie! En succes vandeweek!
Laf ya!!! Grusse + kusssjes Majoow

Arjan
Leve de man van de SRV! De bakker aan huis is hier nog steeds actief. Op de tijden dat wij naar de nodige versnaperingen verlangen, heeft hij ze lang van te voren gehaald. Mensen, Joop hoort allang bij groep 1 en is onze drijvende kracht! Hij is de reden dat we de avonden zonder programma prima doorkomen. Een groet uit Brasil! Arjan
Wim
Hallo boudien rob sandra familie en vrienden hier gaat alles goed bewolkt en soms een
buitje ik zie jullie gauw weer tjauw

Paul
Hallo pa, ma, vrienden, familie en buurtjes!
Het gaat erg goed hier in Brazilië, we gaan alweer de laatste week in. Wat vonden jullie van mijn filmwerk? Het was wat lastig om onder de paraplu van Bas te filmen, maar ik heb er het beste van proberen te maken, het was echt niet normaal! De dagen in Monteiro waren erg lekker, even bij kunnen komen om de komende dagen weer te knallen! Eerst morgen met Wim en Wouter de vloer in het huisje leggen, en dinsdag naar Claudia.
Voor je het weet is het zover en zitten we alweer naast elkaar op de bank!!
Ik heb eigenlijk al erg veel zin in de volgende reis naar Gran Canaria, met al mijn vriendjes!!! Heb nu al 1200 foto’s gemaakt, dus genoeg om te laten zien! Tot snel, ik ga nog even een potje kaarten!! Heel veel liefs, Paul

Joop
Beste belangstellenden,
Mag/ Moet weer vijf regels schrijven. Leer elke dag meer Portugees. Ben van plan om in september, als de Portugese les weer begint mijn huiswerk te gaan maken. Zal tijd worden. Mis enorm mijn klanten, tuin en fuchia’s. De vrouwen en meiden hier zijn nog mooier dan de vorige keer! Krijg veel abraco’s! Weet niet zeker of ik wel terug kom… Groetjes Joop

Marieke
Hoi family en vrienden die dit waarschijnlijk toch niet lezen (als jullie het wel lezen, waarom staat er dan in vredesnaam geen bericht van jullie voor mij in het gastenboek? Ik ben ernstig teleurgesteld)!
Nou, hier is het leuk! Ik heb gister gedaan waar ik het beste in ben; shoppen en zonnen. Het was lovely! Morgen weer aan de slag bij een nieuw kindertehuis en dat wordt vast weer een dolle boel! Ik moet het kort houden, want de knullen wachten met smart tot ik hen vergezel (wie wil dat niet zou je denken!).
DAAAAG
From Marieke with love
PS ik wil graag frietjes en een kroket eten als ik thuis ben 😀

Lucia
Hoi Marcel, Bram, Sjoerd en familie en vrienden,
Al weer is er een mooie week voorbij. We hebben hard gewerkt, en ik ben heel erg benieuwd hoe we morgen onze horta zullen aantreffen. Zoals jullie in de verslagen hebben kunnen lezen, het landschap is hier echt adembenemend mooi en de mensen enorm vriendelijk. We gaan er nog een mooie week van maken en zie jullie zaterdag.
Dikke kus en abraco voor jullie allemaal. Lucia
PS. Het valt wel mee hoor met die 7 mannen, je moet niet alles geloven wat er geschreven wordt!!!!!

Lucas
Mensen, mensen, mensen!! Wat fijn dat ik alweer een persoonlijk bericht mag maken.
Heb werkelijk geen idee wat ik in godsnaam moet melden, maar oke. Morgen gaan we met het kindertehuisteam naar kindertehuis 2, en dinsdag ga ik samen met nog wat vamossers kleding uitdelen aan een paar gezinnen die dat hard nodig hebben. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Verder wil ik nog even melden dat ik SENNA, NICK, BIEBJE, RIANNE en JET…..ONWIJS MIS!!!!
Dikke lebber!!
PS: ik wil graag ook patat met een lekkere vette kalfkroket eten zaterdag! Hihi ?

Pe Gabriel Hofstede
Een van de eerste dingen die ik over Brazilië hoorden was: “het is een land van
onbegrensde mogelijkheden!” Elke dag raak ik meer overtuigd van dit gezegde. Wat de Vamos-lieden klaar maken hoort daar ook bij! Ik ben trots op deze groep. Ze zullen nog heel lang hier in herinnering blijven

Theo & Marja
Hallo Thijs en Idi, Frits en Pricella, Jan en Sanne, Marianne & Leon en Britt en familie en bekenden. Het is nu zondagavond en de langste tijd in Brazilië zit er op! Ma gaat morgen naar het kindertehuis “Santa Maria” waar 160 kinderen van 0 – 7 jaar zitten! Dat wordt vast weer een hele belevenis! Ik ben de komende dagen met het bouwteam onder aan de berg bezig met de “woning” van Claudia! Zij was zwanger van haar 3e kind en toen vorige week de weeen begonnen, bracht zij haar 2 kinderen bij de buurvrouw! Op weg naar het ziekenhuis beviel zij op de berghelling van een gezonde baby!
Dus ons werk is gelijk een mooi kraam cadeau!!
Groetjes en veel liefs (o)pa en (o)ma.

Jeanet
Hallo lieve thuisblijvers. Esther bedankt voor je berichtje, is elke dag weer een verrassing wie een berichtje gestuurd hebben, kijken daar naar uit. Hier gaat alles prima, van het weekend in Monteiro geweest, lekker een weekendje bijtanken maar heb weer zin in morgen. We gaan dan n.l. naar kindertehuis 2. Dat zijn wel iets meer kinderen dan in kindertehuis 1. Was een emotioneel afscheid van alle kinderen. Zie jullie volgend weekend, wat gaat de tijd snel! Dikke kus ook voor de rest van de familie. Liefs Jeanet.
Toos
Hoi allemaal, We hadden een fijn weekend in Monteiro, waar we natuurlijk weer een aantal lieve vriendinnen hebben ontmoet. Pater Carlinhos, onze studente Bianca, Magna met haar vriend Nildo en jarige dochter Nel, en nog vele anderen. Het was er heerlijk weer en ook het hotel was weer kostelijk. Weer terug nu in Garanhuns is het gastenboek weer voorgelezen, want we stonden een paar dagen “droog” wat dat betreft. Leuk om jullie berichten weer te horen. Hartelijk dank hiervoor. Morgen gaan we weer lekker in de tuin werken en kijken wat of de regenbui heeft achtergelaten. Allemaal veel groetjes van mij, Tchau Toos.

Joost
Was een leuk weekend in monteiro, als ik het hierzo bekijk, denk ik dat ik blijf 😉
Alle gekheid op een stokje, het gaat hier zo z’n gangetje. Morgen gaan we kijken in hoeverre de tuin de nu al beroemde regenbui heeft overleefd (laat ons bidden). Verder alles goed in hollandia?

Ron
Heey iedereen
Monteiro was super, ff lekker uitgerust (uitslapen enzo), Bij Carlinhos was super, een overenthousiaste pater, die voor ons een leuk weekend heeft georganiseerd. Voor de rest gaat alles hier goed. Tot over een weekje.
Huub
Als hekkensluiter mag ik vandaag schrijven. Er zijn wat berichten gekomen dat het tijd werd dat ik wat van me zou laten horen in het dagboek. Maar ja, er zijn elke dag zoveel gegadigden die iets willen laten horen, ach, en dan laat je anderen voorgaan. We hebben hier namelijk zulke goede correspondenten. De ervaringen van hen zijn ook zo boeiend, dat zij het verslag ook veel beter kunnen schrijven. En ja, zoals Marcel al aangaf in het gastenboek, tussentijds stuur ik een berichtje naar de “thuisblijvers”. Dus een aantal mensen horen zo wat van mijn ervaringen. Weet je ook, het gaat goed heel super met de groep, ik heb vorige week ook al geschreven dat ik gewoon ‘trots’ ben om met deze club op reis te zijn in Brasil. Dat het gedicht van de bloem, dat ‘de droom’ voor onze jongeren werkelijkheid aan het worden is. En dat ik daar een klein steentje aan bijdraag is dan alleen maar om stil van te worden en eigenlijk ook heel klein van te worden. Het is echt waar, ik geniet hier elke minuut van zoveel mooie dingen en momenten. Ik gun mezelf daarom ook geen tijd om voor jullie te gaan zitten en eens rustig te schrijven wat ik hier allemaal beleef. Ja, nu dan even, maar dan nog kan ik niet onder woorden brengen wat het is om nu en met onze jongeren hier te zijn. Ik kan wel zeggen dat ik supertrots op hen ben. Dat ik het geweldig mooie en fijne mensen vind, maar dat hadden jullie zelf allang uit hun verslagen gelezen. Weet je, ik ben allang over mijn vijf regels heen. Dus ik moet nu stoppen. Lieve mensen, allemaal veel dank voor jullie support en volgende week gaan we elkaar weer zien.
Shaloom en mazzeltov,
Huub.

Arjan: “Wat zal ik eens vragen?”
Marjolein: “Weet ik niet, wat ik gisteren gedaan heb…?”
Arjan: ”Oke, je bent waarschijnlijk wezen shoppen, vertel eens over de markt en het marktleven.”
Marjolein: ”Er zijn drie soorten markten in Monteiro. Een fruitmarkt waarbij ik ook de kippen reken. De kippen zijn bij verkoop nog levend, maar liggen met tieraps aan elkaar gebonden, zodat ze niet zelf weg kunnen wachtend op een koper. Deze zal een of meerder kippen kopen en zelf (laten) slachten. De tweede markt is een markt met kleding in maatje mini (de mensen zijn hier iets kleiner dan de gemiddelde Nederlander, red). De derde markt is een bazarachtige binnenmarkt. Hier verkopen ze materiaal voor het dagelijkse leven, als gieters, slippers, kruiden, maar ook wateropslagtanks en schoenzolen (zelfs voetbalnoppen). ’s Ochtends gingen we met z’n allen in verschillende groepjes naar de markt en moesten we om ongeveer twaalf uur bij de pastorie zijn in het centrum om te genieten van een heerlijke lunch van pater Carlinhos.

Arjan: ”Vertel eens over deze lunch. Wat hebben jullie zoal voorgeschoteld gekregen?”
Marjolein: “De lunch in Brazilië is meestal warm. Gisteren kregen we tuinbonen, spaghetti, rijst, aardappelsalade, aardappels, kip en het nodige fris. Het was weer een echte lekkere lunch.”

Arjan: “Goed en toen was er een verrassing voor pater Gabriel?”
Marjolein: “Nee, eerst was er de ultieme zoektocht naar DE hangmat. ’s Ochtends hadden al een paar mensen een hangmat gekocht en nu wilden een paar dames ook zo’n perfecte hangmat (deze hangmatten hadden wij al uitgeprobeerd in ons verblijf gedurende het weekend, red). De ultieme zoektocht leidde naar de binnenbazar, waar in een klein winkeltje de meest mogelijke kleuren en maten hangmaten hingen. Hier hebben Rianne, Manouk en ik wel dertig reails korting gehad. Met z’n drieën. En omgerekend kost een hangmat minder dan twintig euro.Maar over de verrassing. Er was een klein kappelletje elders in Monteiro, daar vertelde Gabriel over zijn liefde voor dit stadje. En de wens van pater Carlinhos voor de financiele steun voor een gebouwtje achter de kapel ter bevordering van de evangelisatie. Wij als Stichting Vamos Schipluiden schonken hierbij een bedrag van drieduizend euro om de bouw van het gebouwtje te kunnen realiseren en het zal de naam van pater Gabriel dragen.”

Arjan: “Ik heb ’s ochtend Huub horen spreken over een schildje, wat hield dit in?”
Marjolein: “Dit heb jij helemaal niet gezien zeker?”
Arjan: “Nee.”
Marjolein: “Het was een soort triplex met daarop het wapen van Schipluiden, het Vamos logo en alle namen van de deelnemers aan deze reis. Het was een mooi ding en pater Carlinhos zal het ophangen in het te bouwen gebouwtje.

Marjolein: “Maar Arjan, wat heb jij dan eigenlijk gedaan?”
Arjan: “Wouter en ik zijn als volleerd Portugees/ Nederlands docent met een drietal Brazilianen de binnenlanden ingetrokken om een groep jongeren voor te bereiden op een zelfde soort reis als onze. Tijdens deze ontmoeting hebben wij verteld over de cultuurverschillen, Nederlandse les gegeven en genoten van een zakje Hollandse drop.”

Marjolein; ”Deze groep komt naar Nederland, wanneer en waarom?”
Arjan: “De groep heeft in 2006 een groep Nederlanders ontvangen en bij wijze van uitwisseling gaan zij nu naar Nederland. Ze Zullen op 8/9 januari 2007 naar Nederland komen en drie weken later terug vliegen naar Brazilië.” Tijdens de reis zullen ze verblijven in Haarlem en van daaruit zullen zij bezoeken brengen aan A’dam, R’dam, Den Haag, Utrecht, Alkmaar, de afsluitdijk en Schipluiden! Onze dromer (Huub, red) heeft de groep uitgenodigd om in zijn parochie kennis te maken met de Vamos groep.”

Marjolein: “Hoe was de reis naar de binnenlanden?”
Arjan: “Nou, je kent de achtbanen van Walibi Flevo wel, toch? Dit lijkt er heel erg op. De rit was over een glooiende weg voor kuilen en hobbels. Ter vergelijken met zware turbulentie in een vliegtuig. Hoewel het landschap echt adembenemend is, alleen vlak voor de hobbels of de kuil kon je hiervan genieten. Wel hebben we echt genoten van de snelle maaltijd in een soort van wegrestaurant. We kregen hier een heuse Braziliaanse snelle hap voorgeschoteld welke vele malen beter was dan wat dan ook bij de Mac of King.”

Marjolein: “Arjan, we mogen maar twee kantjes toch, verder nog iets?”
Arjan: “Ja, de terugreis. Maar hoe ga ik dat verwoorden? Het was dus de bedoeling om zeven uur a half acht terug in Monteiro te zijn, maar dat werd hem dus niet helemaal. Er was binnen de groep een discussie ontstaan over het al dan niet altijd aanwezig zijn tijdens de vergaderingen. Hierdoor konden wij wat later weg en werd het dus een rit door het donker. Vogelrock donker… Ik heb dus net verteld hoe slecht de wegen al bij licht zijn, ’s nachts in het nog moeilijker rijden. Zeker als je bedenkt, dat er naast de kuilen regelmatig een fietser zonder licht rijdt. Maar ook vrachtwagens rijden hier regelmatig zonder licht en naast de dieren die oversteken, lopen er ook nog genoeg handkarren en ezelmenners over de weg. Mijn leven is serieus met een paar jaar ingekort, zeker nadat we het lichaam van een hond of zo iets passeerde met de kop enkele meters verder op het wegdek.”

Arjan: ”Maar wij probeerde dus op tijd te komen voor een kerkdienst, wat duidelijk niet is gelukt. Hoe was de mis eigenlijk? Het was in die prachtige kerk van Monteiro toch?”
Marjolein: “Ja, dat klopt. Na het shoppen in de middag hebben we om zes uur gegeten bij Carlinhos. Om zeven uur was het verzamelen in de naastgelegen kerk.

Arjan: “ Marjo, volgens mij vergeten we iets van de ochtend.”
Marjolein: Owja, de oorbellen!” De jongens hebben onder de bezielende leiding (en op kosten, red) van Huub op de markt van Monteiro een oorbel laten schieten. En mits twee jongens een oorbel zouden nemen met een kruisje, zou hij zelf er ook eentje nemen.”
Arjan: “Ja, en zo gezegd zo gedaan.”

Marjolein: ”Dus tijdens de viering stond Huub met een oorbel op het altaar. De rest van de groep vergezelde hem op het altaar. In de viering werden er direct na elkaar drie heilige sacramenten uitgedeeld aan een jongen, namelijk het doopsel, de communie en het vormsel. Ook in deze kerk hebben we enkele nummers gezongen. Verder moesten na de mis even wachten op jullie om naar een feest te gaan.

Arjan: ”Ja, na net tweeëneenhalf uur in de auto te hebben gezeten konden we direct door de bus in om in de achterlanden een dorpsfeest te bezoeken. Ter verbreding van onze culturele vorming reden we met Biera over het woeste landschap naar een soort westernachtige setting. Hier stonden dikke trucks, pick-ups en een optreden van een bandje van twee gitaren zonder trommel en fluit was in volle gang. Uiteindelijk hebben we gekeken naar een optreden van een man die over hete kolen ging lopen.
Marjolein: ”In de tijd dat dit gebeurde, waren er nog veel meer bezoekers gekomen en stond onze bus dus dubbel in geparkeerd. Met veel hulde aan Biera wist hij de bus eruit te wurmen, zonder maar ook een reail schade te rijden. Toen gingen we huiswaarts en viel thuis iedereen in een diepe slapen met de gedachte vandaag heerlijk uit te mogen slapen.

Hier volgt ons verslag, kort, maar krachtig.

Uurtje uitgeslapen.
Acht uur ontbijt.
Tassen pakken.
Bedden afhalen.
Kamers vegen.
Effe lekker shoppen (GOEDKOOP! Je kan het niet laten liggen!) (Of is dat te langdradig?)
Twaalf uur eten.
Even zonnen. (Met z’n veertienen plus minus op een rijtje! Pater Gabriel kwam lachend een foto maken, want dat konden toch alleen maar Hollanders zijn! Lucas gaf mooi commentaar, elke keer als de zon tevoorschijn kwam: “Dit is een goede! A klasse!”)
Twee uur met de bus mee.
Bira was in geen velden of wegen te bekennen.
Kwartiertje wachten.
Dan met de bus een prachtige route naar Monteiro gereden. Het eerste gedeelte was zo hobbelig, dat Manouk riep dat ze beter haar sportbeha had kunnen aantrekken! Kunt u nagaan! En wat zagen we veel onderweg (hoewel de helft lag te slapen, eeuwig zonde)! Afrikaans aandoende velden, waarin je de Lion King elk moment kon verwachten; heuvels, bergen, rotsen, roofvogels, olifanten (het zou je niet eens verbazen, maar het waren toch ezels…), maar ook dorpjes, waarin mensen niks zaten te doen, lekker aan het kletsen voor hun huis, of met paard en wagen op stap waren, een stukje aan het fietsen/slingeren, een meisje dat met een geit liep te zeulen, een jogger (ECHT WAAR!), een man die siesta hield voor een hekje met zijn ezeltje naast hem grazend, vlooiende moeders, hutjes waarin je je geit nog niet eens in zou willen laten huizen, maar die hier bewoond worden door gewone mensen, soms gemaakt van alleen takken!
Overal waar we kwamen zagen mensen onze bus als een zeldzaam teken van leven en er werd dan ook veel gezwaaid en gewezen naar ons.
Om vijf uur arriveerden we bij ons hotelletje! En oh oh oh wat waren we blij dat te zien, want het was me toch mooi!!
Kamer indelen,
Bikini aan,
Water in! (want ja, we hadden een zwembad van jewelste!)
Na een uurtje dobberen, gingen wij naar Pater Carlinhos, hij was helemaal ondersteboven van ons bezoek, zo erg dat de vlag ondersteboven hing! Bij hem ging er een wereld van eten voor ons open, en wat hebben wij gesmuld!
Daarna werden we in de kerk voorgesteld aan de mensen die voor ons het eten hadden verzorgd (dat kwam bij parochianen vandaan), vervolgens werden we naar een plein geleid, waar het feest echt kon beginnen!
Eerst dansten daar kleine kindertjes in ’t rond, maar we gingen pas echt los, toen de knappe knullen tevoorschijn kwamen. Wat hebben we genoten! We hielden ons adem in, toen we een broek gevaarlijk laag zagen afzakken, maar net op tijd (of net te vroeg) hijste hij hem weer op… Ondergetekende (niet Lucia dit keer) had bijna een relatie met Jefferson, maar hij vluchtte nog net op tijd. Achteraf was het ook illegaal geweest, hij was nog maar 16! (“Maar een kind, zestien lentes zo pril” Quizvraag voor thuis: Van wie was deze knaller?)
Verder was het gewoon beregezellig, langer mag het niet worden!

Quizvraag: Waren we te langdradig? Sms “langdradig ja” naar 0909-VAMOS of “langdradig nee”, of post wat in het gastenboek.

Dus vanuit Monteiro, waren dit Lucia en Marieke met hun spetterende verslag, een hele dikke, natte smakkerd voor Marcel (van Marieke, hihi).

PS: Lucia heeft morgen een afspraak met zeven mannen!

Bouwteam
Vanmorgen vroeg waren het Wim, Wouter, Arjan en ikzelf die naar het huisje met dak gingen. Theo en Bas gingen met de pickup metaal en dakgoten halen voor het te herstellen huisje van Claudia(18 jarige moeder die maandag is bevallen van haar 3e kind). Vanmorgen werd door Arjan, Wouter, Andre en Nilson het stucwerk gedaan. Wim en ik gingen de afvoer van de badkamer kopen en aanleggen. Met wat gebarentaal hadden we de afvoertjes met verloopjes in de wacht kunnen slepen. Af en toe liep de ergernis hoog op wanneer er weer een lap cement naar beneden kwam zetten en het stucwerk weer opnieuw kon beginnen. Maar ach, wat maakt het allemaal uit hier in Brazil!
Na de lunch kwamen we er helaas achter dat de buurt waar wij in werken toch niet zo vriendelijk en vrolijk is… De Makita decoupeerzaag die ons de nodige zaaguurtjes had geholpen was uit de tuin van Andre gestolen. Erg jammer en we werden toch weer even met onze neus op de feiten gedrukt. Verder verliep de middag rustig. Arjan en Theo bleven bij de kerk om het hout voor de aanbouw bij Claudia op maat te zagen en de rest ging verder met het stucwerk en het leggen van de cementvloer.Maar toen…… begon het opeens te regenen. Het was rond 16.00 uur, miezer, druppeltjes, dikke druppels en vervolgens op z’n Braziliaans gezegd: ‘Zakmessen” kwamen naar beneden.

De hemel brak open en er kwam me toch een partij water naar beneden. Het zand rond het huisje spoelde weg en was op zich al best aardig om te zien, maar wat er aan de hoofdstraat gebeurde was niet normaal meer. De hoofdstraat is te vergelijken met de helling en de breedte van de bakkersstraat, en dan aan beide zijden huisjes/hutjes. Hier kwam een stroom van zeker 30 cm hoogte in volle vaart naar beneden. Straatstenen en putdeksels werden meegenomen en zelfs de bouwploeg had moeite om te blijven staan in deze wildwaterbaan. Gelukkig konden we schuilen bij mensen uit de buurt en zodoende toch de waterpartij blijven bekijken. Ik heb het een en ander op de film gezet, het resultaat is hiernaast te zien (druk op de play knop). Het was dus voor zowel het Kindertehuis als het Bouwteam een vochtige middag. Aan het einde van de middag was iedereen doorweekt en hebben we afscheid genomen, maandag gaan we weer verder met de laatste dingetjes aan het huis!!

Groentetuin
Het team van de groentetuin begon vanochtend weer fris en fruitig, er kwamen hier en daar wat enkele druppeltjes uit de hemel maar verder ging alles prima.
Ze zijn verder gegaan met hetgene waar zij elke dag aan werken en jawel, de eerste bietjes komen de grond uit! Vandaag wilden zij 10 bedden afkrijgen, wat uiteindelijk is gekomen tot 9. Maandag maken zij de laatste af. Ze hebben zaadjes gekocht en een aantal in de perspotjes gestopt. Hiernaast zijn er nog bordjes gemaakt met de groente die er gepoot staan. En ja toen was ook hier die enorme regenbui. Marjolein, Lucia, Robert en Huub konden niet weg uit de tuin, ze stonden te schuilen onder een klein muurtje. Uiteindelijk kozen zij ervoor om toch naar het afdak van het naastgelegen kindertehuis te rennen. Niet zo goed idee, want ze waren echt door en doorweekt. Ook dit team sloot dus af met een vochtige middag.

Het avondprogramma beloofde ook een succes te worden. Om 19.00 kregen wij weer de berichten van het thuisfront te horen, afkomstig uit het heilige notebook. Dit vinden wij nog steeds erg leuk, ook het bericht van Marcel werd zeer gewaardeerd. Hierna was het
tijd voor een optreden van straatkinderen begeleid door Joep Meloen, lees; een bijzonder energieke man. Het werd 1 groot chaos optreden, waarvan niemand nou eigenlijk wist waar het werkelijk om ging. Het was erg komisch en wellicht iets voor de zondagmiddag op de Zomerfeesten.
We gaan er nu nog een leuke avond van maken en morgen eventjes uitslapen, we worden namelijk om 07.50 gewekt door ons opperhoofd Huub (en ja beste mensen met Huub gaat het heeeeeel erg goed hoor) Dit weekend gaan we naar Pater Carlinhos in Monteiro, dat wordt vast heel gezellig. Ook belangrijk is het feit dat groep 2 is opgeheven en zich heeft aangesloten bij groep 1.
Voor Dennis a.k.a. Jopie wil ik toch nog even zeggen dat de Brazilianen vinden dat wij te lang met de bal lopen (daar hebben ze een punt). Maar dat Brazilianen zich rot schrikken als je een wreeftrap doet is toch ook wel vreemd. Ze kennen hier alleen de ouderwetse punter en de binnenkant trap. Haha een Braziliaans talent die Schipluiden zondag kan versterken ben ik dus nog niet tegen gekomen. Hoe zit het eigenlijk met Swansea?
Groetjes aan iedereen van de groep en we gaan er nog even een gezellige avond van maken!

In het kindertehuis was er een groot feest gemaakt voor Marjolein. De leiding had twee mega taarten gemaakt en veel drank ingeslagen. (wel fris want het is onder de 16). Ook de tuin gasten kwamen ook even koekeloeren bij de mega taarten en hadden ook wel trek! Er werden grote stukken taart gedeeld aan de kinders dat de bouwploeg het helaas met een koekje moest doen. Marjolein werd door alle kinderen besprongen na het lang zal ze leven in het Portugees. Nadat de kinderen weg waren kon Marjolein weer hard werken in de moestuin. Dit was het feest in de ochtend. Nu had Marjolein even rust tot de avond!!

De tuinploeg heeft hard gewerkt vandaag aan de perspotjes, veel zaadjes van de verschillende soorten groenten gezaaid. De tuinbedden 6 t/m 10 gaan ook lekker vlot. Broeder Urbanes is heerlijk bezig en werkt zijn longen uit zijn lijf met de bewatering systemen. Dit heeft hij zelf bedacht. De tuinploeg wordt bij gestaan door Tiago en dona Maria. Deze twee gaan als wij weg zijn de moestuin overnemen.

De verjaardag van Marjolein werd ook bij de bouwploeg gevierd. Marjolein kwam trakteren. Ze werd door de bouwploeg toegezongen met een trompet door de stoere binkies van de bouw!! Het was daar ook echt feest. De bouwploeg heeft vandaag het muurtje van de badkamer gemetseld en ze zijn begonnen met stucken. Jaja je gaat het niet geloven maar een bouwvrouw heeft hier talent voor: genaamd Manouk van Adrichem. En als laatst vandaag hebben ze de drempel van de voordeur gelegd.

Wij zijn als laatste van deze ronde met schrijven over de belevenissen van de vamosgroep, morgen zijn er weer nieuwe aan de beurt. De berichten die wij hier ontvangen komen van over de hele wereld in ons gastenboek. Onze Ron zorgt ervoor dat alle mensen over de hele wereld onze belevenissen kunnen volgen. Dit dankzij Ron. Maar wij genieten zelf het meest, want het is bij ons elke dag feest.

Nu gaan wij jullie iets aparts vertellen over een belevenis op een gewone woensdag avond. We waren door pater Gabriel uitgenodigd in een van de wijkgebouwen in de beurt(gesponsord door sport en spel Maasland). Daar werd een huwelijk voltrokken door pater Gabriel. Ze zouden om 18.00 uur in het huwelijksbootje stappen, maar dit werd half 7. iets later dan gepland, maar dat is normaal hier. Maar goed van te voren werd de taart en de drank geregeld door Pater Gabriel (wij brachten dit mee) en ook regelde hij de trouwkleding voor het jonge paar (beide 22 jaar). Wat Joop en Toos niet wisten is dat het de bruidskleding was van Bianca en Wim. Gelukkig zeiden beiden Ja en kon er een groot feest plaatsvinden bij hen thuis. In zo’n gezellig knus huisje waar we eigenlijk niet in konden met zijn allen. We kwamen eigenlijk direct in de” tuin” terecht met een groots scounting kampvuur. Toos stond direct tussen de honden in de tuin, deze waren ook uitgenodigd op de party. Uiteindelijk wordt het boeket gegooid en alle vamos dames en de dames op het feest sprinten naar buiten voor het vangen van het bruidboeket. Eenmaal midden op de straat (zandpad) werd het boeket gegooid. Het was een mooi dotje kunstbloemen wat Anne Sophie op een haar na miste. Helaas voor Anne Sophie had ze maar twee bloemen van het boeket en gaat ze helaas voor haar nog niet trouwen!! We werden ook nog getrakteerd op een overheerlijk exotisch drankje. Geschonken uit een aluminium pan met soeplepel in plastic bekers. Daarna de bus in en op naar het grote feest van Marjolein in de Chinese zaal. Voor ons als groep is Marjolein nog de hele avond jarig. Dit gaan we nu vieren. Morgen hoor je meer over het feest, want als het feest gezellig is kunnen wij er vandaag niet meer over schrijven!!

Groetjes,

Tia Toosie ( volgens de kinders hier) en Isabel…

Tussen de middag ging een groepje bij de Bonanza inkopen doen voor de verjaardag van onze Marjolein? Morgen namelijk 22 jaar oud!! Jaaa. Dat wordt een flinke partij. Op de terugweg hiervan reed er een open vrachtwagen voorbij die door het leven ging als schoolbus. Een bizar gezicht, maar in Brasil kijken we nergens meer van op! Het overige deel hield de dagelijkse siesta, aangezien sommige dit volgens Jeanettie hard nodig hebben. Ze krijgt nu een dodelijke blik toegeworpen.

Heute abend, naast ons Portugees staat ons Duits ook nog hoog in het vaandel, na het diner vertrokken we weer in ons Turkenbusje met opperhoofd Bira richting 2 buurthuizen/kerken. Deze wilde Pater Gabriel ons er graag laten zien en de mensen van daar verheugden zich al op onze komst. In het eerste buurthuis kregen we een korte rondleiding en werd het een en ander verteld. Na een vluchtig bezoek reden we verder naar het tweede buurthuis, waar ons een feestelijk onthaal te wachten stond! Door de spetters van de regen, jaja dat heb je als het winter is, liepen we het kerkje binnen. Hier stonden aan weerszijde mensen met muziek, uiteraard, ons op te wachten. Wat een ontvangst! Ook hier kregen we het een en ander van de bouw te horen. Erna werden we naar het rechterzaaltje geleid, hier wordt catechese aan de kinderen gegeven. Overigens waren hier ook genoeg klusjes te doen voor het klussenteam. Kijkend naar het druppende dak met vlak eronder de elektriciteitsdraden. Daarna gingen we het linkerzaaltje binnen. Wat zich achter deze deur bevond, is niet te omschrijven! Een hele tafel vol met, jaja, chocoladetaarten, cakes, ananastaarten, hartige taart, koekjes en Braziliaanse hapjes. Ook de drankjes ontbraken niet; cola, sinas, wijn, warme chocolademelk (winter hier he;)) en koffie. En dat net na het avondeten, maar uit goed fatsoen hebben wij ons hier te goed gedaan aan de lekkernijen. Robert en Lucas moesten ook hier uiteraard weer liedjes zingen, zo ook het Vamos koor.
Today is de wereld een nieuwe rockster rijker, namelijk onze enige echte: Rockster Ron, ook wel bekend van Rock around the Klok. Want alle meisjes wilden met hem op de foto. Ja.. misschien zit er nog wel een Braziliaanse voor hem in. Je weet het maar nooit waar nog plaats voor is in de koffers!
Nu wij dit verslag aan het typen zijn, zit er achter ons een slijmclubje bestaande uit Lucas, Joost, Robert en Bas een liedje voor Marjolein te maken. Meer een slaapliedje, maar we laten ze nog even in die waan?
De oeps van de dag is nu net ingeluid door Jeanettie. Robert waarschuwt bij vriendelijke bediening van een glaasje Sinas: Doe voorzichtig vlak bij die computer, en natuurlijk nog geen 5 tellen later een ijselijke gil en het witte tafelkleedje kleurt oranje/geel. Goed gedaan! Het wordt nu echt tijd voor ons warme bedje. Dat merken we wel weer!
Groetjes en dikke kussen van Jeanettie in het Braziliaans en Inge, ook op haar Braziliaans.

Wij zijn Woutie en Schnoebel 3, a.k.a. Wouter en zijn kleine zusje, a.k.a. de oudste jongere en de benjamin! DAT ZIJN WIJ! Wat een feest, wat een feest, vreugde en jolijt!
Maar goed, tot zover de onzin, dat zou je denken, maar er komt nog meer! Ga er maar goed voor zitten, want de komende anderhalf uur zijn jullie van ons! Vinden jullie het ook al zo spannend? Geloof ons, hier is de spanning ook elke minuut van de dag te snijden! Je weet nooit of je wakker wordt met nagellak op, of je hoopje wel doorspoelt (zo niet, dan mag je het hoopje in kwestie lekker opvissen en ginderwijt brengen), of er een dame midden op straat haar “kalkoen” (Bron: Wim van M.) loopt te showen, of je ineens met Marja van P. in een watergevecht belandt, of er een zwikkie kids je naam schreeuwen alsof je popster bent en je vervolgens zo ongeveer aan stukken wordt gescheurd (maar dat alles met veel liefde en een glimlach!), kortom: we draven weer veel te veel door. Laten we maar bij het begin beginnen:

Er was eens lang, lang geleden, ver, ver hiervandaan een groep losgeslagen jongeren onder leiding van Huub S. NOU DAN WEET JE HET WEL! Zij waren al ruim een week in Brazilië en werkten zich drie slagen in de rondte! Elke dag sprongen zij met blijde gezichten uit hun bedje in de vroege ochtend en aten dan vele, vele knapperige broodjes met gebakken eitjes en worst. Ja, zij hadden een mooi leven!
Met de vlam in de pijp scheurden zij naar de plek der bestemming, alwaar zij hun projecten tot uitvoering zouden brengen.
Zo bouwden zij vol liefde een huis onder bezielende leiding van Theo van P. en Wim van M., en oh oh oh wat ging dat rap! Zeker omdat ook enkele dames bij deze noeste werkers een muurtje produceerden, en wat een talent, jongens! Wat een talent. Maar waar ze eigenlijk voor kwamen was de knappe Braziliaan, die ons de ganse dag assisteerde. Of was dat niet zo, Marieke? (Geen commentaar)
Ook gooiden zij vele hoopjes grond hier en daar neer en maakten zij heuse perspotjes (dat moest gezegd worden)! Ja, ook hier werd er tot stinkens toe gewerkt en de resultaten mochten er zijn!
Niet ver daar vandaan was een ook een Maison Des Enfants (terribles, volgens sommige, de schattigste ter wereld volgens anderen (zie mijn vorige bericht))! En jongens, het was daar een dolle boel! Wat gebeurt er dan allemaal op zo’n Maison Des Enfants, horen wij u denken! Hou je vast, ga er goed voor zitten en pak een doos tissues!
Muren werden geverfd, wc’s werden opgeknapt, kinderen werden hier en daar ook vermaakt :p, want: de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft. De glimlach van een kind, dat nog een leven voor zich heeft. Dat leven is de moeite waard! Met soms wat verdriet, maar met liefde, plezier en geluk in het verschiet.
Afijn, tot zover het muzikale intermezzo, zou u denken, maar ook Guus M. en Marco B. zullen nog voorbij komen!
Quizvraag voor thuis: Van wie waren bovenstaande regels uit een welbekend lied? Suggesties voor een antwoord kunt u smsen naar 0909-VAMOS of posten in het gastenboek.
Maar goed, dan even de fijne feitjes:
– Het bouwteam heeft vandaag de muur afgemaakt, een deur geplaatst en is begonnen aan het dak! Oftewel: het hoogtepunt/hoogste punt van het huisje is bereikt! En morgen zal er dan ook een feestje losbarsten, wanneer het totale dak erop zit!
– Manouk is vandaag weer bij haar oude roots teruggekeerd, en werd juichend ontvangen door haar medebouwers! (Niet Frans)
– Het tuinteam is vol overgave doorgegaan met het plaatsen van de bedjes en heeft, zoals al eerder vermeld, perspotjes (wij weten ook niet wat het zijn) met sla en andere lekkernijen bereid!
– Het tuinteam heeft tevens bijna kinderen weggeschopt (zo spreekt Roberto S.).
– Wij allen zijn ontzettend blij dat broeder Urbanus als tolk fungeert, maar daarbij ook ontzettend goede raad geeft.
– Wij allen zijn ook ontzettend blij dat Huub zich heeft aangesloten (zei Lucia plots, toen zij een verdrietig gezichtje zag).
– Wij allen zijn ook ontzettend blij met groep 2 (ik krijg het haast mijn bek niet uit).
– Groep twee sprak met veel liefde: “Wij ook van jou, hoor!” (Dan schiet je toch vol!)
– Het kindertehuis is vandaag weer overdonderd door een tandenpoetsochtend, waar de kinderen heel verbaasd reageerden bij het zien van een tandenborstel!
– Eerst was het plan een speeltuin te bezoeken, maar ook in Brazilië kan het wel eens regenen.
– Des middags was er dan toch de zon en zijn wij allen POEPIE bruin geworden tijdens het verven der stoelen, behalve Lukie, want die was binnen de muur aan het bewerken (op een mooie manier!).
– WC 1 is nu officieel af, de burgemeester is nog niet langs geweest om hem te openen, maar we verwachten hem elk moment!
– Noot/nood van de redactie: hij werd al wel gebruikt. (Wouters commentaar:”Het was een bevrijding.”)
– Theo heeft een beurs hoofd, omdat Bira (onze grote kleine vriend, de buschauffeur) met een flinke vaart over de heuvels scheurde, met alle gevolgen van dien!
– Anne Soppie is zeer behulpzaam, als zij midden in de nacht in haar slaap ons aanwijst waar het licht is. (Dit was erg fijn, omdat wij het sowieso al hadden gevonden)
– Vandaag de dag viel de stroom weer uit, toen wij allen tegelijk gingen douchen, en diverse mensen lekker koud en op de tast schoon werden!
– Lucia heeft elke dag weer een andere lover! (Dit komt ook, omdat ze ernstig teleurgesteld is, dat Marcel NOOIT, maar dan ook NOOIT kusjes geeft in het gastenboek).
– We wilden hier even al Lucia d’r lovers opnoemen, maar Toos maakte de slimme opmerking dat dat niet bij te houden is!
– Wouter voegt hier aan toe dat hij ook nog een keer met Lucia zou dansen, maar tot nu toe nog niet aan de beurt is, wegens de vele wachtenden voor hem.
– Wij geven Lucia ook allemaal elke dag een nachtzoentje (dit ook omdat ze die wederom niet van haar husband krijgt).
– Wouter heeft nu wel ineens een koortslip. Vreemde zaken en we zullen deze dit dan ook tot de bodem uitzoeken.
– Overigens krijgen de rest van de “ouwetjes” geen kusjes, dus dat is dan nog een positief punt voor Lucia, in dit eenzame bestaan.
– Marja danst elke dag vrolijk in het rond in haar onderbroek op de muziek van Marco of het lied “Theo, Thea”, wat ook wel eens veranderd wordt in “Theo, Marja”.
– Wim blijft stevig volhouden en praat lekker in het Nederlands tegen iedereen die het horen wil (en ook tegen die die dat niet willen). En het gekke is: ondertussen regelt hij wel al het hout en zand voor het huis. Dus bij deze: Wim, dank. Zeer veel dank. Ode aan Wim! Die goeie ouwe Wim, wat moeten we zonder hem? Waar zou dan de mop van de dag gebleven zijn? Als er iemand de bom is, is het Wim! Zeker omdat Wim een echte vakman is. Vanmiddag stond hij nog even napuffend van het harde werken bij de groentetuin te kijken. Waar hem ter oren kwam dat er nog meer muurtjes voor de bedjes gemetseld moesten worden. En wat doet Wim, de kanjer! Hij vraagt aan de groentetuin, zoals alleen Wim dat vragen kan: “Moet dit nog door het bouwteam geregeld worden?” Toen antwoordde de groentetuin (u wist niet dat groentetuinen konden praten hè, maar in Brazilië is alles anders!): “Ja Wim, maar dat kunnen we wel zelf, omdat we het al een keer gezien hebben, toen jij het op voortreffelijk-voorspoedige wijze aan ons voordeed.” Wim dacht hier het zijne van en antwoordde slechts: “Ja, maar de muurtjes moeten wel recht.” Wat een advies, Wim is de beste in adviezen, zoals hij in zoveel dingen de beste is. Wat kan Wim niet? Wim, je bent top! (Vind u Wim ook zo top, sms dan “Wim aan” naar 0909-VAMOS of post “Wim, je bent top!” in het gastenboek. De origineelste inzendingen zullen voorgedragen worden tijdens een heus Vamos-diner!)
– Marjolein slaapt van spanning al dagen niet meer, haar Geburtstag komt nu toch wel heel dichtbij!
– Wouter vindt het onzin, want Wouter heeft het ook meegemaakt en hij kan alleen maar zeggen: “Welkom bij de club van 22.” (dat zijn mooie, hartverwarmende woorden)
– Joost houdt de hele boel wakker met zijn dierengeluiden, hij weet het wel iedere dag te presteren om als laatste zijn bedje uit te komen, zelfs als moeder de vrouw al drie malen langs is geweest, om hem wakker te kussen (ook hij mist zijn vader).
– Ron weet het iedere keer weer te presteren als laatste zijn bed in te gaan.
– En Wouter en Marieke, die zijn gewoon de bom.
Tot zover de fijne feitjes. Aan al het leuks komt een eind, zo ook aan dit verhaal. Wij zijn ernstig toe aan een massage van Manouk (hoewel Wouter er ook wel wat van bakt, hehe).

Nu terug naar de studio! Dit waren uw correspondenten Wouter en Mariekje, voor Vamos Schipluiden, Garanhuns.
TOEDELS en vele groeten!
(voor meer informatie, zie www.vamosschipluiden.nl)

Op zondag mochten we een uurtje uitslapen…Om zeven uur liep de wekker af!!! ?
Jammer dat het regende en dit helaas de hele dag zo bleef.
Na het ontbijt gingen we om 9 uur richting de Fazenda Esperanca! Dit is een afkickcentrum waar verslaafden intern worden geholpen. De verslaafden worden hier geplaatst vanuit heel Brazilië. In het centrum werken vrijwilligers. Het geld moet zelf verdiend worden door de bewoners, geholpen door hun begeleiders. Ze komen de dag door met werken op het land, in het eigen bakkerijtje, schoonmaken en handvaardigheden die weer verkocht worden. Twee verslaafden vertelden hun verhaal, een man en een vrouw, beide 26 jaar. Op hun 11de jaar zijn ze verslaafd geraakt aan de verschillende drugs en drank. De vrouw had voor haar 22ste al 3 kinderen, dit was een belangrijke drijfveer om toch af te kicken. Haar kinderen wonen nu bij haar op de Fazenda en gaan naar school. De vrouw is nu begeleidster en helpt anderen met afkicken. Haar motivatie is nu: ‘zoals anderen mij geholpen hebben, help ik nu anderen’!
Op de Fazenda hebben we de ochtendmis meegemaakt en een paar Hollandse liederen gezongen. Pater Aad vertelde dat de kelk die hij daar gebruikt de kelk is die hij kreeg van zijn broers en zussen t.g.v. zijn eerste Heilige Eucharistieviering in november 1960 in Schipluiden. Direct na de mis kregen de vrijwilligers de mogelijkheid om een meegebracht kruisbeeld uit Nederland uit te zoeken. Hier werden er een aantal kruisbeelden aan de Fazenda-bewoners gegeven. Tevens werden er petjes, knuffels, pennen en zeepjes uitgedeeld. We hebben weer veel blije gezichten gemaakt! Hier bleven ook twee koffers vol met kleding achter die later verdeeld worden.
Pater Aad vertelde dat achter het hoofdgebouw een open plaats is, die bestemd is voor de bakkerij die eerder genoemd is bij de langlopende projecten voor Vamos Schipluiden. Er zijn foto’s van deze locatie gemaakt!
Na de lunch kregen we ‘vrij’, mits er in groepen van minstens vier personen gewinkeld werd! En toch ging de helft van de groep slapen!!!
Om vier uur gingen we met de bus naar de kerk waar de deuren van familie van Zuylen bewonderd werden. Hier deden we mee met de middagmis om 5 uur. Ook hier werden we verwelkomd en even kort genoemd door pater Aad.
Aan het eind van de mis hebben we een aantal Hollandse liedjes gezongen en daarna nog feest gevierd met de aanwezigen. Hiervoor werden de banken in de kerk allemaal aan de kant geschoven, zodat er een grote dansvloer ontstond. (Zou dit in onze kerk thuis ook kunnen???) Tussen het dansen door werden we getrakteerd op limonade, taart, broodjes en soep. Ver over zeven uur gingen we pas weer de bus in na veel geknuffel! De tijd vliegt hier! In de bus hebben we het Vamos-mars lied van Arjan gezongen. Verder was er veel turbulentie op de weg van en naar die kerk!! (Lees: veel kuilen!!!!!!)
We hebben weer lekker gegeten en na dit verslag nemen we een borrel met Joop en Toos op de verjaardag van Bianca. Dus gaan we ons nu weer voorbereiden op de nieuwe (werk)week!
Welterusten!
Groetjes Theo en Marja

Manouk
Lieve Papa, Mama, Geo, Sharon, Pascal, familie en vrienden!
Hier mijn berichtje. Heb het goed naar mijn zin! Wat een indrukwekkende reis zeg. Je komt dingen tegen waar je nooit over had kunnen dromen, zo erg! Maar je komt ook zoveel mooie dingen tegen, mensen kunnen zo dankbaar zijn als ze iets krijgen, of als de kindertjes naar het kindertehuis komen om te spelen. Vandaag even een dip dag gehad, maar nu gaat alles weer goed ?! Pater Gabriel wil ons zoveel mogelijk laten zien, waardoor het wel een vol en druk programma hebben. Teveel om op te noemen. Jullie horen het allemaal als ik weer thuis ben. Bedankt voor de lieve berichten!

Hele dikke kus en veel liefs! En een extra kusje voor mijn sgat!
Ik hou van jullie, Manouk!

Anne-Sophie
Lieve papa en mama: Wat ik hier mee maak is niet te omschrijven, vaak te erg voor woorden maar ook zo enorm mooi. Ik draag jullie bij me en laat jullie op die manier mee genieten. Ik hou van jullie.
Lieve lieve Pieter: Moet eerlijk zeggen dat ik je enorm veel mis! Zeker op de momenten dat ik even tijd voor mezelf heb. Ik denk aan je en kijk er naar uit om weer bij je te zijn!Heeeeel veel kusjes!!!En doe de groetjes thuis.
Lieverds van Op Hodenpijl: Het is hier enorm mooi. Voel jullie bij me, blijf dat doen. Op veel foto’s zie je energiebollen. Dikke kus voor allemaal.
Lieve Boeier: Hoe is het daar in de straat, al gewend aan de rust?Geniet er nog even van.

Houd papa en mama in de gaten en tot 4 augustus.

Isabel
Lieve pap, mam, sjors, geert, oma miep, familie, vrienden en vriendinnen.
Nou eindelijk kan ik iets van mijzelf laten horen. We maken hier veel indrukwekkende momenten mee. Deze momenten tekenen je voor het leven!! De wijken waar je door heen rijdt zijn zo arm echt niet normaal. Wij hebben het echt getroffen in Nederland!! De kinderen die ons bij de projecten helpen zijn erg blij met ons en vinden het leuk om mee te helpen. Deze kinderen zijn blij met kleine dingen(bijv.petjes en knuffels).
Ik kan nu niet alles beschrijven wat ik hier mee maak, het is teveel om op te noemen.
Nog bedankt voor jullie lieve berichten op de site!! Doe er nog een paar bij vind ik erg lief en leuk. Nou veel lees plezier! De rest vertel ik over twee weken!!
Tot snel en ik hou van jullie,
Dikke kus, isabel

Inge
Lieve Pap, Mam, Loes, Joost, Ellen, Thijs, Barry en alle familie, vriendjes en vriendinnetjes.
Heb het ontzettend naar m’n zin hier, we hebben een druk en vol programma en al veel meegemaakt. Zoals afgelopen vrijdag het bezoek aan Claudia, een vrouw van 18 jaar met 2 kinderen en zwanger van een derde, in een van de armste gebieden van Garahuns.
Dingen die je hier tegenkomt grijpen je aan, maar blijven je bij als een levenservaring. De groep onderling is erg gezellig en de projecten verlopen ook vlot. Kinderen komen je helpen ( of juist in de weg lopen;)). Overal waar we komen worden we hartelijk begroet met een knuffel. Pater Gabriel laat ons veel van zijn werk en de omgeving zien.
Nog twee weekjes en dan zie ik jullie weer!
Heel veel liefs en kusjes ( nog een paar extra voor Barry, m’n poepie;) ),
Hou van jullie, Inge

Rianne
Lieve papa, mama, Bart, Rick, Menno, familie, vrienden en vriendinnen
Hier een berichtje van mij. Ik heb het hier erg naar mijn zin. We hebben hier al veel indrukwekkende dingen meegemaakt. Je ziet het nu allemaal in “het echt” en dat is soms wel even zwaar, maar erg mooi om te zien dat de mensen hier zo tevreden en gelukkig zijn. Je ziet hier veel armoede. Het project gaat goed, de kinderen in het kindertehuis komen uit arme gezinnen, hebben niets maar zijn erg blij als ze ons mogen helpen en aandacht krijgen. Wat ik hier meemaak is met geen 1000 woorden te beschrijven, wat een mooie reis!! Pater Aad laat ons veel van de omgeving zien, ik geniet van iedere dag. Jullie horen mijn verhalen als ik thuis ben. Bedankt voor de lieve berichtjes op het gastenboek, doet me goed!
Een dikke kus (en ‘n extra kus voor Menno) tot over 2 weken,
Veel liefs Rianne

Pater Gabriel
Onnodig te zeggen, dat het mij ontzettend bevalt dit bezoek uit Schipluiden! Herhaaldelijk zeg ik, dat ik zoveel kan doen voor de vooral arme mensen, omdat ik zoveel steun ondervind vanuit Nederland. Ze kunnen het woord Schipluiden niet zeggen, maar ze moeten het wel dikwijls horen! De mensen hier vragen voortdurend of de hele groep familie van mij is, dan zeg ik: eigenlijk niet, maar in feite wel. Heel de groep is zeer geïnteresseerd in alles wat hier gebeurt, en ze laten een mooie bijdrage achter. Ik ben ontzettend blij dat ze er zijn, en ik weet dat ze hier zijn als vertegenwoordigers van heel veel die met ons werk hier meeleven. Dat ik een hele serie familiebanden heb uitgepluisd, spreekt , voor die mij kennen, vanzelfsprekend! Heel hartelijk dank, en heel veel groeten. Pater Aad (Gabriel)

Wouter
Lieve Pa, ma, vrienden, vriendinnen en familie. We zitten hier nu met een groep kaartspelletjes te spelen en ondertussen een stukje voor het dagboek te schrijven. Het is niet te beschrijven wat een prachtig land Brazilië is. Zo’n prachtige natuur en daarnaast die grote tegenstellingen. Je rijdt door een sloppenwijk en ineens sta je midden tussen de villa’s. Heel apart. De mensen hier zijn ook zo fantastisch! Iedereen komt je omhelzen, iedereen is blij je te zien. Met de bouwploeg zijn we hard op weg met de bouw van een huis. Het is erg gezellig met de mop van de dag van Wim en Theo. We liggen met de 8 mannen (Joost, Ron, Bas, Arjan, Paul, Robert, Lucas en ik) samen op 1 kamer en dat is in 1 woord: hilarisch! Verder klikt het onderling erg goed en hebben we het erg gezellig met de deelnemers. Iedereen is wel een beetje moe door het drukke programma, maar dat komt helemaal goed! We slaan ons er door heen en laten alles op ons afkomen!
Groeten aan iedereen en de mensen van de Boeier!
Tot snel, Wouter

Paul
Hallo Pa, ma, vrienden buren en familie.
Het gaat enorm goed hier. Het is echt een super land met zo veel te zien! Het bouwteam is een echt team! Heel erg leuk om samen te werken en de fijne kneepjes van het vak te leren. Gisteren samen met Bas een hele muur gemetseld waar ik en Theo en Wim erg tevreden over zijn. De armoede is wel verschrikkelijk om te zien, al zijn de huisjes toch nog wel wat groter dan mijn eigen kamer zou ik voor geen goud willen ruilen. We gaan lekker verder zo. Volgende week is het huis hopelijk klaar en gaan we Claudia helpen in het armste gedeelte van de stad.
P.s. het verhaal dat de vrouwen zo mooi zijn kan ik nu echt bevestigen! En fluiten vanaf de steiger is toegestaan. Groetjes en heel veel liefs!

Joop
Hoi iedereen.
Mag/moet vandaag 5 regels schrijven.
Bianc, van harte!
Pedro zit nu in Campina Grande en zegt na 3 jaar nog heel goed: “ Brood van Joop te koop” lachen!
Gisteren met Robert een enorme boom gerooid. Stond in de weg in groenten tuin.
Paar uur bezig geweest, maar goed dat onze tijd niets kost. Heb (nog) geen heimwee.
Groeten Joop

Wim
Hallo Boudien, Rob, Sandra en familie.
Hier in Brasil alles goed met mij en de groep.
Gaat het in Schipluiden ook goed?
Ik neem aan van wel.
Groeten Wim

Theo en Marja
Berichtje aan thuis. Hallo Thijs & Idi, Frits & Pricella, Jan & Sanne, Marianne, Leon & Britt en natuurlijk al onze familieleden en bekenden! Hoe gaat het bij jullie in Schipluiden en omstreken? Hier zijn we echt bezig met de reis van ons leven! Ma en ik zijn, net als alle Vamos-gangers steeds ontroerd als jullie berichten uit het gastenboek onder het middagmaal door Huub worden voorgelezen! Het doet ons goed. We hebben al onwijs veel gedaan, na deze eerste week bij Pater Aad! Morgen niet werken maar naar twee kerken van Pater Aad en dan mogen we er maandag weer tegenaan!. Nu gaan we weer “Chinezen”, tot ziens en tot mails! Groetjes en kusjes (O)pa & (O)ma

Arjan
Hallo aan iedereen die dit leest. We zijn nu goed week onderweg en langzaam beginnen de ervaringen het verwerkingsproces in te halen. Met Pater Gabriel tweemaal een bezoek gebracht aan een van de armste gedeeltes van Garanhuns. Een plaats waar er letterlijk een kloof is tussen arm en rijk. Zoals waarschijnlijk al beschreven hebben we hier een bezoek gebracht aan Claudia een meisje van achttien die over ongeveer een maand haar derde kind verwacht. Zodra we klaar zijn met ons huidige project, zullen we op de afgrond van de samenleving haar huisje onder handen nemen. Groeten Arjan

Jeanet
Hallo Joop, Jeroen, Esther, Chris, Wouter en Lisette,
Het is zeer indrukwekkend, ben vandaag met pater Gabriel naar de apotheek geweest voor de mensen die de medicijnen niet kunnen betalen. Voor het hek stonden 11 mensen sommige met kinderen ze hadden niet bepaald schone kleren aan, ze gaven de recepten aan pater Gabriel, we gingen toen naar de apotheek en kochten de medicijnen. Voor we het hek in gingen stonden er twee mensen te bedelen voor geld, ze kregen ieder 2 reais dat is ongeveer 1 euro, voor onze begrippen erg weinig maar als ze meer krijgen komen ze iedere dag. Vanmiddag zijn we met zijn allen naar een kerk geweest waar ze soep uit deelde, eerst werden er liederen gezongen, wij ook met ons Vamoskoor, daarna kregen ze buiten uit 2 pannen van 60 liter de soep, ze kwamen met pannen en plastic bakken. Ook wij konden een plastic bekertje soep krijgen, heb ik niet gedaan, ik zou het niet door mijn keel gekregen hebben, zij hebben het harder nodig. We mogen eigenlijk maar 5 regels schrijven dus ik stop. Dikke kus, Jeanet

Toos
Hallo Bianca, Wim, Dennis, Helma en allemaal, Bianca van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Ik heb het hier weer lekker naar mijn zin.Werk in de tuin en heb er een eigen berdrijfje in het zeven van de aarde voor de tuinbedden. Dus ben “hoofd” zeef afdeling en ’s avonds heb ik een hoofd als een zeef! Weer heerlijke ontmoetingen met alle lieve bekenden en lekker knuffelen. Veel lieve groetjes aan allemaal.
Tchau Toos.

Huub
Hoi alle Vamosfans,
Allemaal veel dank voor jullie support: tijdens de voorbereiding, tijdens ons verblijf hier en al degene die zoveel belangstelling steeds voor ons hebben. Het gaat hier helemaal super. De gastvrijheid van de Brazilianen en pater Gabriel is echt geweldig. De sfeer in de groep is goed en iedereen maakt zo zijn eigen ervaringen mee. Het is heel bijzonder om mee te mogen maken hoe “de droom van de bloem” hier door alle Vamossers een beetje tot werkelijkheid wordt gebracht. Heel veel liefs voor jullie allemaal, Huub.

Lucia
Hoi Marcel, Bram en Sjoerd, en alle anderen, wat een indrukwekkende ervaring is dit zeg. De mensen zijn ongelofelijk vriendelijk en overal waar we komen worden we met open armen ontvangen. Als we ’s morgens aankomen bij de projecten staan ze ons al op te wachten en wordt je begroet met een dikke abraca en staan ze te popelen om te helpen in de tuin. Al een paar dagen is mijn grote hulp Tiago, een jongen van 17 jaar waarmee ik de hele dag samenwerk.(zie foto) We verstaan elkaar dan misschien niet zo goed, maar met handen en voeten komen we een heel eind. Er wordt trouwens op alle projecten hard gewerkt en er zijn al hele mooie resultaten geboekt de afgelopen dagen.
Hoe is het bij jullie? Ik hoop dat alles een beetje lukt, maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan. Vanuit Brasil een hele dikke abraca voor jullie!! Xxxxx Liefs en tchau Lucia

Marjolein
Allerliefste Pap, Mam, Niels, familie en vrienden!
Vanuit een indrukwekkend Brasil een warme groet! Alles is hier zo anders maar ook zo bijzonder. Dingen waar je thuis nooit aan zou denken zijn hier werkelijkheid, zoals krotjes om in te wonen en soep waar om ‘gevochten’ wordt. Pater Gabriel laat ons op alle mogelijke manieren meeleven in dit mooie land. Een druk maar supermooi programma. In de tuin lopen we gruwelijk goed op schema, het wordt al een echte groententuin (ik weet alleen wel dat ik later toch een hovenier/tuinman ga inhuren) en de eerste tandenpoetsochtend was een groot succes! Kinderen en begeleiders hebben hier nog nooit van tandenpoetsen gehoord! Hier zit ik dus goed! Over 3 nachtjes ben ik weer jarig, drink er maar 1tje op me! Dan drink ik er ook 1tje……. een kopje thee! Ik hou van jullie!
Liefs en een hele dikke kus van Marjolein
PS. Jullie mogen een berichtje achterlaten in het gastenboek?! Wij lezen dat hier

Marieke
Hoi kiddo’s in het verre Holland!
Jeetje, wat moet ik hier nu zetten? Het is niet echt te omschrijven wat we hier allemaal meemaken, zoveel indruk maakt het ook. Heel raar om gisteren dat meisje te zien van 18, met zo’n heel ander leven dan wij.. Verder word ik elke keer weer blij als ik die lachende kindergezichtjes zie! Ze zijn echt allemaal even schattig en als ik met een stuk of wat thuis aankom, moet je niet schrikken (mijn plan is, er een paar mee te nemen ?). Verder heb ik het heel leuk hier, de groep is onwijs gezellig en de gebruiken zijn heel apart! De douche werkt op elektriciteit bijvoorbeeld! Vreemde zaken! Maar we hebben het hier geweldig, ik mis jullie eigenlijk niet. Maar toch, voor het idee zet ik dat wel even neer: IK MIS JULLIE ONWIJS! Dus. Nu gaan we er vandoor!!
Toedels!

Bas
Hoi pap, mam en de rest die dit leest.
Ik heb het hier goed naar m’n zin in Brasil.
De bouw van het huis schiet al aardig op, maandag zit het dak erop als het mee zit.
Op dit moment regent het een klein beetje. Hopelijk is het morgen beter weer anders staan we tot onze knieën in de bagger.
Maargoed. Tot over 2 weken. En Femke bedankt voor je berichtje 😉

Groeten Bas

Lucas
Hallo mensen die zich nu onwijs aangesproken voelen!!:)
Ik heb het hier enorm naar m’n zin. De kinderen in het kindertehuis zijn super poepig, en de muurschildering die nu al aardig opschiet ziet er al prachtig uit!
We maken hier allemaal geweldige, hilarische en indrukwekkende dingen mee.
Ik zal het voor de verandering kort houden… het was namelijk de bedoeling dat iedereen 5 tot 7 regels zou typen:P hahah maar niemand houdt zich er aan. Hihi! MIS JULLIE ALLEMAAL ONTZETTEND!
Hier nog even een leuke foto met Filipe (ventje uit t kindertehuis)!!
Groetjes en een dikke LEBBER!!

Robert
Hallo allemaal! Het is hier leuk en vreselijk leerzaam. Ik zie hier veel indrukwekkende dingen. Leuke dingen, maar zeker ook verschrikkelijke. De groentetuin ziet er al goed uit. We lopen voor op schema en we gaan als een speer. Verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen haha. Oke, ik wil eigenlijk aan iedereen de groeten doen maar in het speciaal aan: Paps, Vera, Luukie, Hans, Wobientje, Marieke, Flo, Joris, Angela, Martijn en Rindert. En natuurlijk mijn allerliefste Evelientjeeee!! AAH ik mis je! Ik mis jullie allemaal stiekem wel een beetje. Hele dikke knuffels en een MEGA dikke kus.

En natuurlijk een speciale voor m’n poepie.

Robert.

Ron
Haaloow allemaal. En … finish gehaald? Het was lekker baggerweer hoorde ik vanuit de berichten in het gastenboek. Zeker wel lopen op blaren? Hier is het ook slecht weer (voor Braziliaanse begrippen), het komt zo maar eens voor dat het hier een dag lang maar 25 graden is (koud he). Ik vermaak me iig prima hier, de groentetuin schiet al op (veel sneller dan verwacht) en voor de rest is het hier ook gezellig. Zowat iedere avond Chinezen we hier (Zie Joop en Wim z’n verhaal) Een leuk kaartspel, waar het toch wel steeds beter gaat (helaas geld dat niet alleen voor mij).

Voor de rest nog een leuke vakantie en tot over een weekje of twee, Ron.

Joost
Hallo ‘thuisblijvers’
’t is hier geweldig. De sfeer in de groep is goed, het werk verloopt SUPER snel en de mensen hier zijn heel erg vriendelijk. Iedereen probeert te helpen met het project, dus het is een gezellige boel in de groententuin ? Mensen tot over een paar weken!!

Groeten

Joost

Vandaag was het de beurt aan groep 2 en Wim om een verslag te schrijven. Als secretaresse hebben we Marieke uitgekozen en nu staan we volledig achter haar (toch wel) om te controleren of ze inderdaad intikt wat wij dicteren!
Wij slapen samen met Huub en Theo op de kamer (dat overleven we wel), wij dachten dat het bij ons wel een rommel was, totdat wij in de kamer van Ies, Manouk, Rianne en Inge kwamen, wat een chaos was het daar! Het leek wel of er een windhoos geweest was, de hele vloer lag bezaaid met kledingstukken (die van jou of mij kunnen zijn – G. Meeuwis). Als Wim zijn bed opgemaakt heeft, zegt hij: “Boudien zou trots op me zijn als ze dit ziet!”
Joop had de cd van B&W meegenomen + een van Klein Orkest, daar heeft hij erg veel succes mee (zo zegt hij zelf), vooral de van Leeuwens vinden “De Step” erg leuk. En met z’n allen hebben we meegebruld met “Avond” van B. de Groot (zou het nog familie zijn van Marian?). Ies heeft een cd met “De Vogeltjesdans” en “De Kabouterdans” en daar hadden we dinsdagavond ook succes mee, al die Brazilianen en die 12 mooie meiden die gedanst hadden deden mee! Geweldig!
Dinsdag vond Marieke in haar tas nog een kaart die haar moeder stiekem in haar tas gedaan had met zo’n ontroerende tekst, toen zij hem voorlas aan Joop, Anne-Sophie en Marjolein, schoten we alle vier vol! Samen janken schept toch een band.
Verder zitten we elke avond te Chinezen (dat is een kaartspel; Ron, Theo en Wim leren snel), nu al met twee tafeltjes van zes! Ron staat steeds “net onder de een na laatste”, zo zegt hij dan. Bovendien heeft hij veel moeite met lange zinnen en ook met uitkomen (met Chinezen, niet uit bed).
’s Morgens bij het ontbijt krijgen we cake en die is heel verrukkelijk!
De temperatuur is dagelijks 27 klein nulletje C en om 5 uur moeten we een trui aan omdat het afkoelt.
Gisteren zijn Joop, Marieke, Lucas en Wouter bij de chocoladeboer geweest. Meestal drinken wij alleen warme chocolademelk bij temperaturen onder nul, nu bij tropische sferen!
De projecten lopen goed, dat ziet u wel aan de foto’s! De leveringen zijn op z’n Braziliaans, in de kofferruimte van de bus brengen we stenen en kozijnen naar ons project. In de tuin komen we dagelijks een vijftiental kinderen en we zetten ze maar aan het werk en ze vinden het geweldig. Jeannet en Manouk hebben twee WC’s geverfd en het is enorm opgeknapt. Bij het bouwteam gaat ook alles prima, we hebben een metselaar gevonden die daar woont en die helpt ons goed. Paul en Bas hebben ook een muur gemetseld, grote klasse!
Joop wordt dagelijks twintig keer herkent als de broer van Pater Gabriel, als je de broer van de pater bent, ben je hier heel bijzonder! Onbegrijpelijk dat hij er zo eenvoudig onder blijft.
Vanavond gaan we pizza eten in de kathedraal, want het is midwinterfeest.
De tegenstellingen zijn hier enorm, Theo en Arjan zijn gisteren met Gabriel mee geweest naar het spreekuur in de wijk van Claudia. Negentwintig vrouwtjes kwamen langs met energierekeningen van plus minus vier reals. Vroeger gaf hij ze geld maar dat werkte niet. Hij betaalt nu rekeningen.
De buurman van Claudia vroeg of hij als wij klaar zijn met de projecten, hij de kruiwagen krijgt, zodat hij boodschappen kan doen voor andere mensen en op die manier een paar centen kan verdienen. Je kan daar op een normale manier niet lopen, zo steil loopt het af.
Inge en Marieke zijn vandaag mee geweest en waren erg onder de indruk, mede vanwege het feit dat zij ook 18 jaar is en over een maand haar derde kind krijgt en haar man er weer vandoor is. Wij gaan haar huis opknappen, zodat zij er toch weer iets netter bij zit, dit is echt nog armer dan arm.
Kortom; met de projecten en de groep(en) gaat alles goed en verder geen bijzonderheden!
De ballen!

Wim en Joop, Joop en Wim

PS: We danken Marieke hartelijk voor haar medewerking (en voor weinig). (Dat mag ook best gezegd worden).

Om 7.45uur stond Bira met de kleine bus voor ons verblijf om ons op te halen. Hij bracht ons naar ons werkterrein toe. Ook nu werden we weer liefdevol ontvangen door de kinderen van het kindertehuis.

Mededeling: Manouk heeft gisteravond een transfer ondergaan. Het kindertehuis bood haar meer dan het bouwteam. Waardoor zij nu de bouwvrouw in het kindertehuis is geworden.

Kindertehuis
“Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach, want wie vrolijk is in de morgen, die lacht de hele dag”. Dus dit motto hielden wij erin en begonnen met ochtendgymnastiek. Isabel had een cd bij haar met allemaal mee dans liedjes voor kinderen. Ze vonden dit fantastisch. Lekker klappen, zwaaien en zingen, maar niet weten wat ze eigenlijk zongen. Na een uurtje in de volle zon dit gedaan te hebben, werd het tijd om binnen met het nieuwe speelgoed te gaan spelen wat wij hen gegeven hadden. Na het spelen hadden zij trek gekregen. Het werd tijd voor de overheerlijke soep, nou ja we moeten niet overdrijven… Om half 11 was het tijd voor de kids om weer huiswaarts te gaan. Wij hadden nog een uurtje over om iets te klussen, dus vrolijk werden alle stoeltjes en tafeltjes naar buiten gesjouwd en begonnen we weer vrolijk met verven. Om half 12 stond de bus alweer met draaiende motor op ons te wachten om ons naar onze lunch te brengen. ’s Middags gingen we verder met verven, alleen dit maal hadden we hulp van een kind of 30. Ze bedoelde dit allemaal goed, maar dit viel bij ons niet helemaal in goede aarde, omdat ze eigenlijk meer in de weg liepen dan dat ze hielpen. Manouk en Jeanet hadden hier iets op gevonden. Zij gingen de donkere wc wel even aanpakken. Manouk ging boven en Jeanet ging onder. Haha, grapje! Manouk ging op de 4 meter hoge ladder staan om de bijna 4 meter hoge wc muur aan de bovenkant van verf te voorzien en Jeanet ging beneden beginnen met verven en gaf Manouk steeds verf aan. Maar natuurlijk wel met de deur op slot, want ze wilde geen “pottekijkers”. Rianne, Lucas, Isabel en Marieke begonnen met het maken van de tekeningen op de muur waar een muurschildering gaat komen. Voor we het wisten was de tijd alweer om en stond de bus alweer op ons te wachten om ons terug te brengen naar ons slaapverblijf.

Klusteam
Het bouwteam ging gister zo goed en hadden de moed er goed in zitten. Dit bleek tegen te vallen toen zij bij hun project aankwamen. Er was beloofd om zand te brengen, waarvan zij dan weer specie konden maken. Alleen alles gaat hier op Braziliaans tempo, dus helaas er was nog geen zand gebracht. Met het beetje zand dat ze nog hadden, konden ze verder gaan, maar aan het einde van de ochtend was dit alles toch wel op. In de middag gingen Theo en Arjan samen met Pater Aad de sloppen wijk in om te kijken wat voor klusje zij daar nog konden verwachten de komende week. Zo waren ze onder andere bij een meneer geweest die leefde in een huis van 1,80 meter bij 1,80 meter, dat bijna uit elkaar viel. Wim, Paul, Bas en Wouter hebben de moestuin geholpen met het metselen van tuinbedden. Ook waren ze bij een meisje geweest dat op haar 15e een kind had gekregen, op haar 16e een kind had gekregen en nu 17 was en alweer zwanger was…

Moestuinteam
Ze zijn vandaag begonnen met het aanleggen van het 2e tuinbed met een aantal personen. De rest ging het gezeefde grond van gisteren in de eerste tuinbed deponeren, waar zij eerst zeil en watertoevoer in hebben gelegd. En dat alles onder leiding van broeder Urbanus, die regelmatig best wat nuttige tips had. Hoe verder de dag kwam hoe meer mensen het moestuinteam kwamen ondersteunen. De kinderen waren best handig voor het zeven van de grond. Maar gingen ook andere taken op zich nemen. Dit vonden Robert, Joost, Marjolein en Ron af en toe best wat vervelend. Ze moeten wel wat wennen aan zoveel hulp, want hun gereedschap was steeds in gebruik, waardoor ze het zelf niet konden gebruiken. Maar zo als broeder Urbanus zei “ het gaat hun tuin worden, dus het is maar goed dat ze nu zelf al gaan proeven hoe het moet”! Toen het einde van de dag naderde werd er ook begonnen aan het derde tuinbed (lees: ze zijn al best ver!)

Rond een uurtje of 17uur werden we bij de kerk afgezet in ons vieze zooitje, omdat daar een concert bezig was en Pater Aad wilde ons wat van de sfeer laten proeven. Vandaag is namelijk het winterfestival in Garanhuns begonnen. Nadat we een stukje van het concert hadden geluisterd, werd het tijd om de overheerlijk lauwe douches weer op te zoeken. Zeker niet overbodig! Iedereen was er van overtuigd dat zij bruin waren geworden, dit viel alleen tegen na een douchebeurt. Het was het stof van het werkgebied. Rond 19uur stond er weer een maaltijd voor ons klaar. Voor wat variatie in het eten, was er smeerkaas en hagelslag (meer pasta, want het was gesmolten) geregeld voor op de broodjes. Voor de rest was er vlees en aardappelschotel. Na het eten was het tijd voor iedere projectgroep om de dag eens eventjes goed te evalueren en na te gaan wat er goed en fout ging. ’s Avonds was er nog tijd voor wat kaarten en een borrel. Het was een geslaagde maar vermoeiende dag!

De groetjes aan iedereen die de website leest. Bedankt voor jullie berichtjes. ( we wachten iedere middag met spanning af, op de berichtjes in het heilig notebook!)

Veel liefs en een dikke kus, voor familie, vrienden en kennissen.

Rianne en Manouk

Bira was zo slim om ons met de kleine bus op te halen, terwijl het de bedoeling was met de grote bus te gaan. Dus, Bira reed nog even naar de Garanhuns-bussen-reparatie/omruil-plek, waar wij moesten overstappen. Toen wij met de grote bus aan waren gekomen, gingen de teams aan de slag.

Kindertehuisteam
Met enkele kinderen aan de nekken werd er aan de dagopening begonnen en het goedemorgenlied werd uit volle borst gezongen. Daarna werden wij (Lucas en de dames) naar buiten gebonjourd om de kinderen te vermaken. Er werden verschillende spelletjes gespeeld en liedjes gezongen. Zelfs de Nederlandse nazingliederen werden moeiteloos meegeblerd. Philippe vond mij (Lucas) interessanter dan de liedjes en wilde voor geen goud mijn nek verlaten. Waarna het zweet van mijn nek afgutsten.

Daarna werd er gegeten. Vraag mij (Lucas) niet wat het precies was maar het leek een soort soep met bruine bonen, rijst en vermicelli. De juf kreeg iedereen zo ver om schuurpapier te pakken en de schoolbankjes te schuren. Het speelgoed en de knuffels uit Nederland werden uitgedeeld en zelfs de leidsters wilden zo’n pluizig ding. De glimlachjes van de kinderen waren daarna niet meer weg te denken. Daarna gingen de kinderen naar huis en wij schuurden nog even verder. S’middags werd er verder geschuurd en de bankjes werden geverfd onder toezicht van half Garanhuns.

Horta-team (Groentetuin-team)
Allereerst werd er een mooie en gedetailleerde tekening gemaakt van het stuk grond door Ron en broeder Urbanus, die de prof bij uitstek is op het gebied van groentetuinen. Ook Huub is lekker bezig geweest. Met zijn voorkennis op het gebied van tuinieren is hij een goede hulp voor het Horta-team. De tuin was al voor het grootste deel leeggehaald door de mensen in Garanhuns. Het enige wat wij nog moesten doen waren de bomen weghalen en een groentetuin aanleggen. Best simpel zou je zeggen he? Nou, het begin was al vrij lastig; de bomen plus de bijbehorende boomstronken . Na wat gehak en gesjor waren alle bomen en cactussen weg. Nu kon er begonnen worden aan het eerste tuinbed. Zo gezegd, zo gedaan. Er werd gezwoegd, gezweet en genoten van het weer, de grond (want die was veel beter bewerkbaar dan we van te voren dachten) en de kindjes die af en toe wegliepen van het Kindertehuisteam. Ron had nog wat fans die vanaf een muurtje zijn naam riepen, die zij van Bira hadden opgevangen. “Gewoon leuk lachen Ron!”, werd er van alle kanten gezegd.

Door al het graven begonnen de blaren op te komen en er werden al gauw handschoenen aangetrokken. Toos, Marjolein en ik (Robert) waren maar begonnen met het zeven van de grond, die we later in de bedden willen gaan doen. We hadden nogal wat bekijks door de plaatselijke hangjongeren. Maar, na een tijdje van kijken, aangapen en lachen, zeiden twee leuke jonge knullen dat zij ons wel wilden helpen met het zeven. En dat lieten wij ons geen tweede keer zeggen. Door de hulp van die twee hadden we in no-time een geoliede machine gecreëerd.

De eerste twee bedden zijn nu bijna klaar en morgen gaan we beginnen aan het derde bed.

Klusteam
Nou nou nou, die lui van het klusteam. Ik (Robert) had van tevoren wel een beetje het idee dat zij iets te veel hooi op hun vork hadden genomen. Maar niets bleek minder waar.
Aan het einde van de dag gingen we even kijken naar de vorderingen van het klusteam. Allereerst moesten we met z’n allen door een – misschien 80 centimeter – smal steegje lopen om daarna uit te komen op een stukje van 16m2. Daar moest het huisje komen. Het klusteam vertelde ons dat ze eerst een muur en een deur weg moesten halen om binnen te komen, om vervolgens het puin uit het huis te halen.

Wat ook wel leuk is om te zeggen is dat tijdens de werkzaamheden het Klusteam nogal wat kijkers had. Maar liefs 17 toeschouwers. Het mooiste was nog, dat het vrouwtje van wie het huisje zou worden (zij is in de 70), gewoon meehielp stenen te sjouwen.

Nu hebben ze de fundering van de buitenmuren aangelegd. Lekker bezig mensen!

Toen we allemaal weer terug waren bij het gastenverblijf, ging iedereen zich als een jekko wassen. Omdat elke douche bezet was, viel het licht uit. Nou, daar sta je dan, ingezeept naast de koude douche. Heel vervelend. Het mooie aan de douches is, dat deze gecombineerd is met een wc. Dus als je teveel bruine bonen gegeten hebt en dus aan de dunne bent (lees: Lucas), moet je naar de wc. Dit vertel ik niet zomaar. Want je mag het wc-papier niet in de pot gooien. Je moet dus vouwen. En het papiertje op een dampende hoop andere papiertjes deponeren in een bakje naast de wc.

Na een overheerlijke maaltijd werden we verrast door een optreden van een groepje indianen. Dat feest was helemaal super en we hebben zelfs nog na afloop van het optreden met hen “hoofd, schouders, knie en teen” gedaan en de “Kabouterdans”.

Nu gaan wij maar lekker slapen want morgen moeten we weer om 7 uur aan de ontbijttafel zitten.

Een mega dikke kus voor iedereen!

Robert&Lucas

Vandaag zijn we begonnen met een warm onthaal van de geheel in het rood-wit-blauw geklede Pater Carlinhos . Hij was speciaal voor ons vijf uur opgestaan om vanuit Monteiro op tijd bij ons in Campina Grande te zijn, nog voor wij zouden kunnen ontbijten. Na het eten vertrok hij voor een bezoek aan zijn moeder.

Wij vertrokken voor een bezoek aan het kindertehuis ‘Casa da Crianca Joao Moura’ geweest waar Robert en Lucas 19 jaar geleden zijn opgehaald door Anja en Ruud Schilperoort. Tot op de dag van vandaag worden zij nog steeds herkend door moeder overste. Er was daarom ook een warm onthaal voor Robert en Lucas aan de poort van hun vroegere kindertehuis. Vervolgens gingen wij allen naar binnen om een kijkje te nemen in ‘het museum’ van het kindertehuis. In dit kantoor hangen vele foto’s van de kinderen die vanuit dit kindertehuis zijn geadopteerd, zo ook van Robert, Lucas en Vera Schilperoort. Hierna hebben we een kijkje mogen nemen in verschillende andere ruimtes. Marjolein keek haar ogen uit bij de tandarts en Marja, Jeanet en Anne-Sophie namen ieder een kind op de arm in de speelzaal, dat niet meer los wilde laten. In de kantine van de zusters hebben wij genoten van een glas fris en vele andere Braziliaanse lekkernijen. Na het gezang van gisteren in de bus kwam tijdens het bezoek het verzoek van pater Gabriel of wij ook hier een van deze mooie nummers ten gehore zouden kunnen brengen. Na wat discussies welk nummer het beste tot zijn recht zou komen hebben wij menig nummer gezongen, waaronder ‘ Het is een nacht’ maar de klapper was toch wel ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ welke we pas zongen na een optreden van het kinderkoor. De kinderen werden beloond voor hun inspanningen met een ‘AH Wup Holland Wup’ -wuppie op de schouder. Geen van hen begreep wat het was, maar uiteindelijk waren zij apentrots op hun wup.

Na de lunch vertrokken Paul, Wouter, Isabel, Wim en Arjan samen met de groep richting de ‘verloren’ koffers in Garanhuns. Na een rit van vier uur door een adembenemend landschap kwamen wij aan in Garanhuns. Ennnn… Van achter een pilaar verscheen ons lachende gezicht, want ik heb drie dagen op mijn koffer gewacht. Jawel, zeker ja! Daar stonden ze. Samen met nog 23 andere koffers in een van de vertrekken in het klooster van de Redemptoristen.
Na de avondmaaltijd kregen wij van pater Gabriel een rondleiding door het klooster. Allereerst liet hij de slaapvertrekken in het huis van de paters zien, om ons vervolgens mee te nemen naar de kerk. De bouw van deze kerk is begonnen in 1957 en voltooid in 1962. Gedurende deze vijf jaar hebben de paters een pracht kerk neergezet met een akoestiek waar de Arena jaloers op kan zijn. Vervolgens zijn wij naar de zaal gegaan welke gedurende de aankomende tien dagen onze centrale hal is om daar onder de bezielende leiding van Huub een kringgesprek te houden. Tijdens dit gesprek hebben we de ‘do and don’ts’ besproken en ook het programma voor morgen.

Alvast een korte vooruit blik. Morgen zullen wij om half negen Garanhuns intrekken en de verschillende projecten gaan bekijken waaraan gewerkt zal gaan worden. Zo heeft iedereen een idee van de bezigheden van de andere groep en de groep zelf kan inventariseren wat er morgen middag zal moeten worden aangeschaft.

“Ate logo!”

Na het ontbijt hebben we alle koffers gepakt en zijn we de bus ingestapt. Na een uurtje kwamen we op een eiland aan waar het zogenaamde ‘fort Oranje’ staat. Voordat we bij dit fort aankwamen hebben we het Braziliaanse Pieterburen bezocht. Hier waren geen zeehonden maar zeekoeien opgevangen. Voor een groep westlanders was het dus toch mooi om ‘koeien’ tegen te komen in dit verre land. Veel deelenemers hadden deze zeekoeien nog nooit van dichtbij gezien, en zeker niet een zeekalfje. Na dit bezoek aan “Pieterburen” zijn we te voet naar het “Fort Oranje” gegaan. Tijdens onze tocht werden we door diverse Brazilianen aangeschoten of we niet bij hun strandtentje wilde komen zitten. Zelfs hier kom je al proppers tegen! Het lijkt Spanje of Turkije wel! Nadat Pater Gabriel deze mannen vakkundig op een zijspoor had gezet, konden we het fort betreden. Groep 2 (Joop) en Pater Gabriel hadden het weer goed voor elkaar. Familie Hofstede mocht uiteindelijk voor de halve prijs naar binnen en de rest van de deelnemers betaalden het volle pont (2 reais p.p.!!!).

In dit fort hebben we veel foto’s gemaakt en lekker van het weer genoten. Want het weer was fantastisch. Ondergetekende (Wouter) en Bas hebben hier helaas wel een rood nekje aan overgehouden! Maarja, je moet toch kunnen zien dat je op “vakantie” bent!!!

Natuurlijk hebben we ook nog een klein souvenirs winkeltje in het fort bezocht, waar toch weer het vrouwelijke instinct naar boven kwam. Want shoppen gaat ze toch nog steeds heel goed af!!! Toen was het alweer tijd om onze grote vriend de buschauffeur (motorista) op te zoeken en de reis naar Campina Grande voort te zetten.

Tijdens deze reis zijn we toch weer met onze neus op de feiten gedrukt. Wat een verschil tussen rijk en arm zo dicht bij elkaar! Ongelofelijk! Aan de ene kant van een kruispunt zijn de krotten opeengestapeld, en aan de andere kant staan de mooie gebouwen weer!!!!! En wat een mooie natuur kom je tegen! Zoveel groen (rietsuiker) en roofvogels zie je in Nederland niet! Tijdens de reis zijn we gestopt bij het wegrestaurant waar Anja en Ruud ook hebben gegeten toen ze de pasgeboren Robert en Lucas hebben opgehaald in Campina Grande. Heel uniek dus!!!

Door onze goede motorista kwamen we voorspoedig aan bij het opleidingscentrum voor toekomstige priesters, waar we het weekend in Campina Grande zullen overnachten. De kaarten werden geschud door pater Gabriel wat betreft de kamerindeling! Hierna hebben we lekker gegeten en samen “informeel” de avond afgesloten!!!! Het was een geweldige dag!!!

Eenmaal aangekomen op recife bleek het ‘ vrijdag de 13e’ toch waar te zijn: er waren 4 koffers zoek. De Tap is hier nu nog mee bezig. Op de aankomsthal werden we warm onthaalt door Pater Gabriel en een aantal Braziliaanse vrienden van hem. Er hing een heel groot spandoek met de tekst: Welkom Vamos Schipluiden. Het is er 29 graden en het regende pijpenstelen, maar toch supergezellig. Nadat iedereen elkaar een cebrecia (omhelsing) heeft gegeven, zijn we met de bus naar ons verblijf in Recife gereden, waar we na een snelle omkleed poging ons diner werd opgedient. Iedereen heeft zijn buikje rondgegeten, met gehaktballetjes, pizza, lasagne en nog veel meer lekere dingen. Daarna na een korte wie, wat, waar ronde vroeg naar bed omdat het toch wel een lange dag is geweest, en iedereen kapot was. Na een warme nacht op harde bedden om 7 uur wakker te worden om daarna te genieten van een heerlijk ontbijt en onze reis naar Campina Grande te beginnen. We zitten nu in de bus, dit verhaaltje te tikken, en hebben net van Huub te horen gekregen dat die heerlijke gehaktballetjes van gisteravond hond was. Hondenbezitters: het was heerlijk.